Η φιλολογία για τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς της Βενεζουέλας καλά κρατεί. Τελευταίο επεισόδιο η ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η στάση που τήρησαν οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (εδώ και εδώ οι δύο εκδοχές), οι οποίοι, πάντως, δεν συνυπέγραψαν το καταδικαστικό για το καθεστώς Μαδούρο ψήφισμα.
Υπάρχει, όντως, ένα ερώτημα. Τι είναι αυτό που κάνει έναν -μη κλασικό
αριστερό- καθηγητή, όπως ο Κώστας Χρυσόγονος, του οποίου οι γενικότερες
θέσεις είναι «κεντρώες» παρά «αριστερές» (ΣΥΡΙΖΑίϊκες), να μην παίρνει
μέρος στην ψηφοφορία αυτή, αφού είναι βέβαιο ότι σε καμιά περίπτωση δεν
είναι υποστηρικτής τέτοιων καθεστώτων;
Τι είναι αυτό που κάνει
πολιτικούς σαν τον Δημήτρη Παπαδημούλη και τον Στέλιο Κούλογλου,
κοσμογυρισμένους και με γνώση της πραγματικής κατάστασης, να
εμφανίζονται ότι ταυτίζονται με τέτοια επαχθή καθεστώτα, αφού ξέρουν ότι
σε λίγο μπορεί να καταρρεύσουν και αυτοί να κουβαλάνε το στίγμα της
υποστήριξης ενός, έτσι κι αλλιώς, αυταρχικού καθεστώτος, αν όχι ενός
κλασικού λατινοαμερικανού δικτάτορα, που έχει εξαθλιώσει τον λαό του;
Στην περίπτωση του Χρυσόγονου νομίζω ότι μετράει το γεγονός ότι, με όσα έχει πει, έχει παραμπεί στη μύτη (ένα παράδειγμα εδώ)
του Αλέξη Τσίπρα και των συν αυτώ και δεν ήθελε να κάνει κάτι παραπάνω.
Γι’ αυτό, ενώ δεν έχει-πιστεύω- κανέναν ενδοιασμό να καταδικάσει το
καθεστώς Μαδούρο, επιλέγει την αποχή από την ψηφοφορία. Ελπίζει έτσι ότι
δεν θα κόψει εντελώς τις γέφυρες με την κομματική ηγεσία και θα είναι
ξανά υποψήφιος (στις ευρωεκλογές ή στις εθνικές εκλογές). Κλασικό λάθος,
αλλά έτσι γίνεται.
Η περίπτωση των Παπαδημούλη και Κούλογλου, οποίοι εκφράζουν την
επίσημη κομματική γραμμή, είναι διαφορετική. Η «ανάλυσή» τους έχει
μείνει στη δεκαετία του ’80.
Νομίζουν ότι, υποστηρίζοντας καθεστώτα
τύπου Μαδούρο, θα κρατήσουν «αριστερούς» ψηφοφόρους. Δεν έχουν καταλάβει
ότι οι «κοψοχέρηδες» τους εγκαταλείπουν για άλλους λόγους.
Νομίζουν ότι βρισκόμαστε σε ανάλογες συνθήκες, όταν ο Ανδρέας
Παπανδρέου έβαζε «αστερίσκους» στα ανακοινωθέντα του ΝΑΤΟ ή δεν
καταδίκαζε το καθεστώς του Πολωνού δικτάτορα Γιαρουζέλσκι. Και ο μεν
Ανδρέας το έκανε για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους και είχε αποτέλεσμα:
είχε σαρώσει μεγάλο κομμάτι της εκλογικής βάσης της παραδοσιακής
Αριστεράς. Όχι, βέβαια, μόνο με αυτά, αλλά και με την κατάλληλη
εσωτερική πολιτική που ασκούσε.
Αν οι ΣΥΡΙΖΑίοι νομίζουν ότι θα πετύχουν κάτι ανάλογο με
«αστερίσκους» υπέρ του Μαδούρο, είναι -το λιγότερο-αφελείς. Η
συντριπτική πλειονότητα όσων τους ψήφισαν το 2015 δεν είναι αριστεροί.
Είναι πρώην ΠΑΣΟΚοι ψηφοφόροι, οι οποίοι τώρα λακίζουν γιατί τους κόβουν
τους μισθούς και τις συντάξεις, δεν τους χαρίζουν τον ΕΝΦΙΑ και τα
παρόμοια. Τον Μαδούρο τον έχουν (με το συμπάθιο) χεσμένο.
Αν, λοιπόν, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να απευθυνθεί σ’ αυτούς τους
ψηφοφόρους υποστηρίζοντας τον Μαδούρο, είναι χαμένη από χέρι.
Αν θέλει
απλώς να απευθυνθεί στο 2%-3% του παλιού ΚΚΕ εσωτερικού και του
Συνασπισμού, ψώνισε από σβέρκο.
Η πιθανότερη εξήγηση που υπάρχει σε όλα αυτά είναι ο…
κάλος, ο οποίος
υπάρχει σε πολλούς εγκεφάλους πολιτικών. Εν προκειμένω έχουμε να
κάνουμε με τον «αριστερό» κάλο, ο οποίος δεν επιτρέπει στους σημερινούς
ΣΥΡΙΖΑίους να καταλάβουν πού βρίσκονται. Και, αντί να κοιτάξουν να
κάνουν καμιά σοβαρή δουλειά, κάνουν τη μια χαζομάρα μετά την άλλη. Ο
«μαδουρισμός» είναι μια από αυτές. Κούνια που τους κούναγε, αν νομίζουν
ότι έτσι θα διασωθούν.
Αυτός ο «αριστερός» κάλος δεν τους αφήνει να κατανοήσουν αυτό που
αποδίδεται στον Πλούταρχο: «Νους ορά και νους ακούει, τ’ άλλα δε τυφλά
και κωφά».
ΥΓ: Εκτός αν αυτός ο προκλητικός «μαδουρισμός» έχει «άλλες» αιτίες,
οπότε όλα τα προηγούμενα διαγράφονται. Όμως, μέχρι να αποδειχθεί κάτι
«άλλο», η «θεωρία του κάλου» μού φαίνεται πειστική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου