Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Συγκλονισμό επέφερε το “νερό -
Καματερού” προ σαράντα, περίπου, ετών. Διαφημίσθηκε ως θαυματουργό. Η αξία του
προκάλεσεσυλλογική ψύχωση. Εφημερίδες
μεγάλης κυκλοφορίας του έδωσαν υπόσταση.
Το νερό διανεμόταν
διαδοχικά σε διάφορες συνοικίες δια βυτίων (!!!). Πλήθη απελπισμένα ανιάτως
πασχόντων περίμεναν με δέος την διανομή. Σε κάποιες περιπτώσεις η δύναμη της
υποβολής έδωσε και σημεία αληθώς θεραπευτικά. Όμως, τα “θαύματα” δεν διαρκούν
στον αισθητό κόσμο. Από την κορύφωση μέχρι την κατάρρευση, συντομότατο υπήρξε
το διάστημα.
Την πολιτική εκδοχή του
φαινομένου εκφράζει ο Σύριζα. Επαγγέλλεται τακτική διανεμητική ανυπάρκτων
πόρων. Και πείθει (!!!). Στον έκτο χρόνο ανέχειαςπολλών η υπομονή έχει εξαντληθεί. Έχουν
πληθυνθεί οι οικονομικώςαπελπισμένοι.
Υπάρχουν και οι αφελείς. Και είναι πολλοί. Είναι οι ελπίζοντες επιστροφή στην
προ του 2007 μακαριότητα (!!!).
Αυτοί κυρίως, οι τελευταίοι, αδυνατούν
ν΄αντιληφθούν ό,τι δεν επιθυμούν ν΄ακούσουν. Ότι, δηλαδή, εφ΄εξής λεφτά
νοούνται μόνον για όσους παράγουν έργο άξιο οικονομικής ανταμοιβής.
Αργομισθίεςόπως και η πρακτική του “δανεικά
κι αγύριστα” είναι αδιανόητο να διατηρηθούν. Αν αυτό συμβεί θα πρόκειται για
οικονομική αυτοκτονία.
Ζήτημα είναι ότι η κυβερνητική
σκιά του πιθανώς ελευσομένου Σύριζα
ασκεί ήδη βλαπτικότατη επιρροή. Κάθε επενδυτική πρωτοβουλία, μάλιστα μακράς
πνοής, αυτομάτως αναστέλλεται μέχρις εκκαθάρισης του οικονομικού τοπίου.
Παράλληλα, στο εσωτερικό της δημόσιας διοίκησης, οι Συριζαίοι ουσιαστικά ποδηγετούν
τους συναδέλφους τους. Ζήσαμε ανάλογαφαινόμενα προ των εκλογών του Οκτωβρίου 1981 με τους “πρασινοφρουρούς”
της εποχής.
Ουδέν, όμως, κακόν αμιγές
καλού. Αν τελικώς, πράγματι, συμβεί το απευκτέον, το καλό λογικώς θ’ ακολουθήσει. Οι επαγγελίες του Σύριζα
οδηγούν σε οικονομικό αδιέξοδο. Πόροι προς διανομή δεν υπάρχουν. Και ουδείς
φαίνεται διατεθειμένος εξωτερικώς να τους παράσχει. Αυτό, ιδίως, σήμερα υπό την
δυσμενή οικονομική συγκυρία κατ΄εξοχήν στον Νότο της Ευρωζώνης.
Τότε, λοιπόν, όταν
(και) οι αναδιανεμητικές ελπίδεςτου
Σύριζα θα έχουν σκορπίσει, θα συνειδητοποιηθεί το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, χωρίς
επιστροφή, ορθολογισμένως, στην παραγωγή δεν υπάρχει προκοπή. Και υπό τέτοια
αφετηρία ελπίς, ασφαλώς, νοείται. Αυτή είναι και η ποιητική πρόβλεψη, που μας
έχει καταπισθευθεί από τον Κωστή Παλαμά:
Ένας είναι (και μόνον) ο καθοριστικός
κίνδυνος. Να εκμεταλλευθεί η Τουρκία την κατάσταση αδυναμίας. Αυτό ώστε να
επιβάλλει και στο μητροπολιτικό έδαφος, ανάλογα προς όσα έχει επιβάλλει(και ατιμωρητί διατηρεί) στην Κύπρο.
Ελπίζοντες, Ίδωμεν.
"ΕΣΤΙΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου