Πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες κάποιος άγνωστος Κινέζος σε κάποια απόμακρη γωνιά της αχανούς πατρίδας του έφαγε ένα παγκολίνο, ή μπορεί μια νυχτερίδα στα κάρβουνα, ποιος ξέρει; Αυτή πάντως είναι η τρέχουσα θεωρία.
Αυτό λοιπόν το γαστρονομικό του ολίσθημα είχε ως αποτέλεσμα να είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας εδώ και μήνες και να μη μπορούμε ούτε στον διπλανό νομό να πάμε χωρίς να φάμε βαρβάτο πρόστιμο.
Τα ίδια περίπου σε ολόκληρο τον πλανήτη, με την παγκόσμια οικονομία να βρίσκεται στα όρια κατάρρευσης και την ψυχολογία των ανθρώπων στα κόκκινα.
Και μπορεί από αυτή την πανδημία-κρίση κάποιοι να έχουν αναδειχτεί ως υπερήρωες, π.χ. ο Νικ Χαρντ, άλλοι να έχουν πλουτίσει και άλλοι πιο επιτήδειοι πολιτικάντηδες να βρίσκουν ευκαιρία να νομοθετούν ό,τι τους κατέβει προς όφελος φίλα προσκείμενων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, όμως ο περισσότερος κοΖμάκης υποφέρει.
Επειδή ένας Κινέζος είχε περίεργα γαστρονομικά γούστα.
Η παραπάνω περίπτωση έρχεται να επιβεβαιώσει το περίφημο «Φαινόμενο της Πεταλούδας», που πρώτος λάνσαρε ο μετεωρολόγος Edward Lorenz πριν από αρκετές δεκαετίες.
Έχει να κάνει με τη θεωρία του χάους και την άποψη πως μικρές, φαινομενικά ασήμαντες αλλαγές μπορεί να προκαλέσουν τεράστιες αποκλίσεις στην εξέλιξη των πραγμάτων, δημιουργώντας μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα, όπως ακριβώς μια πεταλούδα που χτυπάει τα φτερά της στην Ασία μπορεί να δημιουργήσει έναν τυφώνα στη Βόρεια Αμερική.
Πως;
Το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας παράγει σήμερα μια μικροσκοπική (σχεδόν μη παρατηρήσιμη) αλλαγή στην κατάσταση της ατμόσφαιρας. Στη διάρκεια ενός μήνα από σήμερα, το τι κάνει η ατμόσφαιρα, ως απόρροια της απειροελάχιστης μεταβολής που προκαλούν οι κινήσεις των φτερών της πεταλούδας, αποκλίνει πραγματικά από αυτό που θα είχε κάνει, με αποτέλεσμα ένας ανεμοστρόβιλος που θα είχε καταστρέψει την ινδονησιακή ακτή να μη δημιουργείται ή ίσως ένας που δεν επρόκειτο να υπάρξει ποτέ, τελικά εκδηλώνεται χιλιάδες μίλια μακριά.
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα;
Το 1998 μια νεαρή αθλήτρια ενέδωσε στις ερωτικές προτάσεις κάποιου σιτεμένου αθλητικού παράγοντα, παρασύρθηκε από τις ισπανικές κιθάρες και τα τρυφερά του ερωτόλογα, κι έγινε το κακό. Πολύ θέλει;
Αυτή η σύντομη συνεύρεση τότε, οδήγησε χθες έναν διάσημο Έλληνα ηθοποιό - σκηνοθέτη, ένα «ιερό τέρας» του πολιτιΖμού μας, έναν πυλώνα της τέχνης, έναν από εκείνους που στεγνώνουν τη ψυχή τους για την πολιτιστική προκοπή του τόπου, ένα λαμπερό φως δηλαδή… στη μπουζού.
Κατηγορούμενο για ειδεχθή και σιχαμερά εγκλήματα.
Ποιος να το φαντάζονταν, πως μια σύντομη ερωτική πράξη πριν από 23 χρόνια θα έστελνε στη φυλακή σήμερα ένα μεγάλο όνομα, διαπλεκόμενο με τα πολιτικά, πολιτιστικά και άλλα συμφέροντα της χώρας;
Χώρια 5-6 ακόμη, μπορεί και περισσότερους, υπηρέτες της τέχνης που κινδυνεύουν και αυτοί με καταδίκες, αφού λύθηκε η σιωπή και άνοιξαν τα στόματα.
Μάλιστα, μπορεί να έχουμε και παραιτήσεις υπουργού ή υπουργών…
Η θεωρία του χάους σε όλο της το μεγαλείο.
Βέβαια, όπως πάντα, ενώ όλοι ήξεραν τι συμβαίνει τόσα χρόνια, κανείς δεν μιλούσε.
Τα στόματα άνοιξαν μόλις μίλησε η αθλήτρια που λέγαμε.
Κι ακολούθησε κατακλυσμός.
Αποδεικνύοντας ότι ολόκληρη η χώρα είναι ένα ατέλειωτο κρεβάτι και οι περισσότεροι «σελέμπριτις» σεξομανείς μαϊμούδες.
Και οι κυβερνώντες μας τυφλοί.
Εκτός κι αν στην περίπτωση των αρμοδίων του Μαξίμου και του υπουργείου Πολιτισμού (και του Σύριζα βεβαίως βεβαίως) ισχύει ένα άλλο περίεργο «επιστημονικό» φαινόμενο (μπορεί και μύθος), εκείνο των «Αόρατων Πλοίων».
Λέγεται λοιπόν ότι όταν ο Κολόμβος έφτασε στις ακτές της Αμερικής και όταν ο Κάπταιν Κουκ έφτασε σε κείνες της Αυστραλίας, οι ιθαγενείς στην παραλία τους αγνόησαν!
Δεν τους είδαν καν…
Γιατί; Διότι τα τεράστια ξύλινα καράβια ήταν τόσο ξένα για εκείνους, τόσο απίθανα και πρωτοφανή, που ο εγκέφαλός τους (όπως ήταν προγραμματισμένος επί χιλιετίες και βάλε) δεν μπορούσε να επεξεργαστεί τις νέες αυτές εικόνες… με αποτέλεσμα να μη τις καταχωρήσει και καταγράψει.
Αλήθεια; Ψέματα; Ποιος ξέρει… θα το βρει η υπΕρεσία, που λέει κι ο Νικ Χαρντ.
Κάτι ανάλογο λοιπόν με εκείνους τους ιθαγενείς έχει πάθει και η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και ο Σύριζας.
Που δεν είδαν, δεν γνώριζαν, δεν αντελήφθησαν αυτά που όλοι ήξεραν.
Ίσως διότι η ανάληψη ευθύνης από πολιτικάντηδες για παρασπονδίες δικών τους παιδιών είναι κάτι το εντελώς ξένο στην εγκεφαλική τους λειτουργία…
Κι ερχόμαστε στο φινάλε, με μια άλλη περίεργη επιστημονική περίπτωση που δένει με τα τεκταινόμενα σήμερα.
Ο σκηνοθέτης ήταν δικός μας αλλά και δεν ήταν.
Τον στήριζε ο Σύριζας, αλλά εμείς τον διορίσαμε Διευθυντή του Εθνικού θεάτρου.
Ήταν πυλώνας του πολιτισμού, αλλά και επικίνδυνος άνθρωπος.
Ήταν σπουδαίος ηθοποιός, αλλά και μεγάλος υποκριτής.
Τον πιστέψαμε, αλλά μας εξαπάτησε…
Τον ήξερε ο Κυριάκος, αλλά δεν τον γνώριζε… και πάει λέγοντας.
Σαν τη γάτα στο κουτί του Σρέντιγκερ…
Η οποία χάρη στις περίεργες απόκοσμες ιδιότητες της κβαντοφυσικής είναι ζωντανή και νεκρή ταυτόχρονα.
Μόνο όταν ο παρατηρητής ανοίξει το κουτί, μόνο τότε μαθαίνουμε αν είναι νεκρή ή ζωντανή.
Έτσι και με τον παιδόφιλο σκηνοθέτη, έτσι και με άλλους διάσημους θεατράνθρωπους, και όχι μόνο.
Η μπόχα τους αναδύεται μόνο όταν ανοίξει το κουτί (της σιωπής).
Μέχρι τότε ζουν στα πούπουλα. Κάποιοι γίνονται και υπουργοί!
Κι αυτό έγινε χάρη στην αθλήτρια που λέγαμε, που ευτυχώς άνοιξε το κουτί.
Πάντως, όπως και να έχει το πράγμα, όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις, ένα φαινόμενο θα μείνει σταθερό:
Το χειροκρότημα των λιβανιστών.
Και η εμμονή της κυβέρνησης να τα ρίχνει όλα στον ψόφιο πλέον Σύριζα.
Αντιστρέφοντας τους ρόλους κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Λες κι ακόμη κυβερνάνε οι ζαβοί.
Μέχρι και τον πρέσβη της Βενεζουέλας θυμήθηκαν… μέχρι και τον Βελουχιώτη… για κάποιους μέχρι και ο Κουτσούμπας φταίει που βγήκε σέλφι με τον σκηνοθέτη.
Όλοι φταίνε εκτός από τους «άριστους».
Με το χειροκρότημα να συνεχίζεται αμείωτο…
ΥΓ- Είναι τόσο φανατικοί υποστηρικτές της «παράταξης» οι χειροκροτητές (όσοι δεν διορίστηκαν ακόμη) που σύμφωνα με κακόβουλες φήμες μέχρι και την σαλαγκούδαινα ψηφίζουν μαζικά μέσω sms, διότι «τι θέλεις δηλαδή; Να γυρίσει ο Τσίπρας»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου