ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το «drain the swamp» του Τραμπ σε Τσιπρική ΣΥΡΙΖΑίικη μετάφραση μέσα από ντελίριο αντισυστημισμού

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Γιατί να περάσει τόσος θυμός ανεκμετάλλευτος; 

Γιατί να αφεθεί τόσος αποτροπιασμός χύμα, χωρίς να δοκιμάσεις να του σκάψεις μια κοίτη;

Μέχρι στιγμής, παράλληλα με τον χαρτοπόλεμο της δικογραφίας στα πρωινομεσημεριανάδικα, για το έγκλημα μιλούσαν «πολιτικά» μόνο σκόρπια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Η καταγγελία ήταν η δοκιμασμένη περί «συγκάλυψης». Παρ’ ότι πολύ βαριά, η φιλολογία για λίστες «επωνύμων» που σκοπίμως δεν αποκαλύπτονται ήταν πολύ σποραδική για να μπορεί να χρεωθεί ως γραμμή στην αντιπολίτευση. Εξ ίσου δύσκολο θα ήταν να υποδειχθεί ένα κέντρο πολιτικής καθοδήγησης πίσω από τη διαδικτυακή εκστρατεία που επιχειρούσε να στιγματίσει μέσω του δράστη το κόμμα στο οποίο ανήκε. Το «ΝΔ_βιαστές» ξανακυκλοφορούσε, αλλά αυτή τη φορά σχεδόν ορφανό.

Η μόνη επιχείρηση κραυγαλέας εκμετάλλευσης ήταν εκείνη που πουλούσε πορνογραφία σε συσκευασία τηλε-εξορκισμού. 

Μέχρι χθες. Μέχρι που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δοκίμασε να πλαισιώσει πολιτικά προς όφελός του ένα σεξουαλικό έγκλημα.  

Πώς;  

Συνδέοντάς το με «την εξουσία» από την οποία «εκπορεύεται ένα κλίμα αγριανθρωπισμού και ηθικής έκπτωσης».

Ο ηθικολογικός οίστρος του Αλέξη Τσίπρα, που υπογράφει το άρθρο, τον οδηγεί σε ένα ντελίριο αντισυστημισμού όπου οι «επίορκοι» προστατεύονται, οι κλέφτες «φοράνε κοστούμι», οι «άρπαγες και οι βιαστές» τη γλιτώνουν «αν έχουν τους κατάλληλους φίλους». Ο σάπιος κόσμος της τσιπρικής δυστοπίας καταλήγει «στα δικά τους παιδιά που έχουν κάθε δυνατότητα πρόσβασης στο Δημόσιο και τα ταμεία του». 

Πώς από τον μαστροπό φτάσαμε στο ρουσφέτι; 

Ποιο ιδεολογικό υπόβαθρο απαιτείται για να συνδέσει κανείς την ποινική επικαιρότητα με την πολιτική του ατζέντα;

Ο συντάκτης του άρθρου αποκαλύπτεται ασυναίσθητα όταν καταλήγει ότι το περιβάλλον που περιγράφει είναι ένας «κοινωνικός βάλτος» που «είναι ώρα να αποξηράνουμε». Drain the swamp! Ακριβής μετάφραση του συνθήματος υπό το οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να χυτεύσει κοινωνικές μνησικακίες και θεμιτές ταξικές μειονεξίες με τη μαζική παράνοια ότι «όλα είναι στημένα», ακόμη και οι εκλογές· ότι η πραγματικότητα είναι προϊόν συνωμοσίας – και μάλιστα συνωμοσίας παιδεραστών.

Θα ήταν υπερβολικό να χρεώσει κανείς στον Τσίπρα τέτοιες προθέσεις. Μπορεί καλόπιστα να υποθέσει ότι έφτασε να ενστερνίζεται συνθήματα του Τραμπ, χωρίς να το ξέρει. Μπορεί επίσης αυτός ο λόγος –ένα άρθρο σε μια κομματικού βεληνεκούς εφημερίδα– να μην ακούγεται έξω από τον κύκλο των ήδη προσηλυτισμένων. Δεν έχει (πια) τη δύναμη να δηλητηριάζει. 

Εχει όμως τη δύναμη...

 

 να επιδεινώνει τον εκπολακισμό ενός μικρού, αλλά ήδη φανατισμένου κοινού. Κι αυτό, εκτός των άλλων, καταλήγει να δεσμεύει και τον ίδιο τον Τσίπρα.  

Οταν οι αντίπαλοί σου είναι συλλήβδην άρπαγες, κλέφτες, αγριάνθρωποι και βιαστές, πώς μετά να βγεις από τον μύλο της μισαλλοδοξίας. Πώς να βγεις από το περιθώριο, όπου εξοστράκισες τον εαυτό σου;