Δεν ξέρω αν τελικά αποδειχθεί πως το μπόινγκ των Μαλαισιανών Αερογραμμών
το κατέρριψαν οι Αμερικανοί προκειμένου να εμποδίσουν την εκλογική
άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αντιθέτως, είναι μάλλον προφανές ότι την υπόθεση την
έχουμε πάρει τόσο προσωπικά ως έθνος, που η διαλεύκανση του μυστηρίου
αρχίζει και μοιάζει με την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, το περίφημο
εκείνο «αληθές» το οποίο ο Διονύσιος Σολωμός ταύτιζε με το «εθνικόν».
Πώς έπεσε, γιατί έπεσε, πού έπεσε, κι αν έπεσε εκεί που έπεσε, πώς
βρέθηκε εκεί που βρέθηκε για να πέσει;
Τόσοι ειδήμονες, εδώ και μέρες,
μας παραδίδουν εντατικά μαθήματα αεροπλοΐας, εντυπωσιάζοντάς μας με τις
γνώσεις τους για τα όσα συνέβησαν στον Ινδικό Ωκεανό, εξίσου μακρινό και
αχανή με τα πελάγη της δικής μας Ιστορίας. Οπου ο καθείς, ως εκ της
θέσεώς του, παίζει το «διαλέγετε και παίρνετε» από τον ανεξάντλητο
πλούτο των αγαθών και τη συγκομιδή των αξιών και των διδαγμάτων.
Τι είναι αυτό που εορτάζουμε την 25η Μαρτίου;
Κατά τον Πρόεδρο της
Δημοκρατίας, εορτάζουμε τη μάχη του ελληνικού λαού κατά του Μνημονίου
και των δανειστών μας και οι φουστανελάδες ήρωες είναι μια απτή
διαβεβαίωση ότι θα τα καταφέρουμε.
Κατά τον πρόεδρο της Βουλής, με την
καθιερωμένη παρέλαση εορτάζουμε την ίδια την παρέλαση -γι’ αυτό τη λέμε
και καθιερωμένη- μιας και η επιτυχία της αποδεικνύει ότι η Ελλάδα θα
βγει από την κρίση.
Κατά τον υπουργό Εθνικής Αμυνας, η διαδρομή από την
πλατεία Συντάγματος ώς τα Χαυτεία, μέσω Πανεπιστημίου, αποδεικνύει ότι η
ελληνική σημαία θα φτάσει ώς τα πέρατα της Γης.
Κατά την άποψη δε του
κ. Νίκου Δήμου, στην πραγματικότητα δεν γιορτάζουμε τίποτε. Ή μάλλον
γιορτάζουμε μια αποτυχημένη επανάσταση που εξαντλήθηκε σε εμφύλιες
διαμάχες και φυλετικές σφαγές στα όρια της γενοκτονίας.
Αλήθεια τι έγινε
τους καιρούς εκείνους στις αχανείς εκτάσεις του Ινδικού Ωκεανού της
Ιστορίας;
Η διαφορά βέβαια είναι απλή: η μεν περί το μπόινγκ φιλολογία,
εκτός από τη συσσώρευση μάλλον άχρηστων πληροφοριών, δεν έχει κανένα
υπαρξιακό αντίκρισμα· το 1821, όμως, ο μύθος του και η αλήθεια του
επηρεάζουν καίρια τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη συλλογική μας ύπαρξη.
Ως εκ τούτου χρήζουν περαιτέρω κλινικής διερευνήσεως, προσοχής και
επιμελείας.
Μου κάνει εντύπωση πώς ένας άνθρωπος σοβαρός, σαν τον κ. Δήμου,
επικαλείται ένα έργο τόσο σαθρό σαν αυτό που άφησε για το ’21 ο Γιάννης
Σκαρίμπας. Το «’21 και η αλήθεια» υπήρξε δημοφιλές στη δεκαετία του
εβδομήντα, σε εποχή του προοδευτικού αναβρασμού, και έχει τόση σχέση με
την ιστορική έρευνα όση και οι σχολιαστές των ειδήσεων με το μαλαισιανό
μπόινγκ.
Και είναι μάλλον αστείο να κατηγορείς τον Κολοκοτρώνη για τις
σφαγές στην Τριπολιτσά, λες και δεν σεβάστηκε τις Συνθήκες της Γενεύης
και το δίκαιο του πολέμου. Είναι εξίσου άτοπο να τον κατηγορείς όσο
είναι και να μην αποδέχεσαι ότι έγιναν σφαγές. Κι αν ο Μαυροκορδάτος
χρειαζόταν μεταφραστές για να μιλήσει με τους ναύτες του στόλου, ο
εξελληνισμός των αρβανίτικων πληθυσμών μάλλον στα θετικά της Επανάστασης
θα πρέπει να καταχωρισθεί. Ακόμη και η έκρηξη του φιλελληνισμού στη
Δυτική Ευρώπη δεν μπορεί να παραγραφεί από οποιαδήποτε ασχημία των
χρόνων εκείνων.
Δεν υπάρχει συλλογική συνείδηση χωρίς συλλογικούς μύθους. Και προδίδει
αφέλεια η αντιπαράθεση του μύθου με την ιστορική αλήθεια, η ταύτιση
δηλαδή του μύθου με το ψέμα. Μπορεί το τρίπτυχο «ελευθερία - ισότης -
αδελφότης» να ανήκει στην περιοχή του μύθου και να μην έγινε ποτέ
πολιτική πραγματικότητα. Ομως πώς θα ήταν ο σύγχρονος κόσμος χωρίς αυτόν
τον μεγάλο μύθο;
Πώς θα ήταν αν βλέπαμε τη Γαλλική Επανάσταση μόνον ως
εργαστήριο της γκιγιοτίνας;
Χρειαζόμαστε την ιστορική αλήθεια όσο
χρειαζόμαστε και τους συλλογικούς μας μύθους, και πάνω απ’ όλους, τον
ωραίο εκείνο μύθο της ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου