Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Eλεγαν οι παλιοί ότι ο καλός δημοσιογράφος φαίνεται από τον λίγο κόσμο στην κηδεία του.
Η κηδεία του Κώστα Καββαθά θέλησε να γίνει στο χωριό του πατέρα του, στα Βυτιναίικα Ηλείας, τρεις ώρες δρόμο από την Αθήνα, μια καθημερινή στις 11.30 το πρωί. Επιθυμία του να ταφεί δίπλα στον τάφο του πατέρα του.
Πόσοι να πάνε;
Για τον λίγο κόσμο στην κηδεία του είχε φροντίσει μια ολόκληρη ζωή. Ο εκδότης 23 εντύπων, όλα μα όλα έτη φωτός μπροστά από την εποχή τους, με ναυαρχίδα τους «4ΤΡΟΧΟΥΣ», και με τον σπουδαίο ραδιοφωνικό σταθμό Εν Λευκώ. Μια εταιρεία +++A. Κι αυτός αλλεργικός στις διασυνδέσεις, στην ανθρώπινη βλακεία, στην έπαρση, στην τεμπελιά.
Δεν χαριεντίζονταν με εξουσίες.
Δεν τον ενδιέφερε η διαφημιστική πίτα αλλά η ύλη.
Ο,τι έκανε ενείχε πολιτισμό. Η ύλη των εντύπων το πρωτεύον. Οι γραφιάδες του «Αντίλογου». Τα πρόσωπα που δεν ανήκαν στον «χώρο» του αυτοκινήτου.
«Τι είναι τα αυτοκίνητα; Λαμαρίνες. Το θέμα είναι οι σχεδιαστές, η παραγωγή». Λάτρευε τα μυαλά πίσω από κάθε είδους «λαμαρίνα». Έφυγε με τον καημό μιας χώρας που δεν παράγει.
«Αντε… Να μην παράγεις αυτοκίνητα αλλά μια ζάντα, ένα φανάρι, έναν υαλοπίνακα… Για όνομα του Θεού! Ούτε αυτό;
Ακόμα και τις προσπάθειες για συναρμολόγηση τις τίναξαν στον αέρα!».
Όταν επί Ολυμπιάδας (και Πολιτιστικής) όλοι κανόνιζαν «πίτες» κονόμας, εκείνος χρηματοδοτούσε μεγαλόπνοα σχέδια. Χρηματοδότησε μελέτες για Τεχνόπολη. (Εμεινε το όνομα για να καταλήξει…). Πάλεψε και χρηματοδότησε για τα ΦΑΕΘΩΝ. Δηλαδή έναν αγώνα για οχήματα μηδενικών ρίπων που θα σχεδιάζονταν από φοιτητές Πολυτεχνείων και θα έκαναν τη διαδρομή από την Ολυμπία στην εκάστοτε Ολυμπιακή Πόλη. Και κατόρθωσε να έρθουν 19 διεθνή πανεπιστήμια να συμμετάσχουν.
Ονειρευόταν να γίνει η χώρα μας το κέντρο για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας.
Χρημοτοδότησε για πίστα ασφαλούς οδήγησης.
Κάποτε, ίσως θυμάστε, συντάχθηκε με τον Αντώνη Τρίτση στην δημαρχία της Αθήνας. «Μου έφεραν έναν πάκο χαρτιά και μου είπαν με χαμόγελα “υπογράψτε αυτά είναι έξοδα”. Τα μελέτησα ένα προς ένα. Ανακάλυψα αδιανόητα αίσχη. Εκείνη η αγορά γαντιών με στοίχειωσε. Αρχισαν τα όργανα. Είχα τον Αντώνη Τρίτση στο πλευρό μου. Εντιμος άνθρωπος. Ημουν μπροστά όταν είδα να αλλάζει το χρώμα του από θυμό με συνδικαλιστές να μας κουνάνε το δάκτυλο. Μια μέρα πριν τον θάνατό του».
Τι δουλειά είχε ένας επιχειρηματίας να παλεύει με τα στοιχεία;
Ο Καββαθάς είχε.
Τι άλλαξε από τέτοιες καταστάσεις;
Με ποιους πήγαινε να τα βάλει και σε τι εποχές παντοκρατορίας τους;
Και κάποτε ήρθε η μοιραία κίνηση. Η σωστή επιχειρηματικά, πλην με τον λάθος άνθρωπο. Ένα λιθογραφείο, με ένα επιχειρηματικό σχήμα. Κι έγινε αυτό που πολλοί στο ελληνικό χώρο το έχουν ζήσει… Οι Τεχνικές εκδόσεις είχαν το 35% σε εκείνη τη συνεργασία ωστόσο ήταν εγγυητές. Ένα υπέρογκο ποσόν έκανε φτερά τους πρώτους μήνες, αντικαθιστώντας το ποσόν με «πέτσινες επιταγές» και όταν άρχισαν να σκάνε, η «Μαρία Τερέζα» (όπως αποκάλεσε τον εαυτό του) καλέστηκε να πληρώσει. Χωρίς να του δοθεί χρόνος. Χωρίς να δοθεί χρόνος σε μια υγιή εταιρεία. Μπαμ, μπαμ.
Ποιος να τον ακούσει;
Να τι κάνει ο παραγκωνισμός των δημοσίων σχέσεων. Να τι κάνει η απαξίωση πολιτικών προσώπων.
Πού πήγαινες, βρε Καββαθά;
Ελεγαν οι παλιοί ότι αν θες να επιβεβαιώσεις την ηθική ενός δημοσιογράφου μέτρα πόσοι θα πάνε στην κηδεία του. Στα Βυτιναίκα Ηλείας πήγαν κυρίως «μαθητές» του. Ο,τι ηλικίας. «Ήμουν στην Πέμπτη Δημοτικού όταν ο πατέρας μου με πήγε στο γραφείο του και πήρα μια αφίσα. Αυτό ήταν. Έχω όλα τα τεύχη». Αυτά περίπου άκουγες στα πηγαδάκια. «Μετά τον πατέρα μου θεωρούσα αυτόν πατέρα», «Ο ΚΚ με διαμόρφωσε μέσα από τα γραπτά του».
Ηρθε και μια ομάδα από την Πολεμική Αεροπορία. Τόσο συντετριμμένα τα παλικάρια! Είχε πάθος με τους αιθέρες ο Καββαθάς εξού και το περιοδικό «Πτήση».
Η εκκλησία άστραφτε από τις γυναίκες του χωριού. Ο παππάς έψαλε την εξόδιο ακολουθία χωρίς να πει μια λέξη, όπως συνηθίζουν σε μεγάλους ναούς όταν αποχαιρετούν κάποιον «διάσημο». Ούτε λέξη. Όλοι, γνωρίζοντας πόσο είχε παλέψει με «μαραθώνιο» δραμάτων υγείας, κάπου μέσα μας νοιώθαμε δέος για τη μάχη του, θαυμασμό αλλά και ανακούφιση, και γι΄αυτό ήμασταν μαρμαρωμένοι συγκίνησης. Μόνο μια γυναίκα, κάποτε πρέπει να στήσουμε ένα άγαλμα σε δημόσιο χώρο για αυτές τις ιερές φροντίστριες, που συντρέχουν ανθρώπους στο τελευταίο μίλι της ζωής τους… Μια, ας την πούμε «Ντανιέλα», από την Αλβανία, από την Γεωργία, απ΄όπου «Να είδες κύριε Κώστα μου! Δεν σε άφησα. Ήρθα και δω κύριε Κώστα» του μιλούσε.
Κάποια στιγμή με πλησίασε και μια γυναίκα του χωριού, αναγνωρίζοντας με ότι του είχα πάρει τη συνέντευξη για την «ΚΕΡΑΙΑ». «Σας είδα στην τηλεόραση. Μπράβο που του πήρατε συνέντευξη. Και καλά κάνατε που μας τον φέρατε εδώ. Εμείς τους φροντίζουμε τους νεκρούς μας. Τους ανάβουμε κάθε μέρα το καντηλάκι, αστράφτουμε τα μάρμαρα, βάζουμε λουλουδάκια». Βούρκωσα. Έχοντας πρόσφατα κάνει ένα επεισόδιο για την Ιστορία των Νεκροταφείων μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι πιο εγκαταλειμμένοι τάφοι είναι αυτοί του Α’ Νεκροταφείου.
«Εδώ εμείς φροντίζουμε τους νεκρούς μας». Έβγαλαν το φέρετρο από τον ναό. Ησυχία. Το ακούμπησαν στον περίβολο για ένα λεπτό. Άνοιξαν το καπάκι.
Δεν ήταν αυτός ο μάστορας, ήταν αυτός που είχε δώσει μάχες και μάχες και μάχες. Αγνώριστα πεσών στο πεδίο μάχης ζωής.
Μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο: «Μην και με πάνε σε κανένα Πρώτο Νεκροταφείο και αρχίζουν να λένε αρλούμπες για μένα άνθρωποι που δεν ήθελα να τους βλέπω στη ζωή μου. Να μιλήσεις εσύ».
Άρα, όλα έγιναν όπως ήθελε, εκτός τού να μιλήσω. Πάλευα μέσα μου με την νοητή υπόσχεση. Να μπορούσα να του εξηγήσω τον δισταγμό μου. Μόνο ησυχία, έπρεπε σε αυτή την κηδεία. Πάλευα συνείδηση.
Μα, ενώ τοποθετούσαν ήσυχα ήσυχα το φέρετρο δίπλα στον πατέρα του, άκου φίλε μου!.. Πού στην ευχή βρέθηκε ένα αεροπλάνο στον ουρανό μας. Τόσο θόρυβο που έκανε! Oλοι σαν συνεννοούμενοι στρέψαμε το βλέμμα. Ο pilot μας καθησύχασε. Ολα καλά!
Δεν πίστευε στην μετά θάνατον ζωή. Aσ’ τον να μην πιστεύει! Αρκεί που πιστέψαμε εμείς.
Η κηδεία του Κώστα Καββαθά, μέρες που είναι, ήταν… Πώς να το πω; Σαν Μυστικός Δείπνος με απουσία του κεντρικού προσώπου.
Εννοείται είχε και τον Ιούδα. Ως μια θλιβερή φιγούρα που ανάθεμα και κατάλαβε ποτέ!… Ούτε την ύστατη ώρα. Μα, ποιος θα τον θυμάται… Αλλά και ποιος να μολύνει τη στιγμή… Τον παρακάμψαμε.
Αν έβρισκα τη δύναμη να μιλήσω, όπως μου είχε ζητήσει, θα έλεγα:
«Να προστατεύσουμε την μνήμη του. Να μεταφέρουμε το τι υπήρξε. Όχι για εκείνον αλλά για εμάς. Πέρασαν Τράγκες αλλά πέρασε και ένας Κώστας Καββαθάς».
Κάποιος που έζησε εκατό ζωές σε μια αλλά δεν εξευτέλισε ούτε μια.
Υ.Γ1 «Δεν δικαιούνται οι άνθρωποι λάθη;» τον είχα ρωτήσει στη συνέντευξη προσπαθώντας να ελαφρύνω τις σκέψεις του μετά την κατάρρευση. «Δικαιούνται. Αν αφορούν οι πράξεις τους μόνο τον εαυτό τους. Πώς να ξεχάσω… Κάναμε έναν υπολογισμό πόσα παιδιά γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν με τους γονείς τους να εργάζονται στις Τεχνικές Εκδόσεις. Ένα είδους «μπουσίντο» ήταν η Εταιρεία. Δεν έφευγαν άνθρωποι εκτός και αν έκλεβαν, ας πούμε. Ερχόντουσαν 16 ετών και έφευγαν παίρνοντας σύνταξη. Ξενυχτούσαν. Ο γιoς του Γιάννη… Ο Γιάννης μας έκανε το μοντάζ. Τα βράδια έβαζε τον γιo του να κοιμάται σε ένα χαρτόκουτο της Kodak που είχε φιλμ… Μια κουβερτούλα από επάνω και μια από κάτω και το μωρό κοιμόταν εκεί με τον πατέρα του να εργάζεται ως τις έξι το πρωί». Ο Κ.Κ, αγαπητοί μου αναγνώστες, στον υπολογισμό των ευθυνών του, και ενώ εξόφλησε στο ακέραιο όλους τους υπαλλήλους, υπολόγιζε και τα παιδιά τους… Τι να λέμε!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου