ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πιστεύει όσα λέει;

Γράφει ο Γιάννης Λούλης

Στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας είχε μια μεγάλη πρόκληση: Να εμφανιστεί «πρωθυπουργικός».  

Τούτο μικρή σχέση έχει με την επικοινωνιακή του άνεση. Η άνεση αυτή ξεχώρισε πολύ περισσότερο στη συνέντευξη Τύπου, όπου ένας αντικειμενικός παρατηρητής οφείλει να ομολογήσει πως παρουσίασε για πρώτη φορά ένα συγκροτημένο «πολιτικό αφήγημα». Το ότι έχει ωριμάσει πολιτικά είναι λοιπόν αναντίλεκτο. Όμως, στην κεντρική του ομιλία και στις λεγόμενες «δεσμεύσεις» του, απείχε πολύ από το να είναι πειστικός. Ξεπέρασε αισθητά κάθε όριο αξιοπιστίας. Παρ' όλα αυτά ευνοείται από το ότι η κοινή γνώμη έχει πλέον προεισπράξει το γεγονός, ότι όλες οι αντιπολιτεύσεις στη χώρα μας συμπεριφέρονται ανεύθυνα στις υποσχέσεις τους.

Από τη στήλη αυτή εγκαίρως είχα επισημάνει (7-12-13), ότι το κλίμα αναστρεφόταν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Συμβολή σε αυτό είχε η φρεσκάδα του Τσίπρα απέναντι σε κουρασμένους και φθαρμένους αντιπάλους. Όμως, το ισχυρότερο ατού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει η ίδια η κυβέρνηση. Το κύμα αρνητικής ψήφου άλλωστε διαρκώς φουντώνει. Εκδηλώθηκε εν μέρει στις ευρωεκλογές και τώρα μεγαλώνει. Τροφοδοτείται από τραγελαφικούς μετεκλογικούς χειρισμούς της κυβέρνησης. Κερασάκι υπήρξε το κόψιμο της ομιλίας Τσίπρα από τη ΝΕΡΙΤ.

Ο Τσίπρας πάντως δεν κέρδισε το «πρωθυπουργικό στοίχημα» στη ΔΕΘ. Όμως, απέναντι σε καταρρέοντες αντιπάλους απέδειξε, αν μη τι άλλο, ότι δεν είναι αμελητέος πολιτικός παίκτης.  

Γιατί όμως δεν τόλμησε το κρίσιμο άλμα της υπευθυνότητας; 

Διότι, όπως και άλλοι αρχηγοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προσεγγίζει την εξουσία με αίσθημα ανασφάλειας. Ο λαϊκισμός μοιάζει σίγουρη συνταγή.  

Ταυτόχρονα φοβάται και τις αντιδράσεις στο σχιζοφρενικό κόμμα του. Θυσιάζει την ευρύτερη απήχηση στην κοινωνία για να διασφαλίσει νηνεμία στον κομματικό μικρόκοσμό του. 

 Ούτως ή άλλως τα καλύτερα δώρα τού τα προσφέρουν γενναιόδωρα οι ανταγωνιστές του.

Ο κατάλογος των υποσχέσεων υπήρξε ατελείωτος. Όμως, το κεντρικό πρόβλημα του Τσίπρα βρίσκεται αλλού:  

Στον χειρισμό των δανειστών της χώρας. Πράγματι, το κλίμα αλλάζει ελαφρώς στην Ευρώπη υπέρ μιας μικρής χαλάρωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Είναι όμως χαρακτηριστικό πως ο Ολάντ προσχωρεί περισσότερο στις θέσεις της Γερμανίας απ' ό,τι η Γερμανία στις θέσεις του Ολάντ. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.

Επίσης, η χώρα μας παραμένει «μαύρο πρόβατο» και για τους άλλους νότιους Ευρωπαίους, που δεν θέλουν να ταυτιστούν μαζί μας. 

Άρα, οι πολλές «κόκκινες γραμμές» Τσίπρα χαράζονται στην άμμο. Η γενική του στρατηγική στηρίζεται στον εξωφρενικό ισχυρισμό ότι «όταν δανείζεσαι πολλά, είναι ο δανειστής που είναι τελικά ευάλωτος», κάτι που επί λέξει άρθρωσε ο Σαμαράς στη λαϊκιστική του φάση στην πρώτη εμφάνισή του στη ΔΕΘ. Κάθε λογικός άνθρωπος κατανοεί πως μια παρόμοια στρατηγική, βασισμένη σε τέτοιες αντιλήψεις, δεν οδηγεί παρά μόνο σε αδιέξοδα.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του Τσίπρα είναι η ενσωμάτωσή του στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Έτσι, έχει ακυρώσει το μόνο όπλο που διαθέτει πλέον ο Σαμαράς.  

Ο κίνδυνος για τον Τσίπρα παραμονεύει εφόσον κερδίσει τις εκλογές. Οι περισσότερες υποσχέσεις του πολύ απλά δεν μπορούν να υλοποιηθούν, την ώρα μάλιστα που ο πραγματικά αδύναμος διαπραγματευτικά είναι η χώρα μας, κάτι που ρεαλιστικά οφείλει να συνυπολογίσει στις όποιες κινήσεις του. Άρα, θα πρέπει να ευχόμαστε ο Τσίπρας να μην πιστεύει πολλά από εκείνα που τώρα διακηρύσσει. Διότι μόνο έτσι θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας.