Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έχουν
κεφαλαιοποιήσει τη «ζημία ΣΥΡΙΖΑ» στους πολιτικούς σχεδιασμούς τους.
Είναι σίγουροι πλέον ότι δεν θα υπάρξουν λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί,
αλλά θα έχουμε μία από τα ίδια με ολίγον από επαναστατική ρητορική. Ετσι
κι αλλιώς, με εξαίρεση δύο-τρεις, οι υπουργοί της νυν κυβέρνησης θα
μπορούσαν να αναπαράγουν το υπάρχον σύστημα υπό οιανδήποτε πολιτική
σκέπη. Αν ήταν στην αντιπολίτευση θα έδιναν μάχες για να μη γίνει η
αξιολόγηση των δημόσιων υπαλλήλων, όπως ακριβώς τις δίνει σήμερα ο
ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην ξεχνάμε την «αγωνιστική παράδοση» του κ. Αργύρη
Ντινόπουλου, ο οποίος σκαρφάλωνε πάνω στις μπουλντόζες για να μη γίνουν
κάποια έργα.
Δυστυχώς στην Ελλάδα όλες οι αντιπολιτεύσεις μαθαίνουν στου κασίδη το κεφάλι. Αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση με πολλές υποσχέσεις και σιγά σιγά προσαρμόζονται. Η προσαρμογή όμως αυτή έχει κόστος, κατ’ αρχάς τριβής. Οι κυβερνώντες τρίβονται με την πραγματικότητα και κατόπιν αρχίζει το κόστος προσαρμογής. Αυτό θα είναι και οικονομικό (οι πειραματισμοί κοστίζουν), αλλά και πολιτικό.
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς έχασε ένα μεγάλο κομμάτι της δεξιάς παράταξης επειδή κάποια σαΐνια τον συμβούλευσαν κάποτε να εντάξει τη Ν.Δ. στο αντιμνημονιακό μέτωπο. Και όταν χρειάστηκε να κάνει τη στροφή, το κόμμα του έμεινε λειψό.
Ετσι θα γίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα έχουμε επαναστατικά αλυχτίσματα, θα υπάρχουν στελέχη του με διάφορες «φαεινές» ιδέες για «σοσιαλιστική προσαρμογή της καπιταλιστικής κρίσης» και στο τέλος θα κατανοήσουν όλοι ότι δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν.
Εν τω μεταξύ, όμως, οι πειραματισμοί θα έχουν κοστίσει πολλά στην εθνική οικονομία. Τα λεφτά που σκοπεύει να ρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αναπτυξιακές τράπεζες κι άλλους φορείς θα λείψουν από αλλού ή θα προέλθουν από νέους φόρους. Μέχρι να καταλάβουν ότι η γραφειοκρατία δεν δημιουργεί ανάπτυξη, θα έχουν σπαταληθεί πολλά. Αφήστε δε που θα ’χουμε και διάφορους σαν τον κ. Σίμο Ρούσσο, δήμαρχο Χαλανδρίου, που θα μας ζαλίζουν με τις καινοφανείς ιδέες τους περί νομιμότητας.
Το πρόβλημα σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ακόμη δεν έχει απορροφήσει τα μαθήματα του παρελθόντος. Αυτά που δίδαξε ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου:
Τα αντιγράφουμε από ομιλία του στη Βουλή, που έγινε στις 6 Δεκεμβρίου 1985, κατά τη συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως για τα μακροπρόθεσμα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Ρωτούσε λοιπόν τους σύγχρονούς του, επαναστατημένους της Προόδου, ο Ανδρέας Παπανδρέου, και τα ερωτήματά του δυστυχώς παραμένουν επίκαιρα για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι αριστερή η πολιτική που συντηρεί την απασχόληση σε κλινικά νεκρές επιχειρήσεις ή σε μη βιώσιμους κλάδους που στηρίζονται σε συνεχείς επιδοτήσεις, οι οποίες πληρώνονται από το κοινωνικό σύνολο; Είναι αριστερή μια πολιτική ασφυκτικών διοικητικών ελέγχων στην αγορά; Γιατί η αγορά πάντα εκδικείται... Δεν είναι ασφαλώς αριστερή μια πολιτική εσωστρέφειας και άρνησης κάθε μορφής συμμετοχής στον ανταγωνισμό. Σ’ αυτά τα θέματα πρέπει να τοποθετηθούν τα πολιτικά κόμματα, τα κόμματα στη Βουλή. Πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς προτείνουν, τι καταγγέλλουν. Αυτό είναι βασικό για την ύπαρξη ενός αποδοτικού εθνικού διαλόγου».
Αυτό που κατάλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν είδε το 1985 τη χρεοκοπία με τα μάτια του:
«Ο ιδιωτικός τομέας», έλεγε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, «θα παίξει σημαντικό ρόλο. Είναι όνειρο θερινής νυκτός ότι ο δημόσιος τομέας όπως είναι σήμερα είναι σε θέση να αναλάβει και ευθύνες που σήμερα έχει ο ιδιωτικός τομέας. Λέμε μια πραγματικότητα...».
Δυστυχώς στην Ελλάδα όλες οι αντιπολιτεύσεις μαθαίνουν στου κασίδη το κεφάλι. Αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση με πολλές υποσχέσεις και σιγά σιγά προσαρμόζονται. Η προσαρμογή όμως αυτή έχει κόστος, κατ’ αρχάς τριβής. Οι κυβερνώντες τρίβονται με την πραγματικότητα και κατόπιν αρχίζει το κόστος προσαρμογής. Αυτό θα είναι και οικονομικό (οι πειραματισμοί κοστίζουν), αλλά και πολιτικό.
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς έχασε ένα μεγάλο κομμάτι της δεξιάς παράταξης επειδή κάποια σαΐνια τον συμβούλευσαν κάποτε να εντάξει τη Ν.Δ. στο αντιμνημονιακό μέτωπο. Και όταν χρειάστηκε να κάνει τη στροφή, το κόμμα του έμεινε λειψό.
Ετσι θα γίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα έχουμε επαναστατικά αλυχτίσματα, θα υπάρχουν στελέχη του με διάφορες «φαεινές» ιδέες για «σοσιαλιστική προσαρμογή της καπιταλιστικής κρίσης» και στο τέλος θα κατανοήσουν όλοι ότι δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν.
Εν τω μεταξύ, όμως, οι πειραματισμοί θα έχουν κοστίσει πολλά στην εθνική οικονομία. Τα λεφτά που σκοπεύει να ρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αναπτυξιακές τράπεζες κι άλλους φορείς θα λείψουν από αλλού ή θα προέλθουν από νέους φόρους. Μέχρι να καταλάβουν ότι η γραφειοκρατία δεν δημιουργεί ανάπτυξη, θα έχουν σπαταληθεί πολλά. Αφήστε δε που θα ’χουμε και διάφορους σαν τον κ. Σίμο Ρούσσο, δήμαρχο Χαλανδρίου, που θα μας ζαλίζουν με τις καινοφανείς ιδέες τους περί νομιμότητας.
Το πρόβλημα σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ακόμη δεν έχει απορροφήσει τα μαθήματα του παρελθόντος. Αυτά που δίδαξε ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου:
Τα αντιγράφουμε από ομιλία του στη Βουλή, που έγινε στις 6 Δεκεμβρίου 1985, κατά τη συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως για τα μακροπρόθεσμα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Ρωτούσε λοιπόν τους σύγχρονούς του, επαναστατημένους της Προόδου, ο Ανδρέας Παπανδρέου, και τα ερωτήματά του δυστυχώς παραμένουν επίκαιρα για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι αριστερή η πολιτική που συντηρεί την απασχόληση σε κλινικά νεκρές επιχειρήσεις ή σε μη βιώσιμους κλάδους που στηρίζονται σε συνεχείς επιδοτήσεις, οι οποίες πληρώνονται από το κοινωνικό σύνολο; Είναι αριστερή μια πολιτική ασφυκτικών διοικητικών ελέγχων στην αγορά; Γιατί η αγορά πάντα εκδικείται... Δεν είναι ασφαλώς αριστερή μια πολιτική εσωστρέφειας και άρνησης κάθε μορφής συμμετοχής στον ανταγωνισμό. Σ’ αυτά τα θέματα πρέπει να τοποθετηθούν τα πολιτικά κόμματα, τα κόμματα στη Βουλή. Πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς προτείνουν, τι καταγγέλλουν. Αυτό είναι βασικό για την ύπαρξη ενός αποδοτικού εθνικού διαλόγου».
Αυτό που κατάλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν είδε το 1985 τη χρεοκοπία με τα μάτια του:
«Ο ιδιωτικός τομέας», έλεγε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, «θα παίξει σημαντικό ρόλο. Είναι όνειρο θερινής νυκτός ότι ο δημόσιος τομέας όπως είναι σήμερα είναι σε θέση να αναλάβει και ευθύνες που σήμερα έχει ο ιδιωτικός τομέας. Λέμε μια πραγματικότητα...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου