Επιστολή εδώ, επιστολή εκεί, μην την είδατε την
επιστολή. Στη γεμάτη συγκίνηση και με μερικά δάκρυα τελετή
παράδοσης-παραλαβής του υπουργείου Εξωτερικών δεν ακούστηκε το παραμικρό
για το εννεασέλιδο κείμενο του κ. Νίκου Κοτζιά, το οποίο ο ίδιος ζήτησε
να δημοσιοποιηθεί, αλλά και δεν δημοσιοποίησε.
O πρωθυπουργός, λέει, δεν το είχε διαβάσει. Εσπευσε όμως να δηλώσει σεβασμό στο «Αυστηρώς Προσωπικόν» του αποστολέα. Αλλά και το «Αυστηρώς Προσωπικόν» δεν το είχε δει ούτε το έχουμε δει. Σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα, αυτό του είπαν οι συνεργάτες του και όλοι πρέπει να δεχθούμε την «αλήθεια» τους.
Ομως υπάρχει ένα επιπλέον ζήτημα, πέρα από το περιεχόμενο της επιστολής, που αποστολέας και παραλήπτης έσπευσαν να πνίξουν στη διευρυμένη αιγιαλίτιδα ζώνη του Ιονίου. Αυτό αφορά τα όρια του δημόσιου και ιδιωτικού κατά την εκτέλεση των καθηκόντων της εκτελεστικής εξουσίας. Κι εκεί οι πρωταγωνιστές τα έκαναν μαντάρα.
Πρώτον και κύριον: Οι σχέσεις του κ. Κοτζιά με τον κ. Τσίπρα δεν είναι προσωπικές για να τίθεται (έστω ως ερώτημα) ζήτημα ιδιωτικότητας, την οποία έσπευσε να δηλώσει ότι σέβεται ο πρωθυπουργός. Η επιστολή αφορά την παραίτηση ενός υπουργού, ως συνέχεια ενός καταιγισμού καταγγελιών για κακοδιαχείριση(;), διασπάθιση(;), ενθυλάκωση(;) δημοσίου χρήματος. Αυτό δεν είναι προσωπική υπόθεση του πρωθυπουργού και του υπουργού του. Είναι ζήτημα διερεύνησης από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, η οποία οφείλει να ζητήσει το κείμενο. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι αποκαλύπτει κακουργήματα.
Δεύτερον: Το Μέγαρο Μαξίμου δεν είναι ιδιωτικός χώρος στον οποίο ανταλλάσσουν ραβασάκια οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Σύμφωνα με τον νόμο κάθε έγγραφο που φτάνει εκεί, αποκτά αριθμό πρωτοκόλλου και μετά παίρνει την πορεία του με τελική κατάληξη στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, στην Ειδική Υπηρεσία Αρχείων Πρωθυπουργού, Υπουργών, Υφυπουργών και Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης. Η επιστολή είναι μέρος της ιστορίας του τόπου. Δεν ιδιωτικοποιείται για να καταλήξει σε προσωπικά αρχεία, ούτε στην πυρά.
Κατά τη διερεύνηση του σκανδάλου Watergate οι ανακριτές ανακάλυψαν ότι ο πρόεδρος Νίξον είχε εγκαταστήσει ένα σύστημα αυτόματης ηχογράφησης στο Οβάλ Γραφείο. Η προεδρία αρνήθηκε να παραδώσει τις επίμαχες μαγνητοταινίες διότι οι συνομιλίες που έγιναν εκεί ήταν «κρίσιμης εθνικής σημασίας». Το Ανώτατο Δικαστήριο όμως έκρινε ότι ο πρόεδρος (με τα «εθνικά μυστικά του») δεν ήταν υπεράνω της δικαστικής διερεύνησης και τον διέταξαν να παραδώσει τις μαγνητοταινίες. Τις παρέδωσε αλλά...
18 λεπτά ήταν κενά. Είχαν σβηστεί.
Εκτοτε φυλάσσονται σε ειδικό χώρο στα αρχεία του κράτους, με την ελπίδα ότι κάποια μελλοντική τεχνολογία θα μπορεί να αποκαταστήσει το χαμένο κομμάτι της ιστορίας...
O πρωθυπουργός, λέει, δεν το είχε διαβάσει. Εσπευσε όμως να δηλώσει σεβασμό στο «Αυστηρώς Προσωπικόν» του αποστολέα. Αλλά και το «Αυστηρώς Προσωπικόν» δεν το είχε δει ούτε το έχουμε δει. Σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα, αυτό του είπαν οι συνεργάτες του και όλοι πρέπει να δεχθούμε την «αλήθεια» τους.
Ομως υπάρχει ένα επιπλέον ζήτημα, πέρα από το περιεχόμενο της επιστολής, που αποστολέας και παραλήπτης έσπευσαν να πνίξουν στη διευρυμένη αιγιαλίτιδα ζώνη του Ιονίου. Αυτό αφορά τα όρια του δημόσιου και ιδιωτικού κατά την εκτέλεση των καθηκόντων της εκτελεστικής εξουσίας. Κι εκεί οι πρωταγωνιστές τα έκαναν μαντάρα.
Πρώτον και κύριον: Οι σχέσεις του κ. Κοτζιά με τον κ. Τσίπρα δεν είναι προσωπικές για να τίθεται (έστω ως ερώτημα) ζήτημα ιδιωτικότητας, την οποία έσπευσε να δηλώσει ότι σέβεται ο πρωθυπουργός. Η επιστολή αφορά την παραίτηση ενός υπουργού, ως συνέχεια ενός καταιγισμού καταγγελιών για κακοδιαχείριση(;), διασπάθιση(;), ενθυλάκωση(;) δημοσίου χρήματος. Αυτό δεν είναι προσωπική υπόθεση του πρωθυπουργού και του υπουργού του. Είναι ζήτημα διερεύνησης από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, η οποία οφείλει να ζητήσει το κείμενο. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι αποκαλύπτει κακουργήματα.
Δεύτερον: Το Μέγαρο Μαξίμου δεν είναι ιδιωτικός χώρος στον οποίο ανταλλάσσουν ραβασάκια οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Σύμφωνα με τον νόμο κάθε έγγραφο που φτάνει εκεί, αποκτά αριθμό πρωτοκόλλου και μετά παίρνει την πορεία του με τελική κατάληξη στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, στην Ειδική Υπηρεσία Αρχείων Πρωθυπουργού, Υπουργών, Υφυπουργών και Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης. Η επιστολή είναι μέρος της ιστορίας του τόπου. Δεν ιδιωτικοποιείται για να καταλήξει σε προσωπικά αρχεία, ούτε στην πυρά.
Κατά τη διερεύνηση του σκανδάλου Watergate οι ανακριτές ανακάλυψαν ότι ο πρόεδρος Νίξον είχε εγκαταστήσει ένα σύστημα αυτόματης ηχογράφησης στο Οβάλ Γραφείο. Η προεδρία αρνήθηκε να παραδώσει τις επίμαχες μαγνητοταινίες διότι οι συνομιλίες που έγιναν εκεί ήταν «κρίσιμης εθνικής σημασίας». Το Ανώτατο Δικαστήριο όμως έκρινε ότι ο πρόεδρος (με τα «εθνικά μυστικά του») δεν ήταν υπεράνω της δικαστικής διερεύνησης και τον διέταξαν να παραδώσει τις μαγνητοταινίες. Τις παρέδωσε αλλά...
18 λεπτά ήταν κενά. Είχαν σβηστεί.
Εκτοτε φυλάσσονται σε ειδικό χώρο στα αρχεία του κράτους, με την ελπίδα ότι κάποια μελλοντική τεχνολογία θα μπορεί να αποκαταστήσει το χαμένο κομμάτι της ιστορίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου