ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ρακοσυλλέκτης του προσωπικού της όψιμης Mεταπολίτευσης

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Ο​​,τι είναι αμφίπλευρο κινδυνεύει. Κινδυνεύει να εκληφθεί σαν αμφίθυμο. Ετσι και με την αριστεροδεξιά διεύρυνση που επιχείρησε ο πρωθυπουργός. Τα σαλπίσματά του για προοδευτικά μέτωπα δεν συνηχούν με τον πληθωρισμό ελαφροδεξιάς στο νέο του κυβερνητικό σχήμα. Κάθε Χρυσοβελώνη εξουδετερώνει μια Ζορμπά. Και κάθε Παπακώστα σβήνει μια Ξενογιαννακοπούλου.


Το αμφίπλευρο αποβαίνει έτσι αμφίχωλο. Ούτε οι αριστεροί μπορούν να ταυτιστούν· ούτε οι κεντροαριστεροί να πεισθούν· ούτε οι κεντροδεξιοί να συγκινηθούν με το νέο σχήμα.


Υπάρχει και μια πιο στοιχειώδης κριτική στις επιλογές του Τσίπρα:  


Δεν φταίει, λένε, μόνο ότι κουτουλάνε οι αντίρροποι συμβολισμοί. Φταίει ότι ήταν γύψινα και τα ίδια τα πρόσωπα που εκλήθησαν να τους ενσαρκώσουν. 


Δεν φταίει ότι στρατολογούνται στελέχη των παλαιών κομμάτων – τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει για να καταγγέλλει Φταίει η υποστάθμη από την οποία αυτά τα στελέχη χρειάστηκε να ανελκυσθούν: Από το κοινοβουλευτικό περιθώριο, από την εξωκοινοβουλευτική αποστρατεία ή από το πατάρι των προθύμων που ήταν ήδη ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας παρουσιάζεται, έτσι, σαν ρακοσυλλέκτης του προσωπικού της όψιμης Mεταπολίτευσης. Oμως οι επιλογές του δεν είναι σκέτο τσιμπολόγημα κεφαλών. Υπάρχει κοινό πολιτικό έδαφος πάνω στο οποίο μπορούν σήμερα να συνυπάρχουν η Παπακώστα και η Ξενογιαννακοπούλου. Υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να οριστεί με τους ληγμένους προσδιορισμούς που αναμηρυκάζει η συριζαϊκή γλώσσα: «Προοδευτικό», «νεοφιλελεύθερο», «ακροδεξιό». (Oταν ο Πάνος Καμμένος φτάνει να χαρακτηρίζει τη Ν.Δ. «ακροδεξιά», φαίνεται ότι από τους παλιούς όρους έχει απομείνει μόνο ένας νοηματικός πολτός.)


Αξίζει κανείς να αναρωτηθεί:  


Πόσο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ΠΑΣΟΚ της Ξενογιαννακοπούλου προτού η ίδια εγκαταλείψει τυπικά το ΠΑΣΟΚ, για να αρχίσει να δηλώνει τη διαθεσιμότητά της στην πρώτη σειρά των κομματικών εκδηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ;  


Πού γεννήθηκαν, άραγε, οι πρώτες γραμμές αντιμνημονιακής αντίστασης, αν όχι μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ – ακόμη και μέσα στην ίδια την κυβέρνηση Παπανδρέου, την οποία ορισμένοι υπουργοί αντιπολιτεύονταν, είτε διά της καταγγελίας είτε διά της κωλυσιεργίας;


Αν κάτι προσέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό χάρτη, είναι ότι...

 
 διάνοιξε την κοίτη όπου μπόρεσαν εν τέλει να συγχωνευθούν δυνάμεις που, αν και κομματικά αντίπαλες, ιδεολογικά ήταν ήδη ομόλογες. Ο Κουρουμπλής και ο Καμμένος, η Παπακώστα και η Ξενογιαννακοπούλου, ήταν σε άλλα «μαγαζιά», αλλά έπλεαν στο ίδιο ρεύμα.


Ο ανασχηματισμός δεν προκάλεσε, βέβαια, αυτή τη συγχώνευση –που είχε προ πολλού συντελεστεί. Απλώς την ξαναφώτισε. 


Αυτή είναι και η χρησιμότητά του: Oτι τονίζει προεκλογικά τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές· ότι, πέρα από τη συριζαϊκή μυθολογία, φωτογραφίζει το όλον «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ».