— Ανδρέας Πετρουλάκης (@anpetroulakis) April 3, 2025
Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Το να δανείζεις το σώμα σου σαν βιολογική μηχανή κυήσεως είναι οπωσδήποτε μια αμφιλεγόμενη πράξη, ακόμη κι όταν γίνεται με τη συναίνεσή σου· ακόμη κι όταν ο δανεισμός του σώματός σου γίνεται με νόμιμη αποζημίωση 10.000 ευρώ για τις εργασιακές αμοιβές που θα χάσεις κυοφορώντας, και άλλων 10.000 για τη «σωματική καταπόνηση» που υφίστασαι.
Μπορεί η έννομη τάξη να επιτρέπει μια τέτοια εξανδραποδιστική εργαλειοποίηση του ανθρώπινου σώματος, έστω κι αν τελείται με συναλλακτική συμφωνία του παρόχου του σώματος;
O υπουργός Δικαιοσύνης το φιλοσόφησε. Δεν άντεξε, όπως είπε, το ενδεχόμενο να γίνει η χώρα κέντρο trafficking για παρένθετες μητέρες. Γι’ αυτό εισάγει τροπολογία που αποκλείει άνδρες από τη «μίσθωση» κυοφόρων. Το έκανε εκ του περισσού, μια και κανένας άνδρας στην Ελλάδα δεν έχει λάβει από τα δικαστήρια την απαιτούμενη άδεια. Γίνονταν όμως και γίνονται εκατοντάδες «μισθώσεις» από γυναίκες τουλάχιστον με την προβλεπόμενη αμοιβή – η οποία κατά νομοτεχνικό ευφημισμό ονομάζεται «αποζημίωση».
Αν ήθελε, η ανθρωπιστική ψυχή του υπουργού να αποτρέψει το εμπόριο σωμάτων, θα έκανε πιο αυστηρούς τους όρους της παρένθετης μητρότητας – γενικώς.
Δεν κάνει αυτό.
Αποκλείει προληπτικά μια αριθμητικώς αμελητέα μειονότητα από την αγορά αναπαραγωγής, η οποία εξακολουθεί να λειτουργεί χαλαρά και μάλλον ανεξέλεγκτα.
Αυτό είναι το δόγμα Φλωρίδη: Δανεικές μήτρες, ναι. Αλλά όχι για όλους.
Μπορείς να ψηφοθηρείς αντιπολιτευόμενος τον εαυτό σου;
Δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς την τύχη αυτής της «διακριτικής μεταχείρισης» στα δικαστήρια.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο νομικό.
Ο Φλωρίδης υποτίθεται ότι «διορθώνει» τον νόμο που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση για την ισότητα στον γάμο. Το κάνει μόνο για να δηλώσει την «ιδεολογική» μετατόπιση της Ν.Δ. που έχει τρομάξει από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και τη διεθνή ατμόσφαιρα (βλέπε την εκλογή Τραμπ). Το κόμμα θέλει να προσαρμοστεί στη μόδα της «πολιτισμικής αντεπίθεσης», η οποία εκπορεύεται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού και φτάνει μέχρι τις ενορίες της Βόρειας Ελλάδας.
Πόσο πιθανό είναι η κυβέρνηση, πειράζοντας μόνο μια πτυχή της δικής της νομοθεσίας, να πείσει τους ψηφοφόρους, που ενοχλούνται από την αρχική πρωτοβουλία της, ότι έχει μετανιώσει;
Δεν είναι πιθανότερο να δικαιώσει την αποστροφή τους, καθώς και η ίδια φτάνει τώρα να αντιπολιτεύεται τον εαυτό της;
Δεν είναι πιθανότερο η δική της ηθικοπολιτική αμφιθυμία να εκληφθεί ως ψηφοθηρικός τακτικισμός ο οποίος καταφέρνει μόνο να επαναφέρει στον αφρό της επικαιρότητας μια μάλλον υπνώττουσα αντιπαράθεση;
Ακόμη κι αν η κυβέρνηση έχει μετανιώσει για τον «δικαιωματισμό» της...
–ακόμη κι αν είναι έτοιμη να ομολογήσει ότι οι «αταλάντευτες» αρχές που επικαλούνταν, περί προστασίας των μειονοτήτων, ήταν τελικώς πτυσσόμενες– δεν πρόκειται να πείσει τώρα με την υποχώρησή της.
Με μισή πανικόβλητη κωλοτούμπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου