Καθυστέρησα επί τούτου να γράψω για
το σύνδρομο της Κολωνίας. Ήθελα πρώτα να δω πού πήγαν τα φοβερά και
τρομερά φεμινιστικά μας αντανακλαστικά, οι αυτοματισμοί πες του παλιού
γερασμένου καραγκιοζάτου. Τότε που ένα απλό κομπλιμέντο λογαριαζόταν
σεξουαλική παρενόχληση ενώ η παραμικρή απόπειρα για φλερτ ισοδυναμούσε
σχεδόν πάντα με απόπειρα βιασμού.
Η πρωτοχρονιάτικη νύχτα στην Κολωνία δεν ήταν
ακριβώς φλερτ, δεν την λες όμως ούτε και συντελεσθέντα βιασμό. Στην
φλύαρη εποχή που ζούμε για να υπάρξει κάτι πρέπει προηγουμένως να έχει
ονοματιστεί, και εδώ –στα δικά μας τα μέρη– το λαλίστατο κινηματικό μας
σύμπαν δεν βρήκε ούτε μια λέξη, πόσω μάλλον μια τσαντιά ή ένα σπρέι από
εκείνα που μας δίδασκαν κάποτε να έχουμε μέσα στο νεσεσέρ διά παν
ενδεχόμενο.
Όσο ο θύτης δεν έχει όνομα, το θύμα θα λογαριάζεται
ως θύτης. Προς το παρόν περιγράφεται με περιφράσεις και εντυπωσιακή
λεκτική σεμνοτυφία.
Είναι αυτός που συνήθως φτάνει μόνος του, χωρίς
γυναίκα, στην Ευρώπη, για να του πάρουν τη βέρα και το δόντι το χρυσό
αντί πινακίου φακής, στέγασης, ένδυσης, υπόδησης, επιδομάτων και
ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Είναι αυτός για τον οποίον θα βουτήξεις
να τον σώσεις, θα τον ντύσεις, θα τον ποδέσεις, θα τον παρηγορήσεις , θα
φωτογραφηθείς μαζί του, θα τον βάλεις να πληρώσει δέκα ευρώ το
δεκάλεπτο για να φορτίσει το κινητό του και μετά θα κοιτάξεις πώς να τον
ντελιβερίσεις παστρικά και με το αζημίωτο προς την κεντροευρωπαϊκή
διαστροφή που λέγαμε και παραπάνω, απαιτώντας για τον κόπο σου το Νόμπελ
Ειρήνης και τη Βεζυροπούλα για γυναίκα.
Αργεί απελπιστικά η ρημάδα η γλώσσα να αποφανθεί
γιατί, μη θαρρείς, έχει κι αυτή τα κομπλεξάκια της.
Εντωμεταξύ...
κάπου
βορειότερα, κοινωνίες σκοτεινές και βαριά ενοχοποιημένες, κάνουν
σεμινάρια στους νεοφερμένους πρόσφυγές τους για το πώς να
συμπεριφέρονται του λοιπού στις γυναίκες.
Μάθημα πρώτον:
η γυναίκα (μετά συγχωρήσεως), είναι κι αυτή άνθρωπος.
Μάθημα δεύτερον:
η βεζυροπούλα προστατεύεται από το νόμο και ενίοτε έχει τα νεύρα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου