Πριν από μερικούς μήνες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και οι
συνεργάτες του είχαν μια ωραία ιδέα: να λύσουν το πρόβλημα με τα Σκόπια.
Οι Δυτικοί σύμμαχοι πίεζαν για αυτό, μια συμφωνία με τους Σκοπιανούς θα
άρεσε πρώτα απο όλα στους Αμερικάνους, που φοβούνται την διείσδυση των
Ρώσων στα Βαλκάνια και το σπουδαιότερο η αναγνώριση του Κράτος των
Σκοπίων θα δημιουργούσε ένα εσωτερικό πρόβλημα στη Νέα Δημοκρατία (και
όχι μόνο), αφού θα προκαλούσε ένα είδος διάσπασης ανάμεσα στους
φιλοευρωπαϊστές της και σε όσους για αναγνώριση της γειτονικής χώρας με
το όνομα Μακεδονία δεν ήθελαν και δεν θέλουν να ακούνε.
Το σχέδιο
έμοιαζε εξαιρετικό. Αλλά όποιος το σκέφτηκε δεν έλαβε υπόψιν του κάτι
απλό: την ίδια την πραγματικότητα.
Σε χρόνο ρεκόρ άρχισε να φαίνεται ότι τίποτα δεν ήταν όπως ο Τσίπρας
και οι συν αυτώ το είχαν σκεφτεί. Η αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα
Μακεδονία αντιμετωπίστηκε εντός της Ελλάδας ως ένα είδος εθνικής ήττας.
Η
κυβέρνηση δεν εξήγησε ποτέ τι κέρδισε η Ελλάδα από τη συμφωνία: τα
κέρδη των γειτόνων είναι και φανερά και γνωστά. Η αντιπολίτευση, όχι
μόνο δεν διαλύθηκε, αλλά συσπειρώθηκε και στις δημοσκοπήσεις έχει μόνο
κέρδη. Η χαρά των ξένων για την συμφωνία έκανε τον Τσίπρα να μοιάζει
ακόμα περισσότερο ενδοτικός.
Το χειρότερο;
Ξεκίνησε εντός της Κυβέρνησης ένας καυγάς που φθίνει
καθημερινά την εικόνα της: ο Πάνος Καμμένος ανέλαβε το ρόλο του
Ανεξάρτητου Ελληνάρα, που τόσο αγαπάει, και σε χρόνο ρεκόρ το ζήτημα
έπαψε να είναι η Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά η διατήρηση της κυβέρνησης.
Μόνο αν ήσουν κουτός δεν καταλάβαινες ότι η νύχτα που από την ελληνική
Βουλή θα πρέπει η Συμφωνία να περάσει, θα ναι μια νύχτα πικρή και ότι η
χώρα θα δει την επικύρωση της συμφωνίας ως μια ακόμα ήττα. Εκείνο το
βράδυ η Κυβέρνηση θα ψάχνει ψήφους για να την περάσει, αλλά και για να
σταθεί.
Ο Τσίπρας είναι τυχερός άνθρωπος και η μοίρα του κανε ένα δώρο: οι
Σκοπιανοί με την αποχή τους από το δικό τους δημοψήφισμα ουσιαστικά
απέρριψαν την συμφωνία.
Η κυβέρνηση είχε μια ωραία ευκαιρία να
απεμπλακεί. Θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το θέμα έπαψε να υπάρχει και η
συζήτηση θα ξανανοίξει μόνο αν στα Σκόπια προκύψει μια νέα κυβέρνηση με
λαϊκή εντολή να δεχτεί όσα στις Πρέσπες συμφωνήθηκαν. Θα μπορούσε
επίσης να εξαγγείλει δημοψήφισμα και στην Ελλάδα, παίρνοντας από αυτό
τις αποστάσεις της κι αφήνοντας τον κόσμο να ψηφίσει κατά συνείδηση. Και
στις δυο περιπτώσεις θα κέρδιζε τον πολύτιμο χρόνο που έχει ανάγκη για
να ολοκληρώσει την τετραετία, αλλά και για να αποφύγει την φθορά, που
είναι δεδομένη.
Θα μπορούσε επίσης ο Τσίπρας, υπερασπιζόμενος πραγματικά την
συμφωνία, όταν ξέσπασε ο καυγάς του Καμμένου με τον Κοτζιά να πάρει το
μέρος του Υπουργού του και όχι του περιστασιακού συμμάχου του: θα
έδειχνε πυγμή, θα συσπείρωνε τουλάχιστον το κόμμα και θα πετούσε το
μπαλάκι σε όσους Βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων αλληθωρίζουν γιατί
από τη Μακεδονία, προτιμούν τα υπουργικά μεγαλεία και το βουλευτικό
στασίδι. Όμως ο Πρωθυπουργός προτίμησε να τα χει καλά με τον Καμμένο κι
έδιωξε τον Κοτζιά. Πιθανότατα να ελπίζει ότι ο σύμμαχος θα κάνει μια
μεγαλοπρεπέστατη κωλοτούμπα όταν φτάσει η συμφωνία στη Βουλή: κι από
αυτό όμως πολιτικό όφελος δεν θα χει.
Ισως πάλι – κι αυτό είναι το
πιθανότερο – να πίστευε ότι παρά τις πιέσεις των Αμερικάνων ο Ζόραν Ζάεφ
δεν θα έβρισκε τους ογδόντα βουλευτές στο σκοπιανό κοινοβούλιο: σε αυτή
την περίπτωση αυτός στα μάτια των ξένων θα ήταν ο καλός που έκανε την
υποχώρηση και οι Σκοπιανοί οι κακοί που δεν κατάλαβαν τι τους έδωσε.
Καυγάδες στο εσωτερικό της Κυβέρνησης δεν θα υπήρχαν κι ο Κοτζιάς θα
έμοιαζε με τον καιρό ιδεοληπτικός και παράφρονας, γιατί σηκώθηκε κι
έφυγε δημιουργώντας μια κυβερνητική κρίση για το τίποτα. Για μια
συμφωνία που δεν ήθελαν ούτε οι γείτονες τελικά.
Είναι ωραίες οι ασκήσεις επί χάρτου ειδικά στην πολιτική. Αλλά με
τους κυβερνώντες με τον καιρό συμβαίνει κάτι απλό: γλυκαίνονται τόσο
από την εξουσία και τη μεθυστική γεύση της ώστε οι χάνουν την επαφή με
την πραγματικότητα.
Ο Ζάεφ βρήκε τους 80 χθες βράδυ και η καυτή πατάτα σε χρόνο ρεκόρ
επιστρέφει στην Αθήνα.
Ο Τσίπρας πρέπει τώρα να βρει 151 που θα
στηρίξουν στη Βουλή την συμφωνία και 151 που θα στηρίξουν την κυβέρνηση.
Ο Καμμένος άρχισε από να χτίζει την άμυνα και την επίθεσή του.
Στην πρώτη του τοποθέτηση μιλάει για μια Ευρώπη που στα Σκόπια αγόρασε
ψήφους με 2 εκατ ευρώ: συντάσσεται δηλαδή ανοιχτά με τις καταγγελίες της
σκοπιανής αντιπολίτευσης. Σκεφτείτε τι έχει να πει για τους βουλευτές
του έτσι και φύγουν από το μαντρί και ψηφίσουν τη συμφωνία! Σκεφτείτε
τους τόνους λάσπης που περιμένουν όποιον, κατά τον Καμμένο, την
Μακεδονία την «πουλήσει» για μια βουλευτική έδρα. Όταν στο τελευταίο
Υπουργικό Συμβούλιο κατηγόρησε τον Κοτζιά πως τα παίρνει από τον Σώρος
«που ήρθε στην Ελλάδα και μοίρασε λεφτά» φανταστείτε τι έχει να πει έτσι
και η συμφωνία φτάσει στο κοινοβούλιο.
Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο;
Ότι...
όλα αυτά θα τα κάνει να φαίνονται αληθοφανή η ίδια η επιμονή του
Τσίπρα από τη μια να στηρίζει την συμφωνία κι από την άλλη να στηρίζεται
στον Καμμένο! Θα γελάσουν και οι πέτρες αν καταγγείλει ως ψεύτη αυτόν
που για χάρη του έδιωξε τον Υπουργό τον Εξωτερικών του, αρχιτέκτονα κατά
τα άλλα μιας συμφωνίας για την οποία καμαρώνει ενώ κανείς δεν την
θέλει,!
Συνδιοικεί τη FYROM;
Το μεγάλο ακροατήριο στο οποίο ο Τσίπρας και ο Καμμένος απευθύνονται
σχηματοποιεί τα πάντα. Οποιος αυτό το πράγμα που λέγεται «Συμφωνία των
Πρεσπών» το στηρίξει, «θα τα χει πάρει», όπως ακριβώς ισχυρίζεται ο
Καμμένος ότι έγινε με τους Σκοπιανούς: στο μυαλό όσων μιλούσαν για
προδότες που ξεπουλάνε τη χώρα όλα είναι απλοϊκά.
Η κυβέρνηση αυτή
ενθάρρυνε αυτές τις απλοϊκότητες, της άρεσε ο ρόλος του άσπιλου και
αμόλυντου – τώρα την περιμένει ο μεγάλος βούρκος. Μου έκανε εντύπωση η
δήλωση του Τσίπρα που έδωσε συγχαρητήρια στον Ζάεφ γιατί βρήκε τους
ογδόντα πρόθυμους βουλευτές: μόνο που ο Τσίπρας μίλησε σαν να συνδιοικεί
με τον Ζάεφ τη FYROM ή σαν να ετοιμάζεται να πολιτευτεί εκεί!
Δυστυχώς
θα πολιτευτεί εδώ: φορτωμένος με γκρίνιες για την οικονομική πολιτική
του, κουβαλώντας μια συμφωνία με τους γείτονες που σε ελάχιστους άρεσε
γιατί μαρτυρά ενδοτισμό, με το μισό κόμμα να δυσφορεί για τη σύμπλευση
του με ακροδεξιούς, και με τον Καμμένο, συνεπέστατο στο ρόλο του, έτοιμο
να αποκαλύψει πόσο κόστισε η πώληση του ονόματος της Μακεδονίας.
Όλα
αυτά γιατί απλά ο Τσίπρας, μαζεύοντας γραβάτες και μοιράζοντας
υποσχέσεις, ξέχασε κάτι: τη ρημάδα την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου