Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Οχι! Αυτοί ποτέ δεν αμφισβήτησαν το πλεόνασμα.
Επίσης, μην ξεχνάτε ότι ήσαν εκείνοι που είπαν πρώτοι ότι μέρος του
πλεονάσματος έπρεπε να μοιραστεί στους ασθενέστερους. Ούτε όμως ανήκουν
στους μεμψίμοιρους, που αρνούνται να αναγνωρίσουν το επίτευγμα ως
γεγονός. Η μόνη κριτική, που ίσως θα μπορούσαν να κάνουν στην κυβέρνηση,
είναι ότι αυτό που διανεμήθηκε δεν ήταν μεγαλύτερο και δεν πήγε σε
ακόμη περισσότερους ― ιδίως δε στους «νέους», γενικώς και αορίστως...
Χρησιμοποιώ τους δικούς τους όρους, με τον δικό μου τρόπο, για να αποδώσω όσο ακριβέστερα μπορώ την αντίληψη που σχημάτισα για τις θέσεις της ΔΗΜΑΡ και το πνεύμα που τις διέπει, στο ζήτημα του πλεονάσματος και της διανομής του. Εχει σημασία να είναι ακριβής η απόδοση, διότι σε αυτές τις θέσεις ο οποιοσδήποτε έχει μάτια να δει βλέπει τον λόγο για τον οποίο η έκλειψη της ΔΗΜΑΡ είναι μια από τις λίγες βεβαιότητες που προβάλλουν καθώς προχωρούμε προς ευρωεκλογές. Το λένε οι δημοσκοπήσεις, το κελαηδάνε τα παροιμιώδη «τρία πουλάκια», ίσως ακόμη κάποιες στιγμές να περνά ως φρικτή υποψία από τον νου και αυτού του ηγέτη της, ότι η ΔΗΜΑΡ οδεύει αναπόφευκτα προς τα εκεί όπου θα συναντήσει το άκακο dodo (raphus cucullatus), ίσως τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ ― γιατί όχι και τον μακαριστό Χριστόδουλο.
Ζούμε στην περίοδο του διλήμματος αν θα καταφέρουμε να διορθώσουμε τα στραβά μας για να διασφαλίσουμε ό,τι πετύχαμε από το 1974 και ύστερα ή αν θα ρισκάρουμε το πείραμα να γίνουμε Τρίτος Κόσμος (ένα φιούζιον λάτιν με φουστανέλα...). Οι δε πολιτικές τάσεις που έχουν ξεχωρίσει μέσα στο τοπίο όπως αναδιαμορφώνεται είναι τρεις:
Η φιλοευρωπαϊκή της κυβέρνησης, η παραδοξότητα των ριζοσπαστών που επιδιώκουν την αναπαλαίωση και, τέλος, η τάση των αντισυστημικών που αποστρέφονται κάθε μορφή του παλιού και θέλουν πάση θυσία κάτι καινούργιο.
Η ΔΗΜΑΡ αναγνωρίζει την ύπαρξη του διλήμματος που αναφέρω παραπάνω ― τουλάχιστον το αναγνώρισε όταν δέχθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, ποια πραγματική χρησιμότητα μπορεί να έχει ένα κόμμα που διαλέγει την καλύτερη πλευρά από κάθε δυνατή πραγματικότητα;
Μαζί στα ευχάριστα, από μακριά και αγαπημένοι στα δυσάρεστα· σε αυτό συνοψίζεται η θέση της ΔΗΜΑΡ. Ούτε κοινωνικές αναστατώσεις και επαναστατικούς πειραματισμούς θέλει ούτε και να ξεκουνηθεί από το «Ντόλτσε» όμως.
Η ΔΗΜΑΡ θα εξαφανιστεί επειδή αγνοεί ξεροκέφαλα το μόνο πολιτικό ερώτημα που έχει σήμερα σημασία:
Ευρωπαϊκή πορεία ή σοσιαλιστικά πειράματα;
Το αποφεύγει, όχι από πονηριά και υστεροβουλία, αλλά επειδή πράγματι δεν μπορεί να ανταποκριθεί.
Το είδαμε όταν συμμετείχε στην κυβέρνηση με τον μόνο τρόπο που μπορούσε, κάνοντας «αντίσταση» εκ των μέσω.
Η εποχή έχει ξεπεράσει τη ΔΗΜΑΡ. Είναι ένα κόμμα που ανήκει στο παρελθόν. Ανήκει στην εποχή όπου η πολιτική τού να επιλέγεις μόνο την καλή πλευρά των πραγμάτων ήταν εφικτή επειδή το κράτος μπορούσε να δανείζεται για να μοιράζει.
Η σημερινή εποχή, στην πραγματικότητα, δεν την αφορά ― και το φρικώδες είναι ότι μάλλον δεν το έχει καταλάβει ακόμη.
Στην εποχή που ο εξορθολογισμός κράτους και οικονομίας θα γίνει αναγκαστικά με ιδέες και εργαλεία που ώς τώρα εθεωρούντο στην Ελλάδα δεξιάς προέλευσης, είναι φυσικό ο ευρύτερος χώρος της Κεντροαριστεράς να δοκιμάζεται από τάσεις που ωθούν και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά.
Μπροστά στην πραγματικότητα αυτή, το μόνο που έχει να προσφέρει η ΔΗΜΑΡ είναι η άρνηση της πραγματικότητας, αλλά με την ευπρέπεια ενός Μανιτάκη και την panache ενός Ρουπακιώτη. (Που, δεν λέω, ευπρόσδεκτες αμφότερες· αλλά εδώ δευτερεύουν...)
Το μόνο που εκπροσωπεί η ΔΗΜΑΡ είναι μια ιδιότυπη αριστοκρατία της Μεταπολίτευσης. Την αριστοκρατία που δημιούργησε το βόλεμα μιας μερίδας της Αριστεράς με την ευμάρεια του καπιταλισμού και η μετατροπή της σε κατεστημένο. Οπως με κάθε αριστοκρατία σε κάθε εποχή, η γνώμη της ευπρεπούς, κατεστημένης Αριστεράς είχε βάρος, ιδίως σε περιόδους που τη χώρα κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, η γνώμη της δεν έχει συνάφεια με την πραγματικότητα και το όποιο ηθικό κύρος της δεν έχει αντίκρισμα. Γι’ αυτό, είναι μοιραίο η ΔΗΜΑΡ να εκλείψει. Επειδή είναι άχρηστη ― με την έννοια, δηλαδή, ας μην παρεξηγηθώ, ότι δεν χρησιμεύει σε τίποτε.
Εκτός, βέβαια, ως αποθήκη από την οποία μπορεί να αντλεί στήριξη είτε ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) είτε η Κεντροαριστερά του ρεαλισμού που μετακινείται προς το Κέντρο. Η ΔΗΜΑΡ είναι σαν ένα καρτούν που συνεχίζει να τρέχει, ενώ τα πόδια του βρίσκονται στο κενό...
Επεα πτερόεντα
Νέους ιδιόκτητους παιδικούς σταθμούς. Νέα κεντρική μονάδα μαγειρείων. Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή. Ανάπλαση Βοτανικού. Ανάπλαση Αμπελοκήπων. Φυσικό και θεματικό πάρκο στη Ριζούπολη. Ανάπλαση Ακαδημίας Πλάτωνος. Αναβάθμιση Δημοτικής Βιβλιοθήκης και δημιουργία παραρτημάτων. Προγράμματα λαϊκής επιμόρφωσης. Χώροι προώθησης εναλλακτικού πολιτισμού.
Ολα αυτά, πάνω-κάτω, περιλαμβάνει το πρόγραμμα του Γαβριήλ Σακελλαρίδη για την Αθήνα. Και επειδή κάποιοι αμφισβήτησαν τη δυνατότητα να κάνει έστω και το ένα δέκατο αυτών αν γινόταν δήμαρχος, χθες άκουσα ότι ο Γαβριήλ δήλωσε πως έχει το σχέδιο και υπάρχουν οι πόροι.
Δεν εκφέρω γνώμη· εγώ απλώς τα επισημαίνω αυτά, με την ελπίδα ότι θα τα πληροφορηθούν οι γονείς του, η κοπέλα του, ο ψυχαναλυτής του, κάποιος που τον νοιάζεται τέλος πάντων...
Χρησιμοποιώ τους δικούς τους όρους, με τον δικό μου τρόπο, για να αποδώσω όσο ακριβέστερα μπορώ την αντίληψη που σχημάτισα για τις θέσεις της ΔΗΜΑΡ και το πνεύμα που τις διέπει, στο ζήτημα του πλεονάσματος και της διανομής του. Εχει σημασία να είναι ακριβής η απόδοση, διότι σε αυτές τις θέσεις ο οποιοσδήποτε έχει μάτια να δει βλέπει τον λόγο για τον οποίο η έκλειψη της ΔΗΜΑΡ είναι μια από τις λίγες βεβαιότητες που προβάλλουν καθώς προχωρούμε προς ευρωεκλογές. Το λένε οι δημοσκοπήσεις, το κελαηδάνε τα παροιμιώδη «τρία πουλάκια», ίσως ακόμη κάποιες στιγμές να περνά ως φρικτή υποψία από τον νου και αυτού του ηγέτη της, ότι η ΔΗΜΑΡ οδεύει αναπόφευκτα προς τα εκεί όπου θα συναντήσει το άκακο dodo (raphus cucullatus), ίσως τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ ― γιατί όχι και τον μακαριστό Χριστόδουλο.
Ζούμε στην περίοδο του διλήμματος αν θα καταφέρουμε να διορθώσουμε τα στραβά μας για να διασφαλίσουμε ό,τι πετύχαμε από το 1974 και ύστερα ή αν θα ρισκάρουμε το πείραμα να γίνουμε Τρίτος Κόσμος (ένα φιούζιον λάτιν με φουστανέλα...). Οι δε πολιτικές τάσεις που έχουν ξεχωρίσει μέσα στο τοπίο όπως αναδιαμορφώνεται είναι τρεις:
Η φιλοευρωπαϊκή της κυβέρνησης, η παραδοξότητα των ριζοσπαστών που επιδιώκουν την αναπαλαίωση και, τέλος, η τάση των αντισυστημικών που αποστρέφονται κάθε μορφή του παλιού και θέλουν πάση θυσία κάτι καινούργιο.
Η ΔΗΜΑΡ αναγνωρίζει την ύπαρξη του διλήμματος που αναφέρω παραπάνω ― τουλάχιστον το αναγνώρισε όταν δέχθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, ποια πραγματική χρησιμότητα μπορεί να έχει ένα κόμμα που διαλέγει την καλύτερη πλευρά από κάθε δυνατή πραγματικότητα;
Μαζί στα ευχάριστα, από μακριά και αγαπημένοι στα δυσάρεστα· σε αυτό συνοψίζεται η θέση της ΔΗΜΑΡ. Ούτε κοινωνικές αναστατώσεις και επαναστατικούς πειραματισμούς θέλει ούτε και να ξεκουνηθεί από το «Ντόλτσε» όμως.
Η ΔΗΜΑΡ θα εξαφανιστεί επειδή αγνοεί ξεροκέφαλα το μόνο πολιτικό ερώτημα που έχει σήμερα σημασία:
Ευρωπαϊκή πορεία ή σοσιαλιστικά πειράματα;
Το αποφεύγει, όχι από πονηριά και υστεροβουλία, αλλά επειδή πράγματι δεν μπορεί να ανταποκριθεί.
Το είδαμε όταν συμμετείχε στην κυβέρνηση με τον μόνο τρόπο που μπορούσε, κάνοντας «αντίσταση» εκ των μέσω.
Η εποχή έχει ξεπεράσει τη ΔΗΜΑΡ. Είναι ένα κόμμα που ανήκει στο παρελθόν. Ανήκει στην εποχή όπου η πολιτική τού να επιλέγεις μόνο την καλή πλευρά των πραγμάτων ήταν εφικτή επειδή το κράτος μπορούσε να δανείζεται για να μοιράζει.
Η σημερινή εποχή, στην πραγματικότητα, δεν την αφορά ― και το φρικώδες είναι ότι μάλλον δεν το έχει καταλάβει ακόμη.
Στην εποχή που ο εξορθολογισμός κράτους και οικονομίας θα γίνει αναγκαστικά με ιδέες και εργαλεία που ώς τώρα εθεωρούντο στην Ελλάδα δεξιάς προέλευσης, είναι φυσικό ο ευρύτερος χώρος της Κεντροαριστεράς να δοκιμάζεται από τάσεις που ωθούν και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά.
Μπροστά στην πραγματικότητα αυτή, το μόνο που έχει να προσφέρει η ΔΗΜΑΡ είναι η άρνηση της πραγματικότητας, αλλά με την ευπρέπεια ενός Μανιτάκη και την panache ενός Ρουπακιώτη. (Που, δεν λέω, ευπρόσδεκτες αμφότερες· αλλά εδώ δευτερεύουν...)
Το μόνο που εκπροσωπεί η ΔΗΜΑΡ είναι μια ιδιότυπη αριστοκρατία της Μεταπολίτευσης. Την αριστοκρατία που δημιούργησε το βόλεμα μιας μερίδας της Αριστεράς με την ευμάρεια του καπιταλισμού και η μετατροπή της σε κατεστημένο. Οπως με κάθε αριστοκρατία σε κάθε εποχή, η γνώμη της ευπρεπούς, κατεστημένης Αριστεράς είχε βάρος, ιδίως σε περιόδους που τη χώρα κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, η γνώμη της δεν έχει συνάφεια με την πραγματικότητα και το όποιο ηθικό κύρος της δεν έχει αντίκρισμα. Γι’ αυτό, είναι μοιραίο η ΔΗΜΑΡ να εκλείψει. Επειδή είναι άχρηστη ― με την έννοια, δηλαδή, ας μην παρεξηγηθώ, ότι δεν χρησιμεύει σε τίποτε.
Εκτός, βέβαια, ως αποθήκη από την οποία μπορεί να αντλεί στήριξη είτε ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) είτε η Κεντροαριστερά του ρεαλισμού που μετακινείται προς το Κέντρο. Η ΔΗΜΑΡ είναι σαν ένα καρτούν που συνεχίζει να τρέχει, ενώ τα πόδια του βρίσκονται στο κενό...
Νέους ιδιόκτητους παιδικούς σταθμούς. Νέα κεντρική μονάδα μαγειρείων. Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή. Ανάπλαση Βοτανικού. Ανάπλαση Αμπελοκήπων. Φυσικό και θεματικό πάρκο στη Ριζούπολη. Ανάπλαση Ακαδημίας Πλάτωνος. Αναβάθμιση Δημοτικής Βιβλιοθήκης και δημιουργία παραρτημάτων. Προγράμματα λαϊκής επιμόρφωσης. Χώροι προώθησης εναλλακτικού πολιτισμού.
Ολα αυτά, πάνω-κάτω, περιλαμβάνει το πρόγραμμα του Γαβριήλ Σακελλαρίδη για την Αθήνα. Και επειδή κάποιοι αμφισβήτησαν τη δυνατότητα να κάνει έστω και το ένα δέκατο αυτών αν γινόταν δήμαρχος, χθες άκουσα ότι ο Γαβριήλ δήλωσε πως έχει το σχέδιο και υπάρχουν οι πόροι.
Δεν εκφέρω γνώμη· εγώ απλώς τα επισημαίνω αυτά, με την ελπίδα ότι θα τα πληροφορηθούν οι γονείς του, η κοπέλα του, ο ψυχαναλυτής του, κάποιος που τον νοιάζεται τέλος πάντων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου