Toυ ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ
Με χθεσινή του ανακοίνωση ο
ΣΥΡΙΖΑ αντιδράει στην περικοπή στο μισό της κρατικής χρηματοδότησης στα
κόμματα, θεωρώντας ότι αυτή θα πλήξει τους σχηματισμούς που δεν έχουν
σχέση με τη διαπλοκή. Λες και η κρατική χρηματοδότηση απέτρεπε τους
διάφορους κομματικούς σχηματισμούς να έχουν σχέση -που δεν ήταν δημόσια,
χαρακτηριζόταν από μια «κρυφή αντζέντα»- με ιδιωτικά συμφέροντα.
Η απόφαση των εταίρων της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να περιορίσει την κρατική χρηματοδότηση είναι σωστή. Θα ήταν μάλιστα ακόμα σωστότερη αν συμπληρωνόταν από κάποια μέτρα να πληρώσουν οι μόνοι δημόσιοι φορείς που δεν πληρώνουν, τα δύο πτωχευμένα κόμματα της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας, τα γιγάντια χρέη τους ή τουλάχιστον να εμφανίσουν ένα αξιόπιστο πρόγραμμα αποπληρωμής τους.
Το κόμματα-κουτιά (πρόεδρος, κεντρική επιτροπή, κοινοβουλευτική ομάδα, περιφερειακές και τοπικές οργανώσεις με γραφεία κ.λπ.), έχουν ανάγκη μεγάλων κονδυλίων για να κινηθούν, σε σχέση με κόμματα-δίκτυα που μπορούν να έχουν μικρότερες δαπάνες. Όμως και αυτά και μάλιστα όταν δεν εκπροσωπούνται, π.χ. Το Ποτάμι, που έκανε σημαία του τον περιορισμό των κρατικών επιχορηγήσεων στα κόμματα, θα αναγκασθούν -διότι δεν γίνεται αλλιώς- να προσφύγουν στη χρηματοδότηση ιδιωτών.
Όσοι δίνουν μικρότερα ποσά ασφαλώς δεν προσβλέπουν σε ανταλλάγματα. ΄Οσοι δίνουν μεγαλύτερα, η «Καθημερινή της Κυριακής», που ανέδειξε το θέμα, μιλάει για ποσά ως 50.000 ευρώ που θα επιτρέπονται, έχουν και άλλες «αντζέντες». Ένας τρόπος υπάρχει να βάζει ένας πολιτικός φορέας τη δική του αντζέντα: Να ανακοινώνει τους χρηματοδότες που δίνουν αυτά τα μεγαλύτερα ποσά. Και ο πολίτης να κρίνει για τα κίνητρά του στις τοποθετήσεις του για εκείνο ή το άλλο ζήτημα, που μπορεί να αφορά τον κάθε φορά χρηματοδότη του.
Αν γίνουν έτσι τα πράγματα, η συζήτηση που επιχειρεί να πυροδοτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη διαπλοκή θα μοιάζει απλώς με κραυγή από το παρελθόν.
Αν το «πολιτικό χρήμα» παραμείνει στο σκοτάδι με τα λιγότερα χρήματα από το κράτος να αναπληρώνονται από «άδηλους ιδιωτικούς πόρους», τότε απλά θα οδηγηθούμε σε μια ιδιωτικοποίηση της πολιτικής.
Η απόφαση των εταίρων της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να περιορίσει την κρατική χρηματοδότηση είναι σωστή. Θα ήταν μάλιστα ακόμα σωστότερη αν συμπληρωνόταν από κάποια μέτρα να πληρώσουν οι μόνοι δημόσιοι φορείς που δεν πληρώνουν, τα δύο πτωχευμένα κόμματα της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας, τα γιγάντια χρέη τους ή τουλάχιστον να εμφανίσουν ένα αξιόπιστο πρόγραμμα αποπληρωμής τους.
Το κόμματα-κουτιά (πρόεδρος, κεντρική επιτροπή, κοινοβουλευτική ομάδα, περιφερειακές και τοπικές οργανώσεις με γραφεία κ.λπ.), έχουν ανάγκη μεγάλων κονδυλίων για να κινηθούν, σε σχέση με κόμματα-δίκτυα που μπορούν να έχουν μικρότερες δαπάνες. Όμως και αυτά και μάλιστα όταν δεν εκπροσωπούνται, π.χ. Το Ποτάμι, που έκανε σημαία του τον περιορισμό των κρατικών επιχορηγήσεων στα κόμματα, θα αναγκασθούν -διότι δεν γίνεται αλλιώς- να προσφύγουν στη χρηματοδότηση ιδιωτών.
Όσοι δίνουν μικρότερα ποσά ασφαλώς δεν προσβλέπουν σε ανταλλάγματα. ΄Οσοι δίνουν μεγαλύτερα, η «Καθημερινή της Κυριακής», που ανέδειξε το θέμα, μιλάει για ποσά ως 50.000 ευρώ που θα επιτρέπονται, έχουν και άλλες «αντζέντες». Ένας τρόπος υπάρχει να βάζει ένας πολιτικός φορέας τη δική του αντζέντα: Να ανακοινώνει τους χρηματοδότες που δίνουν αυτά τα μεγαλύτερα ποσά. Και ο πολίτης να κρίνει για τα κίνητρά του στις τοποθετήσεις του για εκείνο ή το άλλο ζήτημα, που μπορεί να αφορά τον κάθε φορά χρηματοδότη του.
Αν γίνουν έτσι τα πράγματα, η συζήτηση που επιχειρεί να πυροδοτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη διαπλοκή θα μοιάζει απλώς με κραυγή από το παρελθόν.
Αν το «πολιτικό χρήμα» παραμείνει στο σκοτάδι με τα λιγότερα χρήματα από το κράτος να αναπληρώνονται από «άδηλους ιδιωτικούς πόρους», τότε απλά θα οδηγηθούμε σε μια ιδιωτικοποίηση της πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου