Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Όπως οι περισσότεροι που δεν έχουν σχέση με τους κομματικούς διαδρόμους δεν ήξερα τίποτα για τον σύντροφο Ανδρουλάκη αλλά, επίσης όπως οι περισσότεροι, χρειάστηκα μόνο λίγες μέρες για να καταλάβω ότι μάλλον δεν είναι ικανός για πολλά και σίγουρα όχι για να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στη θέση του σοβαρού αντιπάλου για τη Νέα τη Δημοκρατία. Η πιθανότατη δεύτερη θέση στις εκλογές δεν θα οφείλεται σε αέρα στα πανιά του ΠΑΣΟΚ αλλά στη βύθιση του ΣΥΡΙΖΑ και άρα δεν αποτελεί πραγματική επιτυχία από τη στιγμή που η διαφορά με τη ΝΔ παραμένει τεράστια.
Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ ότι ο κραταίος Νικόλας αντί να πασχίσει (έστω και αποτυχημένα) να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στην προηγούμενη του κατάσταση θα πάσχιζε να το μετατρέψει σε υποκατάστατο για κάθε πικραμένο συριζαίο αρνούμενος - με απίθανες δικαιολογίες - να υπερψηφίσει ακόμα και την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.
Πρόκειται για μια ακατανόητη πολτικά στάση αφού το κενό της κακομαθημένης αριστεράς που αρνείται κάθε επαφή με την εξέλιξη και τη πραγματικότητα καλύπτεται όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από ΚΚΕ, Νέα Αριστερά, Πλέυση Ελευθερίας, Ανταρσύα και ποιος ξέρει πόσα ακόμα αριστερά κόμματα. Αντιθέτως, δεν υπάρχει κανείς να εκφράσει τους συμπολίτες που θέλουν η χώρα να εξελιχθεί, να εκσυγχρονιστεί, να αφήσει πίσω της συμπλέγματα του παρελθόντος και θα προτιμούσαν να έχουν και κάποια άλλη εναλλακτική στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου του Μητσοτάκη.
Αν υπάρχει ένα πραγματικό κενό στην «πολιτική αγορά» είναι το κενό που άφησε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη που παρατώντας την τριτοκοσμική ρητορική του ιδρυτή του μετατράπηκε σε ευρωπαϊκό κεντρώο κόμμα (προφανώς α λα γκρέκα, αλλά Έλληνες ήταν τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του). Και είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί ο τωρινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σε μια εποχή που ο μύθος της αριστεράς γκρεμίζεται πιο γρήγορα και από κάστρο φτιαγένο απο άμμο, σε μια εποχή που η επίκληση της κακιάς δεξιάς σημαινει κάτι μόνο για υπερήλικες που κάποτε διάβαζαν Αυριανή, επιμένει να είναι μια άχρωμη και άοσμη απομίμηση του μίμου του Αντρέα του Παπαντρέου, Τσίπρα.
Γιατί επιμένει να είναι μια απομίμηση της απομίμησης και να πουλάει ένα πολιτικό προϊόν που μπορείς να το βρεις σε άλλα δέκα «μαγαζιά» αντί να πουλάει το προϊόν του οποίου το ΠΑΣΟΚ είχε σχεδόν την αποκλειστικότητα και είναι το πολιτικό προιόν που, αν κρίνουμε από την κυριαρχία Μητσοτάκη, φαίνεται να θέλουν οι περισσότεροι πολίτες.
Προφανώς και στην περίπτωση Ανδρουλάκη η απορία έχει την απάντηση:
«τόσο μπορεί».
Αλλά αυτό το τόσο, όσο κι αν βολεύει τους ανεπαρκείς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επειδή τους επιτρέπει να επιπλέουν στη θλιβερή μετριότητα του κόμματος τους, δεν φτάνει για τη χώρα που έχει ανάγκη σοβαρής εναλλακτικής και όχι ιδεολογικών απολιθωμάτων. Και μπράβο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου