Από τον Βασίλη Βέργη
Αν η μάχη του μικρού Παναγιώτη Ραφαήλ και των γονιών του -ήρωες πραγματικοί- είχε γίνει γνωστή πριν από μερικούς μήνες, αν δηλαδή η ανάγκη για μεταφορά και νοσηλεία του στις ΗΠΑ είχε προκύψει όταν στο υπουργείο Υγείας βρισκόταν ο Παύλος Πολάκης, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξυπνάδα για να καταλάβει ο καθένας τι θα είχε συμβεί από την πλευρά του Βασίλη Κικίλια και των περισσότερων ΜΜΕ της χώρας, τα οποία λατρεύουν τη σημερινή κυβέρνηση.
Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιζε «πρώτο θέμα» από τα πρωινάδικα μέχρι τα μεταμεσονύχτια «τοκ σόου» και ο σημερινός υπουργός Υγείας δεν θα προλάβαινε να συμμετέχει σε πάνελ στα οποία θα τον κατακεραύνωνε για την «ανάλγητη, απάνθρωπη πολιτική του». Αν ο Πολάκης είχε πράξει ανάλογα, πολύ καλά θα του έκαναν ο Κικίλιας και τα ΜΜΕ να τον περνούσαν πριονοκορδέλα.
Τώρα όμως είναι απλώς ένας… καλοκαιρινός Οκτώβρης. Ο οποίος έγινε όσο «φθινοπωρινός» έπρεπε για τον Κικίλια, χάρη στην ανθρωπιά των Ελλήνων και όχι λόγω της κριτικής που του άξιζε από τα ΜΜΕ.
Οι απλοί άνθρωποι με τη συγκινητική κινητοποίησή τους ρίχνουν το ένα μετά το άλλο «χαστούκια» στον σημερινό υπουργό Υγείας και σε ένα σύστημα το οποίο με τυπολατρικό χοντροπετσισμό αρνείται να δώσει ελπίδες ζωής σε παιδιά σαν τον Παναγιώτη Ραφαήλ.
Στην Ελλάδα της «ανάπτυξης» η ζωή ενός παιδιού δεν αποτιμάται 3.000.000 ευρώ, όσα δηλαδή χρειάζονται για να μεταφερθεί στις ΗΠΑ, να νοσηλευτεί και να γνωρίσει τον κόσμο όπως όλοι εμείς. Ενα αγγελούδι 18 μηνών που σε κοιτάζει στα μάτια και σε εκλιπαρεί να του δώσεις την ευκαιρία να ζήσει. Κι εσύ, ως επιστημονική κοινότητα (Ανώτατο Επιστημονικό Συμβούλιο) και ως κυβέρνηση (Κικίλιας) το αρνείσαι. Ντροπή και μόνο.
Η κινητοποίηση των Ελλήνων σε άλλη μία περίπτωση είναι η απόδειξη ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν ακόμα ελπίδα και ανθρωπιά. Υπάρχει συνείδηση ότι ο Παναγιώτης Ραφαήλ μπορεί να είναι το δικό σου, το δικό μου, το δικό μας παιδί. Το παιδί κάθε απλού οικογενειάρχη της διπλανής πόρτας.
Αναρωτιέμαι, ειλικρινά: Ο Βασίλης Κικίλιας δεν ένιωσε ότι ο Παναγιώτης Ραφαήλ θα μπορούσε να είναι το δικό του παιδί; Δεν κοκκίνισε, όταν απαντούσε στον πατέρα του πως αυτή η περίπτωση μπορεί να αποτελέσει «ντόμινο και για άλλες»;
Τι έχει περισσότερο αξία; Να «ρισκάρεις» από τον κρατικό κορβανά μερικά εκατομμύρια ευρώ ή να σωθεί ΜΙΑ (ή πολύ περισσότερες) ανθρώπινη ζωή, αν υπάρχει έστω και 1% πιθανότητα γι’ αυτό;
Ο Κικίλιας ταπεινώθηκε, «σύρθηκε», αναγκάστηκε επί της ουσίας σε αναδίπλωση βλέποντας τη συναρπαστική κινητοποίηση των Ελλήνων στην προσπάθεια συγκέντρωσης του απαραίτητου ποσού.
Φορείς, κοινωνικές ομάδες, απλοί άνθρωποι βγήκαν μπροστά και με τη στάση τους έδειξαν στον υπουργό Υγείας ότι η ζωή ενός νηπίου 18 μηνών δεν αποτελεί αντικείμενο αποστειρωμένης εξέτασης κάποιου αιτήματος, αλλά υποχρέωση όλων μας. Της Πολιτείας πρωτίστως, η οποία στο πρόσωπο του υπουργού Υγείας γνώρισε τεράστια ήττα.
Οι δικαιολογίες τύπου «το θέμα δεν είναι οικονομικό αλλά επιστημονικό» δεν πείθουν φυσικά κανέναν.
Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιζε «πρώτο θέμα» από τα πρωινάδικα μέχρι τα μεταμεσονύχτια «τοκ σόου» και ο σημερινός υπουργός Υγείας δεν θα προλάβαινε να συμμετέχει σε πάνελ στα οποία θα τον κατακεραύνωνε για την «ανάλγητη, απάνθρωπη πολιτική του». Αν ο Πολάκης είχε πράξει ανάλογα, πολύ καλά θα του έκαναν ο Κικίλιας και τα ΜΜΕ να τον περνούσαν πριονοκορδέλα.
Τώρα όμως είναι απλώς ένας… καλοκαιρινός Οκτώβρης. Ο οποίος έγινε όσο «φθινοπωρινός» έπρεπε για τον Κικίλια, χάρη στην ανθρωπιά των Ελλήνων και όχι λόγω της κριτικής που του άξιζε από τα ΜΜΕ.
Οι απλοί άνθρωποι με τη συγκινητική κινητοποίησή τους ρίχνουν το ένα μετά το άλλο «χαστούκια» στον σημερινό υπουργό Υγείας και σε ένα σύστημα το οποίο με τυπολατρικό χοντροπετσισμό αρνείται να δώσει ελπίδες ζωής σε παιδιά σαν τον Παναγιώτη Ραφαήλ.
Στην Ελλάδα της «ανάπτυξης» η ζωή ενός παιδιού δεν αποτιμάται 3.000.000 ευρώ, όσα δηλαδή χρειάζονται για να μεταφερθεί στις ΗΠΑ, να νοσηλευτεί και να γνωρίσει τον κόσμο όπως όλοι εμείς. Ενα αγγελούδι 18 μηνών που σε κοιτάζει στα μάτια και σε εκλιπαρεί να του δώσεις την ευκαιρία να ζήσει. Κι εσύ, ως επιστημονική κοινότητα (Ανώτατο Επιστημονικό Συμβούλιο) και ως κυβέρνηση (Κικίλιας) το αρνείσαι. Ντροπή και μόνο.
Η κινητοποίηση των Ελλήνων σε άλλη μία περίπτωση είναι η απόδειξη ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν ακόμα ελπίδα και ανθρωπιά. Υπάρχει συνείδηση ότι ο Παναγιώτης Ραφαήλ μπορεί να είναι το δικό σου, το δικό μου, το δικό μας παιδί. Το παιδί κάθε απλού οικογενειάρχη της διπλανής πόρτας.
Αναρωτιέμαι, ειλικρινά: Ο Βασίλης Κικίλιας δεν ένιωσε ότι ο Παναγιώτης Ραφαήλ θα μπορούσε να είναι το δικό του παιδί; Δεν κοκκίνισε, όταν απαντούσε στον πατέρα του πως αυτή η περίπτωση μπορεί να αποτελέσει «ντόμινο και για άλλες»;
Τι έχει περισσότερο αξία; Να «ρισκάρεις» από τον κρατικό κορβανά μερικά εκατομμύρια ευρώ ή να σωθεί ΜΙΑ (ή πολύ περισσότερες) ανθρώπινη ζωή, αν υπάρχει έστω και 1% πιθανότητα γι’ αυτό;
Ο Κικίλιας ταπεινώθηκε, «σύρθηκε», αναγκάστηκε επί της ουσίας σε αναδίπλωση βλέποντας τη συναρπαστική κινητοποίηση των Ελλήνων στην προσπάθεια συγκέντρωσης του απαραίτητου ποσού.
Φορείς, κοινωνικές ομάδες, απλοί άνθρωποι βγήκαν μπροστά και με τη στάση τους έδειξαν στον υπουργό Υγείας ότι η ζωή ενός νηπίου 18 μηνών δεν αποτελεί αντικείμενο αποστειρωμένης εξέτασης κάποιου αιτήματος, αλλά υποχρέωση όλων μας. Της Πολιτείας πρωτίστως, η οποία στο πρόσωπο του υπουργού Υγείας γνώρισε τεράστια ήττα.
Οι δικαιολογίες τύπου «το θέμα δεν είναι οικονομικό αλλά επιστημονικό» δεν πείθουν φυσικά κανέναν.
Το γεγονός ότι ο κ. Κικίλιας κάλεσε τους επιτελείς της εταιρίας Avexis για να συζητήσουν το θέμα σχετικά με τη μείωση της τιμής της θεραπείας του Παναγιώτη Ραφαήλ φανερώνει πολύ καλά ποιο ακριβώς είναι το θέμα για τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης στον χώρο της Υγείας.
Όσο κι αν κάποια ΜΜΕ προσπαθούν εσχάτως να… προβάλουν την ευαισθησία του! Οι Έλληνες κατάλαβαν εδώ και πολλές ημέρες πόσο «κοστολογούνται» ανάλογες πολιτικές «ευαισθησίες». Γι’ αυτό και έσπευσαν εκείνοι να πράξουν ό,τι δεν θέλησε το κράτος.
Στην πολιτική εύκολο είναι να κατακεραυνώνεις όταν είσαι έξω από τον χορό.
Όσο κι αν κάποια ΜΜΕ προσπαθούν εσχάτως να… προβάλουν την ευαισθησία του! Οι Έλληνες κατάλαβαν εδώ και πολλές ημέρες πόσο «κοστολογούνται» ανάλογες πολιτικές «ευαισθησίες». Γι’ αυτό και έσπευσαν εκείνοι να πράξουν ό,τι δεν θέλησε το κράτος.
Στην πολιτική εύκολο είναι να κατακεραυνώνεις όταν είσαι έξω από τον χορό.
Εκεί που κρίνεσαι όμως είναι όταν εσύ αποφασίζεις. Και ο κ. Κικίλιας κρίθηκε στις συνειδήσεις.
Τουλάχιστον έστω και την ύστατη στιγμή...
Τουλάχιστον έστω και την ύστατη στιγμή...
έκανε αυτό που έπρεπε (στο οποίο τον υποχρέωσε ο κόσμος), ώστε να μπορεί αύριο να κοιτάζει στα μάτια τον υγιή Παναγιώτη Ραφαήλ (που ευτυχώς αναχωρεί τελικά για τις ΗΠΑ) και να μην κατεβάζει το κεφάλι από ντροπή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου