Του Αγη Βερούτη
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πραγματικής οικονομίας είναι η έλλειψη
ρευστότητας. Ακόμη και επιχειρήσεις που έχουν λογιστικά κέρδη
αντιμετωπίζουν το λουκέτο λόγω αδυναμίας είσπραξης από τους πελάτες
τους. Οι επιχειρήσεις που λειτουργούν με μετρητά μόνον βλέπουν τους
τζίρους τους να καταποντίζονται διότι ο κόσμος πλέον δεν έχει
ρευστότητα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες
βρίσκονται κατά 40% ανασφάλιστοι λόγω καθυστέρησης πληρωμής εισφορών
στον ΟΑΕ (ΤΑΕ, ΤΕΒΕ, κλπ). Πάνω από 600 χιλιάδες εργαζόμενοι του
ιδιωτικού τομέα λαμβάνουν το μισθό τους με καθυστέρηση από 1 ως 6 μήνες,
ενώ απλά και η προοπτική πρόσθετης φορολογικής αφαίμαξης σε μια
αναιμική οικονομία θα δώσει τη χαριστική βολή.
Ταυτόχρονα η φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών και μικρομεσαίων της
παραγωγικής οικονομίας είναι πέρα από την λογική, καθώς ένας ελεύθερος
επαγγελματίας με 2 παιδιά, με μπλοκάκι, που βγάζει 12.000 ευρώ ετησίως
και ως τώρα ήταν στο αφορολόγητο, θα κληθεί να δώσει πάνω-κάτω 4 χιλ.
για ΤΕΒΕ, 2,5 χιλ. για φόρο, 2 χιλ. προκαταβολή φόρου. Το μετά φόρων
εισόδημά του θα είναι λιγότερο από 3,5 χιλιάδες ευρώ το χρόνο (ή
λιγότερα από 300 ευρώ το μήνα) προκειμένου να διατηρούνται άθικτοι οι
στρατοί αργόμισθων του 1.000.000 δημοσίων υπαλλήλων.
Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό! Δυστυχώς όλοι εκείνοι οι 300.000 κατ’
ευφημισμόν “άνευ συγκεκριμένων προσόντων” που προσελήφθησαν δημόσιοι
υπάλληλοι τα τελευταία 31 χρόνια, ως κηπουροί στους Δήμους, τραπεζοκόμοι
και κηπουροί στα νοσοκομεία, και θυρωροί, σφραγιδοφόροι, οδηγοί, ή απλά
καθημερινά απόντες στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και λοιπές ΔΕΚΟ και σε κάποιες
δημόσιες υπηρεσίες, πρέπει να πάνε σπίτι τους.
Όχι σε άλλη δημόσια υπηρεσία - σπίτι τους!
Όχι με πρόωρη σύνταξη από τον Έλληνα φορολογούμενο, αλλά με απλή
απόλυση, με-ή-χωρίς αποζημίωση ανάλογα με το λόγο απόλυσής τους. Σπίτι
τους δηλαδή!
Όσο και αν ανεβούν οι φορολογικοί συντελεστές, από κάποιους που δεν
βγάζουν ούτε τα βασικά προς το ζην, το κράτος θα εισπράξει μηδέν!
Τίποτε!
Γιατί γίνονται όλα αυτά;
Μα φυσικά διότι έτσι έκρινε η τρόικα ότι έπρεπε να επιτευχθεί μια Εσωτερική Υποτίμηση
που θα μας έριχνε το κόστος παραγωγής με τις μειώσεις μισθών του
ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, η οποία στη συνέχεια θα προκαλούσε μια
πτώση των τιμών ακινήτων και των προϊόντων, οδηγώντας την οικονομία σε
μια “Εσωτερική Υποτίμηση”, όπως ποτέ δεν έχει επιτευχθεί στο παρελθόν
Προϊούσης της μεγαλύτερης ύφεσης όλων των εποχών για την Ελλάδα, μετά
από 1,5 εκατομμύριο ανέργους και τη μεγαλύτερη φοροκαταιγίδα που μπορεί
να φανταστεί άνθρωπος, η ανακάλυψή μας είναι ότι η ύφεση αυτή είναι
τεχνητή και ηθελημένη, ενώ το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχεται όψιμα ότι τελικά
μάλλον δεν είναι εφικτή μια Εσωτερική Υποτίμηση!
Όμως πλέον η ρευστότητα έχει οριστικά αφαιρεθεί από την αγορά, και ακόμη
και με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καμία βεβαιότητα δεν υπάρχει
ότι τα χρήματα που θα χρεωθεί ο Έλληνας φορολογούμενος θα καταλήξουν ως
δανεισμός στις επιχειρήσεις και τελικά ρευστότητα στην αγορά. Μάλλον το
αντίθετο θα συμβεί: οι τράπεζες αντιμέτωπες με 20% επισφαλή και μη
εξυπηρετούμενα δάνεια, θα χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια αυτά για να
διαγράψουν τις επισφάλειές τους και να αντιπαρέλθουν τη μείωση παροχής
ρευστότητας από την ΕΚΤ, αντί να ρίξουν ζεστό χρήμα στην αγορά
αναλαμβάνοντας πρόσθετο ρίσκο σε μια ισχυρότατα υφεσιακή οικονομία.
Αν ήμουν τράπεζα ούτε και ‘γώ θα έριχνα χρήμα από την ανακεφαλαιοποίηση
στην αγορά, προκειμένου να διαφυλάξω τις καταθέσεις των καταθετών μου,
σε ένα κλίμα όπου η κρατική υπερφορολόγηση πετάει τις επιχειρήσεις εκτός
αγοράς σαν κοπάδι πρόβατα που τα σπρώχνει ο βοσκός στο γκρεμό για να
κάνει χώρο να τρέχει το τσοπανόσκυλό του.
Το ίδιο σενάριο με τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης ισχύει και για τα
χρήματα που οφείλει το κράτος προς την παραγωγική οικονομία, για
προϊόντα και υπηρεσίες αξίας 8 δις ευρώ που έχει αγοράσει αλλά έχει
ουσιαστικά κηρύξει στάση πληρωμών: μόλις πληρωθούν από την δόση των
31,5+5 δις ευρώ οι ιδιώτες, θα επιστρέψουν πίσω στο κράτος ως πληρωμή
των καθυστερημένων φόρων που χρωστούν οι επιχειρήσεις προς το κράτος, τα
ασφαλιστικά ταμεία, και τις τράπεζες, αφήνοντας ανέπαφη την τρύπα
ρευστότητας στην παραγωγική οικονομία, και επιτρέποντας για λίγους ακόμη
μήνες στο κράτος να συνεχίσει να είναι εργοδότης των 1.000.000 δημοσίων
υπαλλήλων!
Υπάρχει λύση σε όλα τα παραπάνω, ή απλά μετράμε αντίστροφα προς μια
καταστροφική συντριβή της Ελληνικής οικονομίας, και την συνεπακόλουθη
εξίσου καταστρεπτική διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την ουρά της Δραχμής που
εκείνη θα κουνήσει μετά από ελάχιστες ημέρες στο τιμόνι μιας πλέον
συντετριμένης χώρας και κοινωνίας;
Υπάρχει έξοδος;
Ναι, υπάρχει! Δεν είναι ούτε απλή, ούτε ανώδυνη, αλλά υπάρχει ακόμη
ελάχιστος χρόνος για να αποτρέψουμε την ελεύθερη πτώση μας στο κενό!
Η Λύση
Η λύση του σημερινού γρίφου απαιτεί γενναίες αποφάσεις, που άλλοτε θα
έριχναν οποιαδήποτε κυβέρνηση, αλλά τώρα είναι οι μόνες που μπορούν να
την κρατήσουν, καθώς η κοινωνία νοιώθει στο πετσί της το κόστος
διατήρησης των κομματικών στρατών και του αδιεξόδου που οδηγεί “το
πείραμα της Εσωτερικής Υποτίμησης” που επεχείρησε να δοκιμάσει η τρόικα
σαν προάγγελος της εξυγίανσης των υπολοίπων προβληματικών οικονομιών του
Ευρωπαϊκού Νότου, και της Ιρλανδίας.
Βήμα Πρώτο:
Να μειωθεί το μέγεθος του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα, ακόμη και αν αυτό
σημαίνει αποκρατικοποιήσεις για 1 ευρώ, ή απολύσεις μερικών εκατοντάδων
χιλιάδων αργόμισθων και κλείσιμο της υπηρεσίας των, όπως ο Οργανισμός
Αποξήρανσης Λίμνης Κωπαΐδας, οι κηπουροί νοσοκομείων χωρίς κήπο, οι
υπεράριθμοι υπάλληλοι των Δήμων και των 5-6 αναπτυξιακών εταιριών τους
που στοιβάζουν τους ψηφοφόρους τους οι Δήμαρχοι, και πολλά άλλα
παραδείγματα όπως οι δακτυλογράφοι γραφομηχανών που δεν υπάρχουν πια,
του Υπουργείου Παιδείας, οι οδηγοί των εκατοντάδων χιλιάδων οχημάτων που
δεν χρειάζεται να έχει το Ελληνικό δημόσιο και
χιλιάδες άλλοι που πραγματικά καμία προστιθέμενη αξία δεν προσφέρουν στη
λειτουργία του Ελληνικού Κράτους. Ο αριθμός αυτών δεν είναι δυνατόν να
είναι μικρότερος από 300.000 ανθρώπους, καθώς η ελληνική παραγωγική τάξη
δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να συνεχίσει να θρέφει όλους αυτούς στο
πρυτανείο, όταν η ίδια πεινάει και πεθαίνει πηδώντας από μπαλκόνια,
ξεψυχώντας ανασφάλιστη από ιάσιμες αρρώστιες στο σπίτι της, ή ακόμα
χειρότερα παγωμένη από το κρύο στους δρόμους, έχοντας σταλθεί να ζήσει
άστεγη.
Η φορολογική επιβάρυνση της κοινωνίας, αντίστοιχα πρέπει να μειωθεί κατά
το ποσοστό της μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή κατά 30%
τουλάχιστο, διαφορετικά η απόλυσή τους θα είναι άσκοπη και χωρίς
αποτέλεσμα, ή μάλλον το αποτέλεσμα θα είναι η αφαίρεση των μισθών τους
από την κατανάλωση. Σκοπός της μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων, κατά
300.000 σε άμεση προτεραιότητα, δεν είναι να παίρνει από την οικονομία
το κράτος τα ίδια χρήματα που παίρνει τώρα και να έχει λιγότερους να
θρέψει, αλλά να μειώσει την επιβάρυνση στην ιδιωτική οικονομία, ώστε να
μένουν στην τσέπη της παραγωγικής τάξης αυτά τα χρήματα που θα τα
μετατρέψει σε επενδύσεις, κατανάλωση, ή αποταμίευση για να ισχυροποιήσει
την οικονομία.
Βήμα Δεύτερο:
Είναι ξεκάθαρο ότι μια επιστροφή στη δραχμή, με το Ισοζύγιο Τρεχουσών
Συναλλαγών να παραμένει ελλειματικό, θα δημιουργήσει τεράστιες ελλείψεις
σε καύσιμα, τρόφιμα, εισαγόμενα φάρμακα, και υπηρεσίες. Από την άλλη, η
δυνατότητα μιας κρατικής οντότητας εντός της ζώνης του Ευρώ να τυπώσει
χρήμα έχει εκλείψει. Όμως αυτή ακριβώς η δυνατότητα, να χρηματοδοτήσει
άτοκα τα ελλείμματα που έχει προκαλέσει η ύφεση και οι υπερβολικές για
την οικονομία μας σπατάλες του δημοσίου τομέα, είναι απαραίτητη για την
έξοδό μας από την κρίση.
Επίσης, μια υφεσιακή οικονομία που υπερφορολογείται για να καλύψει το
πρωτογενές έλλειμμα, αντί να μειώσει δραστικά τις δαπάνες του το κράτος,
βαδίζει σταθερά προς την καταστροφική διάλυση.
Πώς λύνεται το πρόβλημα αυτό;
Μα, με έκδοση νέου χρήματος, ευρώ, που θα είναι διαπραγματεύσιμο μόνο
στην Ελλάδα, και με προοπτική σταδιακής απόσυρσής του σε ορίζοντα εξόδου
από την καταστροφική κρίση που προκάλεσε το “πείραμα” της Εσωτερικής
Υποτίμησης. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει και να επιτύχει να
πάρει άδεια από το ECOFIN και από την ΕΚΤ για να τυπώσει “Ελληνικά
Ευρώ”.
Το να διαφοροποιηθούν τα Ελληνικά από τα “κανονικά” ευρώ είναι κάτι το
πολύ εύκολο, καθώς αυτά δεν θα είναι διαπραγματεύσιμα εκτός Ελλάδος, και
θα πρέπει να είναι σε αξίες διαφορετικές από τα “κανονικά”.
Παραδείγματος χάριν θα είναι σε χαρτονομίσματα του 1 ευρώ, των 15 ευρώ,
των 45 ευρώ, και των 293,5 ευρώ (δηλαδή αξίας 100.000 παλαιών δραχμών)
και θα έχουν ημερομηνία απόσυρσης που θα προκύψει είτε από τους
μελλοντικούς πρόσθετους φόρους που θα προσφέρει η ανάπτυξη, είτε από την
πώληση περιουσιακών στοιχείων του ΤΑΙΠΕΔ σε τιμές πραγματικές, και όχι
τις σημερινές υφεσιακές και υποτιμημένες αξίες που επιτυγχάνουν αυτά τα
περιουσιακά στοιχεία.
Με την έκδοση μιας συγκεκριμένης, προσυμφωνημένης με την ΕΚΤ ποσότητος
χρήματος, το Ελληνικό κράτος θα μπορέσει να αποπληρώσει τα 8 δις ευρώ
που χρωστά προς τον ιδιωτικό τομέα, και να χρηματοδοτήσει το πρωτογενές
έλλειμμα που συνεχίζει να έχει η οικονομία, όπως επίσης και να
χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη με μεγάλα έργα υποδομών, αλλά και να
χαλαρώσει την αγχόνη ρευστότητας που έχει τυλίξει γύρω από το λαιμό των
ελληνικών επιχειρήσεων με την υπερφορολόγηση.
Το πρωτογενές έλλειμμα δεν είναι πάντοτε καλό να μηδενίζεται. Σε μια
υφεσιακή οικονομία, ο μηδενισμός του πρωτογενούς ελλείμματος (δηλαδή της
διαφοράς ανάμεσα στο ποσό που ξοδεύει το κράτος και αυτού που συλλέγει
από φόρους) μπορεί να δώσει τη χαριστική βολή στην παραγωγική τάξη.
Αντίθετα, αν υπάρχει Ελληνικό Ευρώ για να χρηματοδοτήσει ένα μικρό
πρωτογενές έλλειμμα όπως το τωρινό, για περιορισμένο χρονικό διάστημα
ώσπου να βγει η οικονομία μας από την κρίση, η οικονομία θα αναπνεύσει
και θα παράγει ανάπτυξη.
Χωρίς δραχμή! Χωρίς έξοδο από την Ευρωζώνη και κινεζοποίηση της
Ελληνικής οικονομίας, ταυτόχρονα με βαθιές μεταρρυθμίσεις στο μέγεθος
του δημοσίου τομέα, στο φορολογικό νόμο, στην απέραντη γραφειοκρατία που
ταλαιπωρεί τους Έλληνες και τις ελληνικές επιχειρήσεις, και με την
πάταξη της διαφθοράς με ηλεκτρονικό έλεγχο και δρομολόγηση όλων των
συνδιαλλαγών με το κράτος. Είναι αυτό που ο τόπος χρειάζεται τώρα!
Δυστυχώς, οι πειραματισμοί με την αποτυχημένη απόπειρα δημιουργίας
εσωτερικής υποτίμησης που δοκίμασε να υλοποιήσει το ΔΝΤ στην Ελλάδα, η
οικονομία εξανδραποδίστηκε, και ξέρασε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις
εργασίας αντί να μειώσει το μέσο μισθολογικό κόστος ανά εργαζόμενο. Πέρα
από μια άτοκη εσωτερική εκτύπωση νομίσματος Ελληνικού ευρώ, μόνο για
την Ελλάδα, οι επιλογές είναι πλέον απόλυτα περιορισμένες.
Καθώς τα αναιμικά πλέον για το μέγεθος της ζημιάς, αναπτυξιακά
προγράμματα με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, δεν
λύνουν την αγχόνη ρευστότητας που έχει επέλθει στην ελληνική οικονομία,
ούτε πρόκειται να υλοποιηθούν σε άμεσο χρόνο, εγκαίρως για να βρει το
δρόμο της η χρηματοδότηση στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και
διαφύλαξη των υφισταμένων, η μόνη λύση είναι η προσωρινή παράλληλη
κυκλοφορία 15-20 δις Ελληνικού Ευρώ για 3-5 χρόνια, και κατόπιν η
απόσυρσή του όταν η οικονομία επανέλθει σε βιώσιμη αναπτυξιακή τροχιά.
Κάτι τέτοιο θα έπρεπε ήδη να συζητάμε ως σοβαρή χώρα με τους εταίρους
μας, ακόμη και αν αρχικά τους φανεί ακραία απαίτηση, είναι εφικτό με την
κατάλληλη διπλωματική προσέγγιση να πείσουμε για το λογικό και
απαραίτητο του εγχειρήματος, ως τον μόνο τρόπο για να αντιστρέψουμε την
ζημιά που έγινε στην οικονομία μας με την εμμονή στη διατήρηση των
κομματικών στρατών του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων, παράλληλα
με τις τακτικές της αποτυχημένης απόπειρας της Εσωτερικής Υποτίμησης που
κινδυνεύει να παραδώσει την κοινωνία μας στα άκρα του σκοταδισμού και
της ευρωπαϊκής απομόνωσης.
Για να τελειώνουμε μια και καλή με τους εραστές της δραχμής και της ασυδοσίας!
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου