Για να γράψουμε την ιστορία των τελευταίων 30 ετών, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Η Δύση χαιρέτισε την πτώση του σοβιετικού κομμουνισμού· αλλά μπορεί να είναι σήμερα η ίδια αιχμάλωτη μιας παραφυάδας του μαρξισμού, την οποία θα έχει πολύ μεγαλύτερη δυσκολία να ξεφορτωθεί από ό, τι όταν αντιμετώπιζε τον κομμουνισμό από την άλλη πλευρά του σιδηρού παραπετάσματος. Έχουμε πράγματι δημιουργήσει ένα σύστημα που μπορούμε να αποκαλέσουμε «μαρξιστικό καπιταλισμό».
Στην αρχή, φυσικά, υπάρχει η αποδοχή μιας κινεζικής ιδιαιτερότητας, η οποία νομιμοποιούσε τη διατήρηση του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος στην εξουσία, ενώ επιθυμούσαμε την εξαφάνιση των κομμουνιστικών κυβερνήσεων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Αντί να αντιμετωπίζουμε την εξουσία του Πεκίνου με την ίδια απόσταση με αυτήν της Μόσχας, αποφασίσαμε να αναπτύξουμε τις οικονομικές σχέσεις μαζί του. Γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτές οι σχέσεις ξεκίνησαν από τον Ρίτσαρντ Νίξον τη δεκαετία του 1970, για χάρη μιας ισορροπίας δυνάμεων εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά ήδη από τη δεκαετία του 1980, υπήρχαν πηγές ανισορροπίας, παράδειγμα όταν οι αμερικανικές υπηρεσίες μοιράζονταν περισσότερες πληροφορίες με τους Κινέζους ομολόγους τους παρά με τους Ευρωπαίους. Και μετά, αφού έπεσε το σοβιετικό καθεστώς, δεν υπήρχε δικαιολογία για την ανάγκη ισχυρότερης συμμαχίας με την Κίνα. Αλλά οι κυβερνήσεις μας έκλεισαν τα μάτια στην καταστολή του 1989 – η πλατεία Tian An Men, η οποία δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Και δημιούργησαν μια εμπορική, βιομηχανική και οικονομική σχέση με την Κίνα, αδιανόητη. Αυτό επέτρεψε στην Κίνα να έχει τεράστια αποθέματα δολαρίων και να γίνει το βιομηχανικό εργαστήριο της Δύσης. Αυτό όχι μόνο ενθάρρυνε την μεταφορά θέσεων εργασίας, τη νομισματική και χρηματοπιστωτική άνεση, αλλά νομιμοποίησε την ιδέα ότι ο καπιταλισμός θα μπορούσε να συνυπάρχει με ένα μόνο κόμμα με ολοκληρωτικές τάσεις, που έχει καταδικάσει τις υπερβολές του Μαοϊσμού αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψε τον ιδεολογικό πυρήνα του μαρξισμού. Ίσως ο Λένιν το είχε σκεφτεί με τη ΝΕΠ, τη νέα οικονομική πολιτική που δεν είχε χρόνο να εφαρμόσει πριν από το θάνατό του το 1924, αλλά οι Κινέζοι συνειδητοποίησαν την πρώτη παραλλαγή του «μαρξιστικού καπιταλισμού», με την ενθάρρυνση της Δύσης.
Γνωρίζοντας το κύρος που είχε ο Μαρξισμός στη Δύση καθ’ όλη τη σοβιετική περίοδο, δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να καλλιεργηθεί μια καινούρια περιπέτεια;
Όμως οι δυτικοί συντηρητικοί δεν κατάλαβαν τι συνέβαινε στο σπίτι τους. Με πρόσχημα ότι πολλοί εκπρόσωποι της γενιάς του 1968 ασχολήθηκαν με πάθος με τον Σολζενίτσιν, πίστεψαν ότι ο μαρξισμός είχε εκριζωθεί στη Δύση. Αυτό γιατί ξεχάσαμε ότι το 1968 έγινε βέβαια εναντίον του Στάλιν αλλά στο όνομα Τρότσκι, του Μάο ή … του Μαρξ.
Ο Μαρξ δεν μετέτρεψε σε ύμνους τον θαυμασμό του για τη δύναμη του καπιταλισμού;
Δεν είναι ο αυθεντικός Μαρξ αυτός που ωθεί τον καπιταλισμό να φτάσει ως το άκρο της λογικής του, να εξαλείψει οριστικά τον παλιό κόσμο, προτού καταστραφεί και παραχωρήσει τη θέση του στον κομμουνισμό;
Και αυτό δεν είναι που ενστερνίστηκε η γενιά του 1968;
Προφανώς ανεξάντλητο χρήμα, πανταχού παρούσα χρηματοδότηση, η ευρύτερη δυνατή απορρύθμιση των αγορών, απόλυτα ελεύθερο εμπόριο, αναζήτηση εργασίας στην καλύτερη τιμή, είτε μέσω ανεξέλεγκτης μετανάστευσης ή μετεγκατάστασης βιομηχανικών θέσεων εργασίας: για τρεις δεκαετίες , η Δύση ώθησε στα άκρα τη λογική ενός συστήματος του οποίου ο πνευματικός πρόθυμος υπηρέτης, ο Ζακ Αταλί, σε ένα βιβλίο του, το “Μαρξ και το Πνεύμα του Κόσμου“, το 2005, απέδειξε ότι πραγματοποιούσε αναμφίβολα το μυστικό όνειρο του γενειοφόρου φιλόσοφου. Τροτσκιστές, μαοϊκοί, νεο-μαρξιστές κάθε είδους, καμουφλαρισμένοι ή μη, ώθησαν στα άκρα τη βία ενός δυτικού κόσμου έτοιμου να διεξαγάγει πόλεμο, στο Ιράκ ή αλλού, για να διατηρήσει την εμπιστοσύνη στο νόμισμά του, το δολάριο. Και στις τάξεις των “νεο-συντηρητικών” υπήρχαν πολλοί πρώην μαρξιστές. Στην πραγματικότητα, δεν έπαυσαν να είναι, δεδομένου ότι έμειναν σταθεροί στο στόχο να ανατινάξουν όλες τις κοινωνικές και πολιτιστικές αντιστάσεις στην παγκοσμιοποίηση.
Οι καινούριοι Δυτικοί Μαρξιστές έχουν γίνει καπιταλιστές, αλλά δεν έχουν εγκαταλείψει σε καμία περίπτωση το λογισμικό που ενστερνίστηκαν κατά τη διαμόρφωσή τους, την καταστροφή του πολιτισμού, των εθνικών πολιτισμών. Βλέπω συχνά τους φίλους μου έκπληκτους που οι μεγάλες εταιρείες σήμερα αναλαμβάνουν τη σκυτάλη των συνθημάτων «αφύπνισης». Για να μην καταλάβουμε ότι μπήκαμε στον κόσμο του «Μαρξιστικού καπιταλισμού».
Οι νεοφιλελεύθεροι ίσως – πρέπει να – βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της τελευταίας πολιτιστικής μόδας. Καθώς η αριστερά επικεντρωνόταν στην οικονομία της αγοράς για να την αποσπάσει από το εθνικό πλαίσιο και να την ωθήσει σε κάθε υπερβολή, η ιδεολογική ανατροπή μεταμορφωνόταν. Δεν θα τολμούμε πλέον να επικαλούμαστε τον Στάλιν ή τον Μάο (πέρα από κάποιες ψευδο-στρατηγικές κοινοτοπίες) ακόμα και τον Τρότσκι σε κείμενο. Αλλά επειδή είχαμε ξαναδιαβάσει τον νεαρό Μαρξ, υπερ-ατομικιστή. Και επειδή το έργο υπονόμευσης του παραδοσιακού πολιτισμού μπορούσε να συνεχιστεί με ανανεωμένους τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντιφασισμό.
Οτιδήποτε αντιτίθεται στον νεοφιλελευθερισμό, ιδίως στην πολιτική της ελεύθερης κυκλοφορίας των ατόμων, θα είναι πλέον φασιστικό.
Εκαναν την πολυπολιτισμικότητα εργαλείο για την υπονόμευση των εθνικών ταυτοτήτων.
Ωθησαν τη σεξουαλική επανάσταση στα άκρα, για να αποσπάσουν οριστικά τη σεξουαλικότητα από την αναπαραγωγή και να την εμπιστευτούν σε ειδικούς τεχνικών αναπαραγωγής.
Πιάστηκαν από τις περιβαλλοντικές υπερβολές του καπιταλισμού για να διακηρύξουν τον κίνδυνο αυτοκαταστροφής του πλανήτη και την ανάγκη εγκατάστασης μιας μελλοντικής οικολογικής δικτατορίας.
Ο κόσμος στον οποίο ζούμε έχει όντως γίνει καπιταλο-μαρξιστικός.
Παράγει υβριδικά όντα όπως ο δικός σας Macron, ο οποίος εξακολουθεί να αποκαλείται φιλελεύθερος – ίσως το πιστεύει – αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ρύθμισης του κόσμου σύμφωνα με τα κριτήρια μιας ανεύθυνης τεχνοκρατίας, εμμονικής με την υγεία και το περιβάλλον.
Η Κίνα σπαρταράει από χαρά διεισδύοντας, με τα δίκτυα επιρροής και τις οικονομικές της συμμετοχές, σε μια Δύση που μοιάζει όλο και περισσότερο με την ίδια, αφού έχει γίνει επίσης μαρξιστο-καπιταλιστική και ασκεί με ζήλο τη λογοκρισία της ελεύθερης σκέψης κάτω από τη διπλή ώθηση του κράτους και της Big Tech.
Οι μόνοι που αντιστέκονται είναι...
κάποιοι χαλκέντεροι: η Κεντρική Ευρώπη ή οι ΗΠΑ.
Πιστέψαμε για μια στιγμή ότι η Βρετανία θα ενταχθεί στο στρατόπεδο αντίστασης, αλλά φαίνεται ότι ο Μπόρις Τζόνσον έχει χάσει όλη την πρωτοτυπία στην κρίση COVID 19.
Και μεις θα έχουμε το δικαίωμα να είμαστε απελπισμένοι όταν βλέπουμε ότι η Αγία Έδρα – αν και τόσοι Πάπες, από την εποχή του Λέοντα του 13ου, έχουν καταγγείλει τον μαρξισμό – κυβερνάται σήμερα από έναν Λατινοαμερικάνο διαποτισμένο με μαρξισμό, έτοιμο να ευλογήσει τον μαρξιστικό καπιταλισμό και να ενθαρρύνει την «μεγάλη Επανεκκίνηση» του φόρουμ του Νταβός, επιτυχημένη έκδοση της επαναστατικής Μεγάλης Νύχτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου