Ποια είναι η κυρίαρχη στρατηγική σύγκρουση σήμερα στη Διεθνή Σκηνή;
Η
μεταψυχροπολεμική καχυποψία ΗΠΑ-Ρωσίας με επίκεντρο τα δίκτυα μεταφοράς
ενέργειας και την αντιπυραυλική ασπίδα;
Η καχυποψία της Ουάσιγκτον για
τις ηγεμονικές προθέσεις του Πεκίνου στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά, γιατί οι πάντες γνωρίζουν ότι από την
έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 με την
κατάρρευση της Lehman Brothers μέχρι και σήμερα η κυρίαρχη παγκόσμια
σύγκρουση είναι η άκαμπτη εναντίωση της Γερμανίας στη στρατηγική των ΗΠΑ
για διέξοδο από την κρίση:
Στην Ουάσιγκτον τυπώνουν χρήμα για να
αναθερμάνουν τη ζήτηση και να τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη, μια πολιτική η
επιτυχία της οποίας είναι σε άμεση συνάρτηση με την εναρμόνιση στην
ίδια γραμμή πλεύσης κυρίως της Ευρώπης.
Στο Βερολίνο
αντιμετωπίζουν την κρίση με την ακριβώς αντίθετη προσέγγιση με την
επιβολή στις προβληματικές χώρες σκληρών δημοσιονομικών περιστολών που
παράγουν τον φαύλο κύκλο ύφεση - ανεργία - κοινωνική και πολιτική
αποσταθεροποίηση.
Θα ήταν πολύ αφελές να δούμε τα παραπάνω σαν
μια σύγκρουση δύο οικονομικών σχολών σκέψης, με τη Γερμανία να ακολουθεί
τον αποπληθωρισμό που εφάρμοσε ο Χούβερ στις ΗΠΑ μετά την κρίση του
1929 και οδήγησε την χώρα στο χείλος του γκρεμού, και την Ουάσιγκτον να
επιστρέφει στον παρεμβατισμό που εφάρμοσε ο Ρούζβελτ μετά την ανάληψη
των καθηκόντων του τον Μάρτιο του 1933.
Η πολιτική της Γερμανίας
είναι κυρίως πρώτα και πάνω από όλα μια πολιτική που προωθεί ταυτόχρονα
την απόλυτη πολιτική υποταγή των Ευρωπαίων εταίρων της και αμφισβητεί
και υπονομεύει τον ρόλο των ΗΠΑ ως παγκόσμιας δύναμης. Ετσι στη σκιά της
κρίσης της Ευρωζώνης το ΝΑΤΟ έχει στην πράξη διαλυθεί:
Στη Λιβύη
την Άνοιξη του 2011 το Βερολίνο τάχθηκε στο πλευρό της Μόσχας και του
Πεκίνου εγκαταλείποντας τη Βρετανία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ.
Σήμερα απέναντι στις εξελίξηεις στη Συρία η πολιτική της Γερμανίας
προσχηματικά και φραστικά μόνον διαφοροποιείται από την απόλυτη άρνηση
της Μόσχας και του Πεκίνου να συναινέσουν σε διεθνή επέμβαση υπέρ της
οποίας πιέζουν ΗΠΑ και Γαλλία κατά κύριο λόγο.
Εμμέσως πλην σαφώς
το Βερολίνο, το οποίο τορπίλισε από την αρχή -τον Ιούνιο του 2007- την
πρόταση Σαρκοζί για Μεσογειακή Ένωση, θεωρεί ότι η συρρίκνωση της
επιρροής των ΗΠΑ και φυσικά και της Γαλλίας και της Βρετανίας στην
Ευρύτερη Μέση Ανατολή μάλλον εξυπηρετεί παρά απειλεί τις στρατηγικές του
επιδιώξεις.
Επιπροσθέτως η κρίση στην Ευρωζώνη έχει διαλύσει το
φιλοαμερικανικό μπλοκ των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης εντός του ΝΑΤΟ
και της Ε.Ε., που την Ανοιξη του 2003 είχαν εξεγερθεί κατά του
Γαλλογερμανικού Αξονα των Σιράκ-Σρέντερ μαζί με την Ισπανία του Αθνάρ
και τη Βρετανία του Μπλερ:
Η Εσθονία, η Σλοβακία και η Λετονία
είναι πλέον πειθήνια ενεργούμενα του Βερολίνου, καθώς πλειοδοτούν σε
σκληρότητα και ιταμότητα στην ρητορική τους κατά του Νότου.
Στην
Πολωνία και Τσεχία ενισχύεται η τάση που θέλει την ένταξη σε ένα μπλοκ
του βορρά στο πλευρό της Φινλανδίας, της Ολλανδίας και της Αυστρίας υπό
την ηγεσία του Βερολίνου.
Το ΝΑΤΟ είναι κλινικά νεκρό. Η μόνη
επιλογή για τις ΗΠΑ είναι μια συνολική στρατηγική συμμαχία -οικονομική
και πολιτικοστρατιωτική- με τις χώρες του Νότου. Η στήριξη της
Ουάσιγκτον προς την Αθήνα είναι το προμήνυμα για καταλυτικές αλλαγές,
για την Ευρώπη και την Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου