ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η μεταρρύθμιση δεν είναι talent show

Toυ ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

Καλώς ήρθατε κυρίες και κύριοι στο show «Μεταρρύθμιση έχεις ταλέντο(;)». Σήμερα οι παίκτες μας θα διαγωνισθούν στη «συγγραφή άρθρου», στην «προσέγγιση λαϊκών στρωμάτων» στις «προτάσεις για τη φορολογία» και στην «αποφυγή τάκλιν δημοσιογράφου». Παρακαλούνται οι κριτές μας να πάρουν τις θέσεις τους. Να σας παρουσιάσω την κριτική μας επιτροπή: ο κύριος Γιώργος, ο κύριος Χρήστος, ο κύριος Αρίστος, ο κύριος Αντ-είπας, η κυρία Βιβή και η κυρία Μαρία. Να έρθει παρακαλώ στη σκηνή ο πρώτος παίκτης...»

Κάπως έτσι φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται κάποιοι το πιο δύσκολο, το πιο απαιτητικό, το πιο οδυνηρό, αλλά και το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα στη νεώτερη ιστορία μας. Αυτό που μας αφορά όλους, και, στην αρχή, θα μας πονέσει όλους. Αλλά που αν πετύχει, θα εκτοξεύσει την Ελλάδα έτη φωτός μπροστά: τη μετατροπή του πολιτεύματός μας, από Παρασιτική Κλεπτοκρατική Οικογενειοκρατία σε σύγχρονο κράτος Δικαίου.

Έτσι το αντιλαμβάνονται: σαν talent show. Στο οποίο κάποιοι εκτίθενται, ματώνουν, ξοδεύουν χρόνο, χρήμα, ζωή, δέχονται ομοβροντίες πυρών του συστήματος, εκ δεξιών και εξ αριστερών, και οι άλλοι, στην αναπαυτική θέση του κριτή, σηκώνουν τα ταμπελάκια με τους βαθμούς. «Στην cadenza, το σι μπεμόλ δεν είχε τόση τονική ακρίβεια. Εγώ σας βάζω τέσσερα!» «Α, σ’ αυτή την arabesque το αριστερό σας πόδι δεν ήταν ακριβώς παράλληλο με το έδαφος. Επειδή όμως την ίδια στιγμή ο δημοσιογράφος προσπαθούσε με ανορθόδοξο τάκλιν να σας ρίξει κάτω, σας βάζω εφτά!»

Δεν γίνεται δουλειά έτσι, παλληκάρια. Σηκωθήκαμε από τον καναπέ για να καθήσουμε στο πληκτρολόγιο;

Δεν έχει καμιά σημασία αν είσαι υπέρ του Α ή του Β μέτρου - επουσιώδους ή και λιγότερο επουσιώδους. Δεν πρόκειται ποτέ να το εφαρμόσεις! Ούτε το Α, ούτε το Β. Πολιτική δεν γίνεται από το φατσοβιβλίο. Μόνο αν γίνεις κυβέρνηση, ή, έστω, αν η φωνή σου αποκτήσει θεσμική δύναμη. Όλες οι αντεγκλήσεις, οι διαξιφισμοί, οι διχογνωμίες, καλοπροαίρετες και κακοπροαίρετες, είναι περί όνου σκιάς. Όταν οι μεταρρυθμιστές αντιπαρατίθενται μέχρις εσχάτων για τις λεπτές αποχρώσεις των ατομικών ελευθεριών, οι κρατιστές και τα λαμόγια μια χαρά τα βρίσκουν: «τόσα δικά σου, τόσα δικά μου». Και σου ξεσκίζουν και τις ατομικές και τις ομαδικές ελευθερίες.

Καμιά ιδεολογική πλατφόρμα, λοιπόν, κανένας –ισμός δεν έχει νόημα, αν πρώτα δεν προκληθεί ο σεισμός που θα γκρεμίσει το κράτος – απατεώνα. Το κράτος -δυνάστη. Το κράτος – γύπα που τρώει κάθε μέρα το συκώτι του αλυσοδεμένου πολίτη. Σε ένα σοβαρό κράτος με σοβαρούς θεσμούς θα υπάρχουν πάντα διαφορές απόψεων. Αλλά θα συζητάμε, θα συμφωνούμε και θα διαφωνούμε σε ένα άλλο πλαίσιο πολιτικού πολιτισμού. Με επιχειρήματα, όχι με κραυγές. Με αντιπροτάσεις, όχι με οράματα. Με ευθύνη, με δέσμευση, με απολογισμό.

Για να χτίσεις όμως, πρέπει να έχεις γκρεμίσει και να έχεις πετάξει και τα μπάζα. Σας φαίνονται οι πελατειακοί μηχανισμοί ετοιμόρροποι; Σας φαίνεται το θηρίο έτοιμο να παραδοθεί; Γι’ αυτό, χρειάζεται πανστρατιά όσων πιστεύουν στη μεταρρύθμιση, ό,τι και να πιστεύουν για τη συνέχεια. Ο χρόνος τελειώνει. Το οξυγόνο τελειώνει. Οι αντοχές τελειώνουν.

Σήμερα, στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο δύο κόμματα: οι λαϊκιστές και οι ορθολογιστές. Και οι μεν και οι δε υπάρχουν σε όλους τους κομματικούς σχηματισμούς. Και οι μεν και οι δε υπάρχουν και εκτός πολιτικής. Γιατί, τι άλλο από αισχρός λαϊκισμός είναι η «απολιτίκ» άποψη: «Εγώ, φίλε, δεν ασχολούμαι. Όλοι νιάζονται για την πάρτη τους. Θα νιαστώ κι εγώ για τη δικιά μου!» 

Οι λαϊκιστές είναι πολλοί κι έχουν πάντα πλεονέκτημα: 

«Ό,τι θες να ακούσεις, αυτό σου λέω. Οι άλλοι φταίνε, πάντα οι άλλοι. Οι ξένοι, οι τοκογλύφοι, η Μέρκελ, ο Ομπάμα, ο Πούτιν, η λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Εσύ, Έλληνα, είσαι ωραίος, είσαι σωστός, σού αξίζει να ζεις αραχτός ως εισοδηματίας: κληρονόμος του αρχαίου πνεύματος! Κι όταν εκλεγούμε εμείς, θα σε κάνουμε πάλι πλούσιο, με δανεικά. Θα τους τα φάμε πάλι, μάγκα μου!» 

Οι ορθολογιστές πρέπει να γίνουν δυσάρεστοι με τους περισσότερους. Γιατί πώς να μιλήσεις, στη χώρα της λούφας για την αξία του ιδρώτα; Κι επιπλέον, πρέπει να πείσουν ότι μπορούν να χτυπήσουν τη γροθιά, όχι στην κόψη του μαχαιριού αλλά κατευθείαν στα δόντια της κόμπρας. Και να τα σπάσουν πριν τους καρφώσει.

Ορθολογιστές, είπαμε. Πόσο ορθολογιστής όμως είναι κάποιος όταν δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον αντίπαλο; Όταν εξαντλεί τις δυνάμεις του σε «ενδομεταρρυθμιστικές» έριδες; 

Πόσο τεχνικά επαρκής για μια κολοσσιαία μετάλλαξη της οικονομίας και της κοινωνίας μας είναι, όταν δεν καταλαβαίνει το στοιχειώδες: ότι μόνο με έναν πολιτικό σχηματισμό που έχει οργάνωση και διείσδυση σ’ όλη την Ελλάδα και κυρίως στη μεσαία τάξη μπορεί να πετύχει ένα πολιτικό αποτέλεσμα; 

Κάνω διαφήμιση της «Δημιουργίας»; 

Με τίποτε! Δεν με ενδιαφέρει αν θα λέγεται «Δημιουργία, ξανά!» « Μεταρρύθμιση, τώρα» ή «Μήτσος». Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα είναι επικεφαλής. Με ενδιαφέρει, όσο το δυνατόν ταχύτερα, να ξεριζωθεί η μεταπολιτευτική σαπίλα. Αλλά αυτό δεν γίνεται με διακηρύξεις, με υπογραφές, με think tank και με πύρινα άρθρα, όπου τα φιλαράκια μας θα κάνουν like. Γίνεται λιώνοντας παπούτσια στο δρόμο, στα μαγαζιά, στις λαϊκές, μιλώντας με τους ανθρώπους, πρόσωπο με πρόσωπο. Για να ξεφοβηθούν και να ξαναρχίσουν να εμπιστεύονται. Δεν γίνεται ούτε από έναν, ούτε από εκατό. Πρέπει να γίνει από όλους τους υπεύθυνους πολίτες. Από όσους θέλουν τα παιδιά τους να μην ξανανιώσουν ντροπή για τη χώρα τους. Από σένα, φίλε αναγνώστη. Γιατί, τη μεταρρύθμιση δεν θα σου την κάνει δώρο κανένας. Αν δεν βάλεις πλάτη κι εσύ γι’ αυτή, θα παρακολουθείς αργά και βασανιστικά την εξαφάνισή σου. Και μαζί της, την εξαφάνιση της Ελλάδας. Δεν μας αξίζει. Σίγουρα, δεν μας αξίζει.

---

Υ.Γ. Για τους ορθολογιστές, ο επίλογος ήταν η προηγούμενη παράγραφος. Για τους «ορθολογιστές», αυτή:
Αγαπητοί τηλεθεατές, σας ευχαριστούμε που παρακολουθήσατε την εκπομπή μας. Παρακαλούνται οι κύριοι κριτές και όσοι από το κοινό επιθυμείτε, να υπογράψετε, στην έξοδο από το studio, την υπ’ αριθμ. 2738 διακήρυξη των ..... προσωπικοτήτων (ο αριθμός θα συμπληρωθεί μετά την καταμέτρηση των υπογραφών) για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου για τη μεταρρύθμιση.