Μάθατε κάτι καινούργιο από όσα ειπώθηκαν στη Βουλή για το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο;
Είμαι βέβαιος πως όχι. Και αναφέρομαι κυρίως στους αγορητές της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση, το καινούργιο που είχε να πει το είπε καταθέτοντας το νομοσχέδιο. Και συνάντησε ένα ενιαίο μπλοκ εκ μέρους της αντιπολίτευσης, από τον Νατσιό και τον Βελόπουλο έως τον Ανδρουλάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ενα αριστεροδέξιο μέτωπο που κι αυτό δεν το είδαμε για πρώτη φορά. Το είχαμε ζήσει στον καιρό των μνημονίων, με κορυφαία στιγμή την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Για να είμαι δίκαιος, το μόνο καινούργιο στοιχείο το κατέθεσε ο κ. Κουτσούμπας αναφερόμενος στον κίνδυνο εκπόρνευσης όσων κορασίδων θελήσουν να βρουν χρήματα για δίδακτρα. Δεν αναφέρθηκε στους άρρενες συναδέλφους τους. Αυτοί, με την ίδια λογική, δεν έχουν άλλο δρόμο από το να αναλάβουν τον ρόλο των «προστατών» ή να δουλέψουν στη «νύχτα».
Κατά τα λοιπά, τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης παρέμειναν σταθερά. Η παιδεία εμπορευματοποιείται, παύει να είναι κοινωνικό αγαθό, κουλουπού κουλουπού. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την αντιπολίτευση για έλλειψη σταθερότητας στις απόψεις της. Είναι οι ίδιες με αυτές που πρόβαλε το 2006, όταν η μακαρίτισσα Μαριέττα Γιαννάκου μίλησε για την κατάργηση του άρθρου 16. Επειτα από δεκαοκτώ χρόνια, η χώρα έχει μεταμορφωθεί. Ταπεινώθηκε οικονομικά, οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, κινδύνευσε η ευρωπαϊκή της ένταξη, δοκιμάστηκε από μια πανδημία, ο σημερινός κόσμος είναι διαφορετικός από αυτόν της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Ομως υπάρχει ένα κομμάτι της ελληνικής πολιτικής ζωής το οποίο, σαν να πάσχει από διανοητική αγκύλωση, διατηρεί τις ίδιες απόψεις. «Μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν απόψεις», έλεγε ο Μπαλζάκ. Με την καλή έννοια το λέω.
Αναρωτιέμαι πώς και δεν έχουν βαρεθεί. Πώς δεν έχουν βαρεθεί τον εαυτό τους. Και πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι, ακόμη κι αν οι ίδιοι είναι ικανοποιημένοι από τις απόψεις τους, η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας τούς γυρίζει την πλάτη. Βλέπουν 10.000 διαδηλωτές να φωνάζουν κατά του νομοσχεδίου και αισθάνονται πως έχουν ρεύμα. Πόσοι είναι οι φοιτητές στην Αθήνα; 70.000 ή 80.000; Και πόσοι από αυτούς συμμετέχουν στις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις; Πόσο κοστίζει η δωρεάν εκπαίδευση; Και ποια είναι η αξία του πτυχίου σήμερα;
Λες και η λειτουργία των μη κρατικών πανεπιστημίων είναι μια επαναστατική πράξη, ισοδύναμη με την ανακάλυψη της Αμερικής ή την εφεύρεση της πυρίτιδας.
Μια τεχνική παράκαμψη ενός κρατικού μονοπωλίου είναι. Και είναι εντυπωσιακό πώς ακόμη κι αυτή…
ενεργοποιεί τα συντηρητικά αντανακλαστικά ενός τμήματος της κοινωνίας μας και της πολιτικής ζωής.
Περιλαμβάνει και τους πολιτικούς και τους πανεπιστημιακούς. Η ανασφάλειά τους είναι τόση που φοβούνται οποιαδήποτε αλλαγή. Σαν ένα γερασμένο σώμα που δεν αντέχει την παραμικρή ιατρική παρέμβαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου