ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ
Θα ήταν αλαζονικό, ισχυρίζεται, να πει ότι είναι έτοιμη να κυβερνήσει. Αντ’ αυτού, λέει ότι ετοιμάζεται κάθε μέρα για εκείνη τη στιγμή, πράγμα που μάλλον της φαίνεται μετριοπαθές.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου λέει επίσης ότι «συζητάει με τον εαυτό της» το ενδεχόμενο να γίνει πρωθυπουργός.
Η τελευταία πληροφορία πρέπει να εκληφθεί με καλή διάθεση: είναι θετική η αποκάλυψη ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου συζητάει με κάποιον, ακόμη κι αν πρόκειται για τον εαυτό της· οι αυταρχικοί κοινοβουλευτικοί της τρόποι, η επιθετική συμπεριφορά και οι αμφιβόλου δημοκρατικότητος μέθοδοι οργάνωσης του κόμματός της (θυμόμαστε όλοι τις ανακατατάξεις στα ψηφοδέλτια της Πλεύσης Ελευθερίας, με κριτήριο όχι τον σταυρό, αλλά την εγγύτητα στην πρόεδρο) δημιουργούν την ανάγκη για μερικές αντισταθμιστικές εκδηλώσεις συγκατάβασης, σαν αυτές στις οποίες η πολιτικός προβαίνει όταν της παίρνουν κολακευτικές συνεντεύξεις ή όταν απευθύνεται στο κοινό της μέσω των κοινωνικών δικτύων.
Ο αέρας κωμωδίας, όμως, που αποπνέει η μετεωρική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας στις δημοσκοπήσεις δεν είναι ακριβώς αστείος· αν κάποιος γελάει με ό,τι συμβαίνει, το αστείο μάλλον είναι εις βάρος του. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει πράγματι αντίκρισμα στην κοινωνία· η πρωθυπουργική προοπτική δεν είναι εξωφρενική για την πρόεδρο του δεύτερου κόμματος. Ηρθε λοιπόν η ώρα να την πάρουν στα σοβαρά ακόμη κι εκείνοι που διαχρονικά αρνούνται.
Η Κωνσταντοπούλου μπορεί να λαϊκίζει, να επενδύει δηλαδή στην αφέλεια των πολιτών που εκστασιάζονται με την πομπώδη ρητορική και τις πολιτικές σταυροφορίες, αλλά η ίδια καθόλου αφελής δεν είναι.
Αυτό θα πει πως καταλαβαίνει τα αδύναμα σημεία της· ξέρει τι θα της καταλογίσουν (ο πρωθυπουργός, άλλωστε, της το καταλόγισε ήδη, πριν από λίγες μέρες στη Βουλή) αν η δημοσκοπική της άνοδος καταλήξει σε σταθερό πλεονέκτημα: την ανυπαρξία προγράμματος· το γεγονός ότι συνθηματολογεί μεν με επιτυχία, αλλά δεν έχει ιδέα πώς να διαχειριστεί τη μετάβαση από το επιτυχημένο σύνθημα στη διοικητική ευθύνη.
Το ότι καταλαβαίνει, όμως, τη σημασία του προγράμματος δεν σημαίνει κιόλας ότι το έχει καταρτίσει. Σε βίντεο που ανέβασε πριν από μερικές μέρες στα κοινωνικά της δίκτυα, η πρόεδρος θίγει σαρκαστικά το ζήτημα: «Λένε ότι δεν έχουμε πρόγραμμα!».
Και τι κάνει αμέσως μετά για να αντικρούσει την κατηγορία;
Μήπως μιλάει επιτέλους για το πρόγραμμα του κόμματός της;
Οχι. «Για να δούμε όμως το δικό τους πρόγραμμα», αντιτείνει. Παλιά βίντεο με άχαρες δηλώσεις υπουργών της Ν.Δ. παρελαύνουν στην οθόνη. Η μπάλα στην εξέδρα για λίγο ακόμη· πίστωση χρόνου διά της μεθόδου των τρολ: μέχρι να βρω κάτι να πω επί του θέματος, ασχοληθείτε παρακαλώ με το πόσο κακοί είναι οι απέναντι.
Πάντως, το πρόγραμμα έρχεται και μάλιστα με εκπλήξεις, διαβεβαιώνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Το θέμα είναι ωστόσο ότι, αν και απαραίτητο, το πρόγραμμα δεν είναι το παν. Μπορεί να έχει κανείς πρόγραμμα, όπως είχε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 για παράδειγμα, κι αυτό να είναι εντελώς ανεδαφικό. Δεν υπάρχει αμφιβολία, επομένως, ότι η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας μπορεί από τις καταγγελίες να περάσει στις εξαγγελίες – απλώς οι εξαγγελίες ενδέχεται να μοιάζουν επικίνδυνα με καταγγελίες.
Και η καταγγελία του επαχθούς κι επονείδιστου χρέους, ως πρόγραμμα παρουσιάστηκε κάποτε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επιπλέον, τον λόγο της ρήξης Κωνσταντοπούλου – Τσίπρα: δεν έφταιγε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν μια πλάνη, αλλά ο Τσίπρας που δεν παρέτεινε την πλάνη όταν τα πάντα κατέρρεαν γύρω μας.
Αυτό μας λέει ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για κάθε εκδοχή της Πλεύσης Ελευθερίας:
