— Ανδρέας Πετρουλάκης (@anpetroulakis) April 11, 2025
στην αρχή είπαμε δεν θέλουμε να μπει στο πόρισμα. Και αυτοί είπαν εμείς θέλουμε εεε... δεν θέλουμε και εμείς. Και αυτοί ύστερα είπαν θέλουμε. Και εμείς τα αλλάξαμε και λέμε ούτε και εμείς δεν θέλουμε αλλά αυτοί δεν δεχτήκανε να μην μπει. Αυτό ακριβώς τίποτε άλλο pic.twitter.com/BU9Ut756bY
— prng (@prng2777) April 9, 2025
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Το πόρισμα είχε αρχίσει να παράγει πολιτικά αποτελέσματα προτού καταστεί πόρισμα. Προτού κατασταλάξει σε τελικά συμπεράσματα, έτοιμα προς δημοσίευση, είχε διαρρεύσει ότι θα διαπίστωνε υποψία εύφλεκτης ουσίας, χωρίς να την προσδιορίζει.
«Υποψία» όμως, στο περιβάλλον που είχε διαμορφώσει το πρώτο συλλαλητήριο «Δεν έχω οξυγόνο», σήμαινε θρυαλλίδα. Η υποψία θα λειτουργούσε σαν εκρηκτική βεβαιότητα. Και, σίγουρα, θα χρησίμευε στην αντιπολίτευση σαν τεκμήριο «παράνομου φορτίου», που θα έπεφτε πάνω στον πρωθυπουργό και στις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του.
Ετσι, μια παράπλευρη πτυχή της εθνικής τραγωδίας είχε φτάσει να γίνει μέγας αντιδραστήρας πολιτικής ραδιενέργειας, χωρίς η επιστήμη να μπορεί να τη στοιχειοθετήσει, παρά μόνον ως εύλογη εικασία.
Η εγκατάλειψη της λογικής προκύπτει και από την αντιστροφή του βάρους της απόδειξης: Αντί να καλούνται να αποδείξουν το φορτίο εκείνοι που ισχυρίζονταν ότι υπήρχε, καλούνταν οι υπόλοιποι να αποδείξουν την ανυπαρξία του (σαν να ζητάς από κάποιον να σου αποδείξει ότι δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης, ενώ τόσοι τον πιστεύουν).
Εστω και σε αυτό το κλίμα, το πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας των Μεταφορών έγινε δεκτό με ανακούφιση. Θα μπορούσε η δημόσια συζήτηση –και η φρενήρης πολιτική αντιπαράθεση– να διεξάγεται πια σε κοινό έδαφος. Θα μπορούσε το πόρισμα να λειτουργεί ως καταφύγιο από την τοξική σπερμολογία, μέχρι τουλάχιστον η Δικαιοσύνη να καταλήξει στη δική της οριστική ετυμηγορία. Η πολιτική ανεξαρτησία του Οργανισμού δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Προέκυπτε από το ίδιο το περιεχόμενο του πορίσματος, που μόνο ευνοϊκό δεν ήταν για την κυβέρνηση.
Προέκυπτε ακόμη και από το ύφος της παρουσίασης του πορίσματος, που, με πρωταγωνιστή τον επικεφαλής του Οργανισμού, Χρήστο Παπαδημητρίου, δεν περιορίστηκε στην ανακριτική ψυχρότητα, αλλά επιχείρησε να συνομιλήσει με την «ψυχή» της πλατείας.
Πολιτικά ανεξάρτητος, όμως, δεν σημαίνει αυτομάτως και επαρκής. Η απουσία πολιτικής καθοδήγησης δεν είναι εγγύηση αξιοπιστίας.
Αυτό αποδείχτηκε από τις ιλιγγιώδεις παλινωδίες του παραιτηθέντος επικεφαλής του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, ο οποίος αναιρούσε και ξε-αναιρούσε μέρη του πορίσματος, αβέβαιος και ο ίδιος για όσα είχε προσυπογράψει.
Τον πήρε κι εκείνον η φουμαρόσφαιρα – το νέφος της παραφιλολογίας για μια πλευρά του δυστυχήματος που, ακόμη κι αν αποδεικνυόταν, δεν θα εξηγούσε τα υπηρεσιακά και συστημικά ελλείμματα, ούτε θα βοηθούσε στον καταλογισμό τους.
Η αποψίλωση του κύρους του Οργανισμού γίνεται από κάποιους δεκτή σαν πολιτική τους επικράτηση. Η αδυναμία, όμως, να βασιστεί ακόμη και η αντιπαράθεση σε κοινώς αποδεκτά δεδομένα, δεν σημαίνει το τέλος της δηλητηριώδους εικοτολογίας. Αντιθέτως. Αφήνει ξανά το πεδίο ελεύθερο στη σπορά παράλληλων πραγματικοτήτων.
Αφήνει ...
την κοινή γνώμη στην έρημο, όπου δεν βρίσκεις τίποτα για να πιστέψεις. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις καμίας αλήθειας. Αρα, και καμίας θεσμικής κάθαρσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου