ΤΟΥΡΚΙΑ: Τέλος εποχής για τον Σουλτάνο?

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Πριν από έξι μήνες, λίγο πριν ξεσπάσει η εξέγερση της πλατείας Ταξίμ, ο Ερντογάν ζούσε σε μια ατμόσφαιρα ρωμαϊκού θριάμβου. Λίγες μέρες πριν είχαν καταδικασθεί σε ισόβια οι στρατηγοί που εξύφαναν τις συνωμοσίες Εργκενεκόν και Βαριοπούλα.

 

Σήμερα το σκάνδαλο διαφθοράς, που παραπέμπει στη φθορά της εξουσίας αλλά και στη σύγκρουση Ερντογάν-Γκιουλέν εντός του Πολιτικού Ισλάμ, έρχεται να προστεθεί στις ανοικτές πληγές της δυναμικής εξέγερσης και της σκληρής καταστολής της για να δώσει μια ατμόσφαιρα τέλους εποχής και να μας θυμίσει το άδοξο τέλος του Μεντερές που κυβέρνησε την Τουρκία στη δεκαετία του '50 και αύξανε συνεχώς τη δύναμή του σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις: Η σκληρή καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων και η σωρεία σκανδάλων αποσάθρωσαν την ηγεμονική του πολιτική κυριαρχία μέσα σε έναν χρόνο και άνοιξαν τον δρόμο στον στρατό, που τον ανέτρεψε τον Μάιο του 1960 για να τον οδηγήσει έναν χρόνο αργότερα στην αγχόνη.

 

Σήμερα ο Ερντογάν δεν κινδυνεύει από πραξικόπημα, διατηρεί προβάδισμα σε εκλογικά ποσοστά και έχει δύο πλεονεκτήματα: 

Δεν υπάρχει εναλλακτική κυβερνητική λύση στον ορίζοντα και επιπλέον το τελευταίο που χρειάζεται η Αγκυρα σε μια στιγμή περιφερειακής απομόνωσης και οριακών ισορροπιών στο Κουρδικό εντός και εκτός συνόρων είναι μια εσωτερική αποσταθεροποιήση και πολύ περισσότερο μια εκτροπή.

 

Τα παραπάνω όμως δεν αναιρούν την ατμόσφαιρα τέλους εποχής για τον χαρισματικό ηγέτη του ΑΚP, μια σκληρή πραγματικότητα που δεν είναι συμβατή με τη φιλοδοξία του να επιχειρήσει καθεστωτική αλλαγή μέσα στο 2014 για να εκλεγεί με καθολική ψηφοφορία πρόεδρος με υπερεξουσίες γαλλικού τύπου.

 

Τέλος εποχής λοιπόν με άγνωστη διάρκεια και έκβαση, με τον παρορμητικό Ερντογάν να αδυνατεί πλέον να κατανοήσει ότι με την κατεδάφιση της παραεξουσίας των στρατηγών και του βαθέος κράτους αλλά και με το ναυάγιο του στρατηγικού βάθους του μοιραίου Νταβούτογλου έκλεισε το κεφάλαιο της θετικής του προσφοράς στη χώρα.

 

Οποια παράταση και να διασφαλίσει με μάχες οπισθοφυλακής, θα είναι σε βάρος της ιστορικής του υστεροφημίας, αν όχι στα όρια της έμπρακτης ακύρωσης της πολιτικής του συνεισφοράς.