Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
«Πώς θα εγγυηθείτε την ασφάλειά μας;» είναι το πρώτο ερώτημα που απευθύνει κάθε Ελληνας πολιτικός (και όχι μόνο) σε όποιον σημαντικό και ισχυρό ξένο αξιωματούχο επισκέπτεται τη χώρα μας.
«Πώς θα εγγυηθείτε την ασφάλειά μας;» είναι το πρώτο ερώτημα που απευθύνει κάθε Ελληνας πολιτικός (και όχι μόνο) σε όποιον σημαντικό και ισχυρό ξένο αξιωματούχο επισκέπτεται τη χώρα μας.
Το ερώτημα προκαλεί αμηχανία, απορία. Στον σημερινό κόσμο δεν υπάρχουν προτεκτοράτα και προστάτες, όπως συνέβαινε τον 19ο αιώνα.
Υπάρχουν συμμαχίες και πολιτικές ενώσεις.
Πάσχουμε, ως Ελληνες, από μια πρωτοφανή «σχιζοφρενή» αντιμετώπιση του ρόλου των Μεγάλων Δυνάμεων.
Υπάρχουν συμμαχίες και πολιτικές ενώσεις.
Πάσχουμε, ως Ελληνες, από μια πρωτοφανή «σχιζοφρενή» αντιμετώπιση του ρόλου των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ενα κομμάτι μας θέλει να βλέπει τη χώρα σαν ένα Δαβίδ που αντιστέκεται διαρκώς σε ένα Γολιάθ. Οπου Γολιάθ μπορεί να είναι η Τουρκία, οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, κατά περίσταση.
Ενα άλλο κομμάτι μας, όμως, πάσχει από το σύνδρομο του ραγιά. Αντιμετωπίζει με δέος τις ισχυρές δυνάμεις και τους εκπροσώπους τους. Ζητάει την προστασία τους και ανεξίτηλες εγγυήσεις για την ασφάλεια της χώρας. Ελπίζει σε αυτές, υπερτιμά την αξία τους, απογοητεύεται όταν δεν επαληθεύονται οι προσδοκίες του και άντε πάλι από την αρχή.
Ζούμε σε μια εποχή που θέλει μεγάλη προσοχή. Οι σταθερές είναι λίγες, ή μάλλον ελάχιστες. Οι ΗΠΑ μπορεί να εγγυώνται την ασφάλεια του Ισραήλ ή της Νότιας Κορέας. Αλλά ακόμη και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί και οι Νοτιοκορεάτες αρχίζουν και αμφιβάλλουν για το τι ισχύει και τι όχι επί Τραμπ. Η Δύση γενικότερα δίνει πολύ κακά μηνύματα για το πόσο σοβαρά μπορεί κανείς να πάρει τις υποσχέσεις της, όπως κατάλαβαν απότομα ο κ. Ζάεφ ή οι Κούρδοι.
Εχει έλθει η στιγμή να ωριμάσουμε ως λαός. Οσο κακός είναι ο αντιαμερικανισμός, τόσο επικίνδυνη είναι η αντίληψη ότι οι ΗΠΑ θα «καθαρίσουν» για εμάς αν συμβεί κάτι με την Τουρκία. Οσο άρρωστη ήταν η εμμονή εναντίον του Ισραήλ, τόσο λάθος είναι η αντίληψη ότι θα πολεμήσει τον «δικό μας πόλεμο» αν χρειαστεί.
Προφανώς και κτίζουμε συστηματικά τις συμμαχίες μας. Κερδίζουμε ό,τι μπορούμε από τη συνεργασία στον αμυντικό τομέα, την παρουσία των Αμερικανών σε ευαίσθητες περιοχές, τη συλλογή πληροφοριών. Και ταυτόχρονα, δεν σταματάμε ποτέ την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που βασιζόταν στην αρχή ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να στηρίζεται ποτέ μόνο σε έναν παγκόσμιο πυλώνα.
Είναι όμως...
Ζούμε σε μια εποχή που θέλει μεγάλη προσοχή. Οι σταθερές είναι λίγες, ή μάλλον ελάχιστες. Οι ΗΠΑ μπορεί να εγγυώνται την ασφάλεια του Ισραήλ ή της Νότιας Κορέας. Αλλά ακόμη και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί και οι Νοτιοκορεάτες αρχίζουν και αμφιβάλλουν για το τι ισχύει και τι όχι επί Τραμπ. Η Δύση γενικότερα δίνει πολύ κακά μηνύματα για το πόσο σοβαρά μπορεί κανείς να πάρει τις υποσχέσεις της, όπως κατάλαβαν απότομα ο κ. Ζάεφ ή οι Κούρδοι.
Εχει έλθει η στιγμή να ωριμάσουμε ως λαός. Οσο κακός είναι ο αντιαμερικανισμός, τόσο επικίνδυνη είναι η αντίληψη ότι οι ΗΠΑ θα «καθαρίσουν» για εμάς αν συμβεί κάτι με την Τουρκία. Οσο άρρωστη ήταν η εμμονή εναντίον του Ισραήλ, τόσο λάθος είναι η αντίληψη ότι θα πολεμήσει τον «δικό μας πόλεμο» αν χρειαστεί.
Προφανώς και κτίζουμε συστηματικά τις συμμαχίες μας. Κερδίζουμε ό,τι μπορούμε από τη συνεργασία στον αμυντικό τομέα, την παρουσία των Αμερικανών σε ευαίσθητες περιοχές, τη συλλογή πληροφοριών. Και ταυτόχρονα, δεν σταματάμε ποτέ την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που βασιζόταν στην αρχή ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να στηρίζεται ποτέ μόνο σε έναν παγκόσμιο πυλώνα.
Είναι όμως...
πολύ κακό να δίνουμε την εντύπωση ότι αναζητούμε κάποιον προστάτη.
Είναι δείγμα αδυναμίας και γεωπολιτικής κακομοιριάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου