Δύο παράλληλα εκτυλισσόμενες διαδικασίες αποκάλυψαν την Τρίτη πόσο θεσμικά ξεχαρβαλωμένη και μετέωρη είναι η ελληνική πολιτεία.
Από τη μία, η υπόθεση του πρώην –πλέον– βουλευτή της ΝΔ, Ανδρέα Πάτση, ο οποίος είχε ό,τι πιθανή επιχειρηματική δραστηριότητα μπορεί κανείς να φανταστεί ως ασύμβατη με την ιδιότητα του βουλευτή. Η συζήτηση περί νομίμου και ηθικού είναι ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια κωμική. Θα μπορούσε να λείπει το ψευτοδίλημμα, αν όσοι επικαλούνται το ηθικό του πράγματος, πολύ απλά απείχαν οικειοθελώς ή εμποδίζονταν με κάποιες δικλίδες ελέγχου και πολιτικής ασφάλειας, από την ενεργό συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα. Οι κομματικοί μηχανισμοί θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό (αλλά δεν το κάνουν), οι θεσμικοί έλεγχοι θα μπορούσαν να παρεμβαίνουν διορθωτικά και εγκαίρως (αλλά δεν το κάνουν), τα προσχηματικά όργανα (βλ. επιτροπή Πόθεν Εσχες) θα μπορούσαν να είναι λιγότερο προσχηματικά (αλλά δεν είναι).
Αλλά τι να συζητούμε, όμως, όσο δεν δίνουμε σημασία σε κάποιες λεπτομέρειες, όπως το ότι δεν περιλαμβάνεται το καθαρό ποινικό μητρώο στις προϋποθέσεις για να είναι κάποιος υποψήφιος βουλευτής…
Την ίδια στιγμή που η χώρα συγκλονιζόταν (sic) από την υπόθεση Πάτση και ο Μητσοτάκης διέγραφε από την ΚΟ έναν ακόμη, συνεδρίαζε η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής – για «εκείνη» την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Εκεί εμφανίστηκε η εποπτεύουσα εισαγγελέας της ΕΥΠ, με την υπογραφή της οποίας καθίσταται νόμιμη η όποια παρακολούθηση της υπηρεσίας. Εν προκειμένω, στην περίπτωση Ανδρουλάκη, επρόκειτο και πάλι για κάτι νόμιμο, αλλά την ίδια στιγμή και «λάθος» – κατά τον Πρωθυπουργό.
Aλλο ένα ψευτοδίλημμα, με τη νομιμότητα στη μία ζυγαριά και κάτι άλλο (που παρέλκει) στην άλλη.
Η εισαγγελέας Βασιλική Βλάχου δήλωσε λοιπόν ενώπιον της Eπιτροπής (σύμφωνα με πληροφορίες, καθώς η συνεδρίαση ήταν μυστική) ότι θα παρακολουθούσε ακόμα και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εάν υπήρχαν πληροφορίες ότι στρέφεται κατά τις πατρίδας.
Πολλά και εντυπωσιακά τα ζητήματα που ανοίγουν με μία τέτοια δήλωση και, πάντως, πάνω από όλα αιωρείται πιο βαριά από ποτέ η θεσμική γύμνια του ελληνικού κράτους.
Κατ’ αρχάς, με μία τέτοια δήλωση της εποπτεύουσας εισαγγελέως μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η νόμιμη παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη έγινε επειδή υπήρχαν πληροφορίες ότι ο ευρωβουλευτής-πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στρεφόταν κατά της πατρίδας.
Οχι;
Και παρά ταύτα, κάτι τέτοιο χαρακτηρίστηκε λάθος από τον Πρωθυπουργό και αποπέμφθηκαν ο διευθυντής του γραφείου του και ο επικεφαλής της ΕΥΠ.
Κάτι, κάπου δεν στέκει και αυτό αναδεικνύεται από μία δήλωση εισαγγελέως.
Την ίδια στιγμή όμως τίθεται και ένα διαφορετικό ερώτημα. Πώς προκύπτει μία πληροφορία ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να στρέφεται κατά της πατρίδας;
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Πώς μπορεί να αξιολογηθεί και από ποιον;
Μη λησμονούμε: η κυρία εισαγγελεύς μπορεί να νομιμοποιεί τη δράση της ΕΥΠ, όμως...
πολιτικός προϊστάμενος της υπηρεσίας είναι ο Πρωθυπουργός.
Οι συλλογισμοί θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε πιο ανησυχητικά μονοπάτια. Ας περιοριστούμε όμως στα παραδείγματα και τις περιπτώσεις αυτές, απλώς για να αναλογιστούμε ότι ο εφησυχασμός για τη θωρακισμένη δημοκρατία μας, μάλλον περιέχει πολλά στοιχεία αυταπάτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου