ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Πόσοι άλλοι Λίβανοι;

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Χ. ΠΑΞΙΝΟΥ 

Πρώην προέδρου ΔΣΑ

Λίβανος. Κάποτε θεωρούνταν η Ελβετία της Ανατολής. Ολα κυλούσαν ειρηνικά, ο λαός ευημερούσε και τίποτε δεν μπορούσε να σκιάσει την αισιοδοξία που κατείχε τους Λιβανέζους για το μέλλον τους, το μέλλον της χώρας τους.

 

Δεν υπήρχαν εντάσεις πολιτικές ή πολύ περισσότερο θρησκευτικές, γιατί δεν υπήρχε φανατισμός και συνακόλουθα το μίσος. Ολα έμοιαζαν αρμονικά.

Οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί όμως των κραταιών της γης ήταν διαφορετικοί. Ο Λίβανος έπρεπε να αποδομηθεί, να διαμελισθεί. Προηγήθηκαν οι σφαγές των Παλαιστινίων στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Αίφνης, ανεφύησαν θρησκευτικές διαφορές και άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους, χριστιανοί εναντίον μουσουλμάνων, αλλά και περαιτέρω χριστιανοί κατά χριστιανών με βάση τις δογματικές τους διαφορές, όπως και ισλαμιστές κατά ισλαμιστών.

Κόλαση η οποία εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά όχι με την ίδια ένταση. Τα ΜΜΕ, στα χέρια των εξουσιαστών της γης, έπαιξαν ακόμη μια φορά τον αποπροσανατολιστικό, προβοκατόρικο και βρόμικο ρόλο τους, επιτείνοντας τη σύγχυση και ενισχύοντας το φανατισμό.  

Η Ελβετία της Ανατολής μεταβλήθηκε σε μικρό Βιετνάμ, έτοιμο για νέα ανάφλεξη, όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν. 

Αυτό που έμεινε στη συνείδηση του κόσμου, ή μάλλον αυτό που έμεινε στη θύμησή του, είναι ότι σφάζονται ακόμη για τα θρησκευτικά τους πιστεύω.  

Χωρίς να ανατρέχουν στον τρόπο που ξεκίνησαν και διέλυσαν τελικά ένα λαό, που φημιζόταν για την αρμονική του συνύπαρξη.

Η υποδαύλιση παθών, η έξαρση του φανατισμού από ακραία στοιχεία που με ευκολία εξαγοράζονται, για να διαδραματίσουν τον προβοκατόρικο ρόλο τους, είναι πλέον απλή υπόθεση. Αρκεί να έχει στοχοποιηθεί η χώρα.  

Και ο λαός, θα αναρωτηθείτε, τα θύματα μιας τέτοιας πολεμικής σύγκρουσης;

Απλή η απάντηση, όπως διδάσκει η Ιστορία. Αποτελούν αριθμούς, νούμερα, άνευ αξίας, προκειμένου να επιτευχθεί ο σχεδιασμός. Πολύ φθηνή η ζωή σ' αυτές τις χώρες.

Αυτό που συνέβη στον Λίβανο ήταν μια προειδοποίηση, μια γενική πρόβα. Αλλά ο λαός εύκολα ξεχνά, έχοντας ως φυσική προτεραιότητα την επιβίωσή του. Κι όταν οι βιοτικές ανάγκες πληθύνονται, τον κατακλύζουν και τον απορροφούν αποκλειστικά.

Πόσω μάλλον όταν μάχεται για τη φυσική επιβίωση αυτού και της οικογένειάς του, όπως συμβαίνει μετά κάθε σύρραξη, που αφήνει συντρίμμια και άσβεστο μίσος.

Την τύχη του Λιβάνου ακολούθησαν κι άλλα κράτη. Κάποτε κραταιά, που δεν υπολόγισαν σωστά φίλους κι εχθρούς και θέλησαν κάποια στιγμή να αυτονομηθούν. Να μην υποκύψουν τυφλά στα κελεύσματα του κάθε Νέρωνα και Καλιγούλα.  

Γνωστή η τύχη τους. Απλώς πολλούς τους συντρόφευε η φήμη του δικτάτορα, που όσο καιρό ήταν φρόνιμος, δεν υπήρχε πρόβλημα. Επικαλέστηκαν έτσι τη Δημοκρατία, για να αλλάξουν το καθεστώς, με άλλο πιο σκληρό και αδυσώπητο.

Οπως συνέβη στο Ιράκ και τη Λιβύη. Οπως συμβαίνει στις πλείστες χώρες της Αφρικής, όπου οι αιμοσταγείς δικτάτορες διαδέχονταν αλλήλους με τη στήριξη και υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων.

Φρίκη και δυστυχία. Αλλά ποιος ασχολείται. Αρκεί ο πλούτος να συσσωρεύεται στους λίγους και «εκλεκτούς» του πλανήτη, που τον έχουν αιματοκυλήσει.

Από απληστία και μόνο. Οι λαοί όμως γρήγορα ξεχνούν. Αυτή είναι η μοίρα της ανθρώπινης μάζας. Η εύκολη εξαπάτησή τους και η ακόμη πιο εύκολη ανάλωσή τους.

Λησμονήσαμε την πρώην Γιουγκοσλαβία και τις τεχνητές διαιρέσεις ενός λαού, του Νοτιοσλάβικου, που βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων. Στο μάτι του κυκλώνα.

Ακόμη άλλη μια γενική πρόβα. Για την Ευρώπη τώρα. Αιματοκύλησαν ξανά μια χώρα, η οποία επίσης άκμαζε, προχωρούσε μπροστά. Δεν αντιμετώπιζε προβλήματα θρησκευτικά ή φυλετικά. Μέχρις ότου τα ανακίνησαν οι ίδιες δυνάμεις, όπως στον Λίβανο. Για τους δικούς τους σχεδιασμούς, χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα, με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, για να πείσουν τους λαούς της Γης ότι προστατεύουν εθνότητες. Τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία ισχύουν και τα επικαλούνται κατά βούληση. Επιλεκτικά.

Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η Ουκρανία, και μετά τι;  

Περιλαμβάνει ο σχεδιασμός τους και μας; 

Γιατί όχι.

Τα μέσα είναι στη διάθεσή τους ακόμη μια φορά.

Οι προβοκάτσιες είναι εύκολες και αποδοτικές, ιδίως όταν ελέγχουν την τηλεόραση, τα ίδια πρόσωπα που κατέχουν και τον πλούτο του πλανήτη. Οι αθάνατοι θνητοί, που κι αυτοί, όπως όλοι, θα καταρρεύσουν βιολογικά, αφήνοντας πίσω τη δυστυχία και την κατακραυγή, την αηδία, το βούρκο στα βρόμικα νερά του οποίου πλατσούρισαν και πέθαναν.