Δύο ψωροχιλιάρικα. Τι να σου κάνουν;
Αν το δεις από την οπτική γωνία του Αλέξη Τσίπρα και του Αλέκου Φλαμπουράρη, του οποίου την εκφραστική largesse μοιάζει να κοπιάρει ο Πρωθυπουργός στο βίντεο της χρονιάς (με τους πυρόπληκτους στο Μάτι), το πράγμα έχει όντως συνοχή. Βγάζεις άκρη και αποκτά νόημα αυτό που ακούς και αυτό που βλέπεις σε επίπεδο ύφους και εκφοράς του λόγου. Αρκεί μια μικρή προσπάθεια να μπεις, έστω για λίγο, στα παπούτσια του Αλέξη Τσίπρα.
Τα καλά χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν ασφαλώς ακόμη καλύτερα αν ήσουν συνδρομητής στο πλήρες πακέτο. Απολάμβανες και την ευημερία που έφεραν η οικονομική ανάπτυξη και ο εν πολλοίς κρατικοδίαιτος ελληνικός καπιταλισμός αλλά πάνω απ’ όλα είχες το φωτοστέφανο του «αγωνιστή», του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος. Και ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και χιλιάδες άλλοι, είχε την ευτυχία να γεννηθεί συνδρομητής στο πλήρες πακέτο.
Δυστυχώς τα καλά χρόνια τελείωσαν και ήρθε η κρίση. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψαν να υπάρχουν τρόποι να διανύσεις αυτή την περίοδο χωρίς να ιδρώσεις.
Ένας τρόπος είναι να έχεις εξασφαλίσει οικονομική άνεση από τα καλά χρόνια που σου επιτρέπει να περιορίσεις τις απώλειες.
Επειδή όμως τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία, ένας ακόμη καλύτερος τρόπος είναι η δόξα. Η οποία κατακτάται όταν οι πολλοί πιστεύουν ότι έχεις δίκιο, ότι αγωνίζεσαι για το καλό τους. Στην περίπτωση μας, ή αν θέλετε κατά τη δεκαετία που διανύουμε, το κλειδί ήταν η καταγγελία. Δηλαδή και πάλι, όπως και πριν από την κρίση, το ηθικό πλεονέκτημα. Enter Αλέξης Τσίπρας που λένε και οι σκηνοθέτες στο θέατρο…
Λίγη ευελιξία ασφαλώς συγχωρείται.
Και κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης και τα παιδιά σε ιδιωτικό.
Και στην πορεία του Πολυτεχνείου και στη δεξίωση του πρέσβη.
Και χωρίς κλούβες στο σπίτι και με κλειστή μονίμως την Ηρώδου του Αττικού.
Ολα τα δικαιολογεί το αναπαλλοτρίωτο ηθικό πλεονέκτημα. Γιατί να έχεις ενοχές για τα πρωθυπουργικά αεροσκάφη, τα γκουρμέ μενού, τις αυτοκινητοπομπές και τα ακριβά ρούχα όταν απλά αισθάνεσαι ότι τα δικαιούσαι;
Ετσι εξηγείται και η άνεση παντός καιρού. Και η δυσθυμία όταν δεν τον καταλαβαίνουν. Μορφάζει (ωσάν να απογοητεύτηκε από την αντίδρασή τους) ο Αλέξης Τσίπρας όταν λέει στους πυρόπληκτους ότι και να έπαιρναν τα 2.000 ευρώ θα τα σπαταλάγανε. Γιατί αν, βρέξει – χιονίσει, είσαι άνετος -και με το φωτοστέφανο του αριστερού «με τα λεφτά του μπαμπά», και με τα προνόμια και την καλή ζωή της εξουσίας (που ως αριστερός δικαίως την απολαμβάνεις)- είναι δύσκολο να καταλάβεις όσους πιέζονται.
Το μόνο πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση, όταν αισθάνεσαι δηλαδή ότι όλα αυτά που ζεις όντως σου ανήκουν, είναι...
ο παραλυτικός φόβος ότι μπορεί να τα χάσεις.
Κάπου εδώ βρισκόμαστε νομίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου