ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Le parti c’est moi, mes petits chatons!

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Νομίζω ότι αδίκως ανησυχούν οι νεκροί στον κάτω κόσμο της Χαριλάου Τρικούπη. 

Ηρεμήστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταμορφώνεται σε ΠΑΣΟΚ. 

Η μίμηση της φωνής του ιδρυτή και ο δανεισμός δύο ή τριών σλόγκαν από τη δεκαετία του 1980 εντυπωσιάζουν μεν, αλλά δεν στοιχειοθετούν στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την κατάσταση που ο Γιούκλιντ ονομάζει «pasokification» – ούτε βέβαια και μερικές πινελιές πράσινο στην παλέτα του διαφημιστικού υλικού του.
  

Παρακολουθώντας τον Αλέξη Τσίπρα, μετά την εκλογική ήττα που τόσο του κόστισε, διαπιστώνω ότι, με την επιχειρούμενη ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του δεν απαντά στο γνωστό δίλημμα για το μέλλον του κόμματος (αντισυστημικό ή σοσιαλδημοκρατικό), ένα δίλημμα που ετέθη de facto μετά την ιστορική κωλοτούμπα του 2015. Αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να το αποφύγει.


Ο λόγος, για τον οποίο αποφεύγει συνειδητά να επιλέξει κατεύθυνση με βάση τους όρους του διλήμματος, είναι επειδή ο ίδιος δεν θέλει να αλλάξει. 

Ολοι πια έχουμε μάθει ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό που λέμε ένας «πολιτικός αρχών». Δεν έχει δηλαδή αρχές στις οποίες μένει πιστός, είναι ένας κυνικός και αδίστακτος επαγγελματίας, ικανός μέχρι και να γλείφει τον Τραμπ, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Τον βολεύει, συνεπώς, η αντιφατική στάση, να είναι και ριζοσπάστης και ΠΑΣΟΚ. (Λένε «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», αλλά αυτό δεν είναι μια περίφραση που χρησιμοποιεί το ΠΑΣΟΚ για τον εαυτό του;) 

Γιατί να αλλάξει λοιπόν ο Τσίπρας, γιατί να αρνηθεί την ευελιξία που του προσφέρει το δίπορτο;  

Ποιος αρνήθηκε ποτέ να έχει δύο ερωμένες;  

Στο κάτω κάτω, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται στο θυμικό των εκάστοτε δυσαρεστημένων, δεν χρειάζεται να έχει λογική συνέπεια.
 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Τσίπρας δεν θέλει εκλογή αρχηγού από τη βάση και εκνευρίζεται όταν το ακούει. 

Ποια βάση και κουραφέξαλα, γατάκια; 

 Αφού αυτός ο ίδιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. (Να συνυπολογίσουμε εδώ ότι η παραμονή του στην εξουσία επί πενταετία του απογείωσε και τον εγωισμό...) Αν έθετε την αρχηγία του στην κρίση των ψηφοφόρων, θα επέτρεπε και τη δυσαρέσκεια για τα πεπραγμένα της πενταετίας, αλλά και την προσωπική αμφισβήτηση, να εκφρασθούν και να πάρουν μορφή. Με λίγα λόγια, θα νομιμοποιούσε την αντιπολίτευση προς το πρόσωπό του, κάτι ριζικά διαφορετικό από την ύπαρξη των τάσεων, που ως επί το πλείστον θεωρητικολογούν.

Ο Τσίπρας αυτή την ώρα προσπαθεί να φτιάξει μια ωραία, καινούργια φούσκα, που να ικανοποιεί όσο γίνεται όλες τις πλευρές, ώστε οι από κάτω να νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε, ενώ στην πραγματικότητα θα έχει μείνει ο ίδιος: το κόμμα του Τσίπρα και της παρέας του. Ενδιαφέρον, αλήθεια, πώς ένας «προοδευτικός» όπως ο Τσίπρας υιοθετεί μια στάση κατεξοχήν συντηρητική! Διότι αυτό είναι όταν αλλάζεις τα πράγματα, με τον απώτερο σκοπό να μείνουν τα ίδια: η ουσία του συντηρητισμού.


Οσο υπήρχε ένας ανώτερος κοινός σκοπός, δηλαδή η εξουσία, οι όποιες διαφορές έμπαιναν στην άκρη. Υπήρχαν οι δυνατότητες να τακτοποιούνται και οι μεν και οι δε.  

Ελλείψει εξουσίας, όμως, τι μπορεί να εμποδίσει τη φυσική τάση της Αριστεράς προς την αυτοδιάλυση; 

Μόνον ένας πόλεμος θα μπορούσε να το πετύχει. Ενας πολιτικός πόλεμος, εννοώ, εναντίον της κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο όμως, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι αδύνατον. 

Επομένως...

 για ένα διάστημα τουλάχιστον ενός χρόνου ακόμη, η κυβέρνηση έχει να φοβάται μόνο τα γεγονότα (events, dear boy, events) και, φυσικά, τον εαυτό της.