Έπος... pic.twitter.com/1X2THiX1C9
— oldschoolfileles (@oldfileles) April 8, 2025
Ο Φώτης Γεωργελές σχολιάζει το τοξικό πολιτικό κλίμα, την ποινικοποίηση του δυστυχήματος και τις δυνάμεις του λαϊκισμού που κρύβονται πίσω από τους συγγενείς των θυμάτων για να διασώσουν το σύστημα
Όταν συνέβη το δυστύχημα των Τεμπών, λίγοι πολιτικοί και μερικά μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να ερευνήσουν, να φωτίσουν, να αποκαλύψουν τις αιτίες και τους υπεύθυνους της συμφοράς.
Έκαναν ρεπορτάζ, κατέδειξαν την εικόνα ενός κράτους που, ακόμα και σε κρίσιμους τομείς για την ασφάλεια και τη ζωή των πολιτών του, λειτουργεί στο περίπου, χωρίς σαφείς και αυστηρούς κανόνες, και «όπου βγει».
Σε μια εποχή πολύπλοκη και δύσκολη, που απαιτεί ανθρώπινο δυναμικό με υψηλές δεξιότητες και έντονη αίσθηση του καθήκοντος, ο κρατικός μηχανισμός δουλεύει σε ρυθμούς του προηγούμενου αιώνα, με πελατειακή στελέχωση και συντεχνιακή νοοτροπία. Άνθρωποι ανίκανοι για τη θέση που κατέχουν, ρουσφετολογικές προσλήψεις, απουσία κάθε ελέγχου, αλληλοκάλυψη και απόκρυψη ευθυνών, γενική ατιμωρησία.
Περιέγραψαν ακόμα το σύστημα των καθυστερήσεων που οδηγούν τα έργα να χρονίζουν, να υπερτιμολογούνται, τις επενδύσεις να ολοκληρώνονται με χίλια βάσανα και περιπέτειες, πολλές φορές έπειτα από 15 και 20 χρόνια. Με τις συνεχείς ενστάσεις των υπόλοιπων ανταγωνιστών εναντίον του μειοδότη που πήρε τη σύμβαση, με τη Δικαιοσύνη που μπορεί να καθυστερήσει δεκαετίες τις αποφάσεις της. Ενστάσεις που συνοδεύονται, εντελώς συμπτωματικά οπωσδήποτε, από προσφυγές αρχαιολόγων που ανακαλύπτουν αρχαία, οικολόγων που βρίσκουν κορμοράνους στον Ελαιώνα, περιβαλλοντολόγων πού σώζουν ελιές στον ποτισμένο με κηροζίνη διάδρομο του Ελληνικού, από αναρχικούς που δεν τους αρέσει το μετρό, αντιεξουσιαστές που αντιδρούν στην ανάπλαση των πάρκων, φυσιολάτρες που δεν θέλουν ανεμογεννήτριες στα ψηλά βουνά, αριστερούς που δεν θέλουν ανεμογεννήτριες σε ξερονήσια τόπους εξορίας. Με αποτέλεσμα να κυλάνε όλα αργόσυρτα έως ότου, όπως λένε όσοι γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα, να «ωριμάσει» η σύμβαση, δηλαδή να γίνει η σωστή διανομή λιπαντικών σε όλους τους διακόπτες που πρέπει να ανοίξουν για να προχωρήσει το εκάστοτε έργο.
Τέλος, κατέδειξαν την αδυναμία του κράτους μπροστά σ’ έναν κίνδυνο, ένα έκτακτο γεγονός, ένα δυστύχημα. Κράτος που λειτουργεί χωρίς πρωτόκολλα από πριν γνωστά και δοκιμασμένα, με υπηρεσίες που ανακατεύονται και μπερδεύουν η μία την άλλη, χωρίς προκαθορισμένες αρμοδιότητες, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς να είναι γνωστό ποιος έχει την τελική ευθύνη και αρμοδιότητα. Πυροσβεστική, αστυνομία, τραυματιοφορείς, στρατός, νοσοκομειακά, διασώστες, Περιφέρεια, τοπική αυτοδιοίκηση, κυβερνητικοί παράγοντες, όλοι έψαχναν να βρουν ποιος κάνει κουμάντο και τι πρέπει να γίνει.
Αυτή όμως η συζήτηση κράτησε για πολύ μικρό διάστημα. Γιατί λέξεις όπως αξιοκρατία και αξιολόγηση, πελατειακό κράτος, συντεχνιακή λογική, ληστρικός μικροκαπιταλισμός της μίζας, είναι στις συζητήσεις απαγορευμένες.
Το Σύστημα είναι πανίσχυρο. Κι αμέσως κατάφερε οργανωμένα να μετατρέψει τη συζήτηση για τις ευθύνες της πολιτείας σε αστυνομικό δελτίο.
Μήπως υπήρχε κανένας λαθρέμπορος στο τρένο;
Οι πολιτικές ευθύνες μιας κυβέρνησης που έχει εκλεγεί για να αλλάξει αυτό το κράτος είναι πιο σημαντικές, φυσικά, από το αστυνομικό δελτίο, όμως η κύρια επιδίωξη του λαϊκισμού είναι να διασώσει το σύστημα, όχι να το αλλάξει. Αντί για λύσεις στα προβλήματα υποδεικνύει ενόχους. Ώστε να τους πάρει τη θέση, στο τιμόνι της εξουσίας, διατηρώντας τα πάντα στη θέση τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συστημικό από τον ελληνικό αντισυστημικό λαϊκισμό.
Κάπως έτσι, επί έναν χρόνο, παρατηρούμε μια απίστευτη επιχείρηση συσκότισης και τοξικότητας, συνδυασμένης δράσης δημαγωγίας και ψηφιακής χειραγώγησης, με θεωρίες συνωμοσίας που συχνά από μόνες τους αποκαλύπτουν τους εμπνευστές τους.
Το τρένο μετέφερε οπλικά συστήματα του ΝΑΤΟ που θα έπλητταν τη μητέρα Ρωσία, μετέφερε ειδικά καύσιμα για τα drones του ΝΑΤΟ που σταθμεύουν στη βάση της Λάρισας και κατασκοπεύουν τη μητέρα Ρωσία, μετέφεραν πυρομαχικά προς την Ουκρανία για να πολεμήσει τη μητέρα Ρωσία. Η τελευταία αυτή θεωρία εγκαταλείφθηκε, όταν κάποιος παρατήρησε ότι η εμπορική αμαξοστοιχία δεν πήγαινε προς βορρά, αλλά προς νότο.
Οι νεκροί δεν είναι 57, είναι 85, μπορεί να είναι και 103, 20 τόνοι το λαθραίο υλικό, 5 τόνοι, 2,5 τόνοι, τρία ήταν τα βαγόνια με παράνομο φορτίο, όχι, ένα βαγόνι ήταν τελικά, όχι, ένα κοντέινερ ήταν σ’ ένα βαγόνι, δεν βρίσκουμε το βαγόνι γιατί εξαϋλώθηκε, αν δεν βλέπουμε το κοντέινερ είναι γιατί εξαϋλώθηκε κι αυτό. Αν δεν υπήρχε ούτε βαγόνι ούτε κοντέινερ, τότε θα ήταν μια δεξαμενή πάνω σ’ ένα βαγόνι, κι αν ούτε δεξαμενή φαίνεται, τότε μερικά μπιτόνια στη μηχανή του τρένου. Λαθρέμποροι ολιγάρχες, γνωστά ονόματα, κι αν όχι αυτοί, τότε λαθρέμποροι μικρομαφιόζοι των βενζινάδικων. Όχι, τελικά ήταν μεθυλική αλκοόλη για ποτά μπόμπες στα μπαρ.
Οι δυνάμεις της δημαγωγίας και του λαϊκισμού κρύβονται πίσω από τους συγγενείς των θυμάτων. Ας είμαστε ξεκάθαροι σ’ αυτό, τα θύματα έχουν κάθε λόγο και έννομο συμφέρον να εξετάσουν ακόμα κι αν είχε βραχυκύκλωμα η καφετιέρα του κυλικείου, να ερευνήσουν όλους τους πιθανούς υπευθύνους.
Η πολιτική ωστόσο δεν είναι αστυνομικό δελτίο, η πολιτική μιλάει για επιλογές, για αλλαγές, για ενέργειες που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν, όχι για «συγκάλυψη» και «μπαζώματα». Όμως η ελληνική καθυστέρηση είναι εχθρός και της παραμικρής αλλαγής. Δεν προτείνει διαφορετικές λύσεις στα προβλήματα, αντιστέκεται απλώς σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης.
Μ’ αυτό τον τρόπο...
τα πραγματικά πολιτικά προβλήματα συσκοτίζονται και η πολιτική αντιπαράθεση μετατρέπεται σε ποινική διαδικασία.
Αυτά που κάνουν είναι «εγκλήματα», οι υπουργοί είναι «δολοφόνοι» και ο πρωθυπουργός είναι ο μεγάλος «ενορχηστρωτής της συγκάλυψης του εγκλήματος».
Αν σκεφτείς τι κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο όλα αυτά τα χρόνια, θα δεις αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο μετατροπής της πολιτικής σε αστυνομική υπόθεση, με εγκληματίες και δημόσιους κατηγόρους στο όνομα του λαού. Τα Τέμπη τα μπαζώνουν, τα αρχαία τα ξηλώνουν, την Ακρόπολη την τσιμεντώνουν, τα σκάνδαλα τα κουκουλώνουν, το Αιγαίο το γκριζάρουν, τους βιαστές τους αθωώνουν, τους μετανάστες τους σκοτώνουν. Έτσι η ζημιά γίνεται διπλή, δεν συζητάμε για τα πολιτικά προβλήματα και τις επιλογές που πρέπει να κάνουμε για να προχωρήσουμε σε ένα επόμενο επίπεδο. Αλλά κι αυτά που συζητάμε, αφού από τη σφαίρα της πολιτικής έχουν εκπέσει στον χώρο του ποινικού δικαίου, είναι γεμάτα τοξικότητα, εχθροπάθεια και μίσος. Εγκλήματα και Δολοφόνοι, Τιμωροί και Δήμιοι.
Όσο μεγαλύτερη η απομάκρυνση από την πραγματική πολιτική, τόσο πιο τοξική η κομματική αντιπαράθεση.
Όσο μεγαλύτερη η τοξικότητα και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, τόσο πιο εύκολη η χειραγώγηση από αδιαφανή κέντρα εξουσίας.
Αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο και καθήλωση στο ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Το πολιτικό σύστημα δεν επικοινωνεί, ένα τμήμα του λέει «εγώ μπορώ να κυβερνήσω», και το άλλο τμήμα, πολύχρωμο και πολυκομματικό, δεν λέει «εγώ μπορώ καλυτέρα, ορίστε οι προτάσεις μου», αλλά «εμείς πολεμάμε έναν απονομιμοποιημένο πρωθυπουργό, πολεμάμε δολοφόνους, κλέφτες και βιαστές». Δύο διαφορετικές πραγματικότητες.
Αυτού του είδους η πολιτική αντιπαράθεση, που, ποινικοποιημένη, αναγκαστικά διεξάγεται με βίαιο τρόπο, βυθίζει και την κοινωνία όλο και περισσότερο σε εχθροπάθεια και τοξικότητα. Μεγάλο τμήμα της, εν συγχύσει ξανά, αδυνατεί να κάνει τη διάγνωση, απλώς «νιώθει οργή».
Η κινητοποίηση του συναισθήματος είναι το υπερόπλο που χρησιμοποιούν οι δυνάμεις της δημαγωγίας μαζί με τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας για να αποπροσανατολίσουν μια κοινωνία, ακόμα και με σκοπό την αποσταθεροποίηση. Οι θεωρίες συνωμοσίας που επικρατούν σε κοινωνίες διχασμένες, τα «παράνομα φορτία» και τα «κρυμμένα όπλα του ΝΑΤΟ», όχι μόνο αποκρύπτουν τα πραγματικά προβλήματα, αλλά τελικά παρεμποδίζουν την απόδοση δικαιοσύνης και τη δικαίωση των νεκρών.
Έχουμε μπει σε φαύλο κύκλο. Τοξικό πολιτικό σύστημα αποτρελαίνει την αγχωμένη κοινωνία, ανεπίγνωστα η κοινωνία αναπαράγει το ίδιο δημαγωγικό πολιτικό προσωπικό. Την εποχή που, περισσότερο από καθετί άλλο, χρειαζόμαστε να αναπτύξουμε ανθεκτικότητα για να αντέξουμε τους δύσκολους καιρούς που έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου