"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΙΣΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η βεβαιότητα του χορτάτου

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΥΣΣΑ

Απεργία διαρκείας και χιλιάδες προσλήψεις στην επιχείρησή «του», τη ΔΕΗ, είναι η πρόταση του κ. Φωτόπουλου για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Αντίφαση; Αν είναι να γίνει απεργία διαρκείας, που θα δουλεύουν αυτοί που θα προσληφθούν;

Παραλογισμός; Υπάρχει κρίση στη χώρα, στην κοινωνία, στην οικονομία, μια τέτοια απεργία θ΄αποδιάλυε τα πάντα.

Εξυπνάδα; «Είμαι εκτός τόπου και χρόνου και το ξέρω, αλλά κάνω το κομμάτι μου στο ακροατήριο των συναδέλφων μου (συνέδριο της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ) κι ό,τι γίνει.»

Πρόκληση; Ο άνθρωπος που εκπροσωπεί την πλήρη μονιμότητα, την απόλυτη βεβαιότητα του σίγουρου μισθού, το σκληρότερο κομμάτι της νομενκλατούρας των ΔΕΚΟ, την απόλυτη σχέση τού «σε ψηφίζω - με διορίζεις» στο μέχρι τώρα πολιτικό μας (σας) σύστημα, τα προνόμια τού χαμηλού λογαρισμού ρεύματος, τα επιπλέον συνδικαλιστικά προνόμια, τον εκβιασμό τού «σου κατεβάζω το διακόπτη όποτε θέλω», προκαλεί όλους εμάς που παλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα, όπου απολυόμαστε κάθε ώρα και στιγμή / σκοτωνόμαστε να πληρώσουμε ΤΕΒΕ, ΦΠΑ, συνάφειες / βλέπουμε τα μικροεπιτηδεύματά μας να κλείνουν / δουλεύουμε τρίωρα και τετράωρα / έχουμε απλήρωτες υπερωρίες / ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα (από πάντα, όχι τώρα με την κρίση που αγγίζει ξώφαλτσα και σας και κάτι τρέχει στα γύφτικα) κλπ κλπ.


Πρόκληση είναι, προφανώς. Η πρόκληση από τη βεβαιότητα τού πάντα χορτάτου, του πάντα με σίγουρο μισθό, του συνδικαλιστή.

Ε, να σε είχα λίγους μήνες στην αληθινή ζωή, κύριε Φωτόπουλε, να δούλευες αληθινά και να γινόσουνα και συ πέντε κομμάτια, να ΄βλεπες πώς βγαίνει το ψωμάκι. Να ΄βλεπες τι θα πει ιδιωτικός τομέας, πόσα απίδια βάζει ο σάκκος, τι θα πει προσωπική αξιολόγηση από τους πελάτες ή το αφεντικό σου, τι θα επι «δεν έχω να σε πληρώσω». Τι θα πει πιάτσα στην τελική, και τι θα πει αγώνας για το μεροκάματο.

Υ.Γ. Το χειρότερο είναι ότι θα μου τα ξαναπείς και το ξέρω, και συ και άλλοι προνομιούχοι σαν εσένα, όσο δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που να εκφράζει τους αληθινούς προλετάριους της ελληνικής ημισοβιετίας: τους ανθρώπους που ματώνουνε στον ιδιωτικό τομέα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: