Στην αποκάλυψη ενός δικτυακού τόπου ότι πέρυσι «εντάχθηκαν οικοδομικά τετράγωνα στο Κόκκινο Λιμανάκι Ραφήνας, που αρχικά είχαν εξαιρεθεί» (irafina.gr 12.7.2017), ο αρμόδιος υπουργός Περιβάλλοντος Γιώργος Σταθάκης απάντησε οργισμένος: «Δυστυχώς για τους συκοφάντες της ημέρας (...) το Π.Δ. που φέρει την υπογραφή μου (24-3-17, ΦΕΚ ΑΑΠ/63) εγκρίνει την ένταξη στο πολεοδομικό σχέδιο αποκλειστικά αυτών των δύο οικοδομικών τετραγώνων...». Με άλλα λόγια, στο μεγάλο φέρετρο της Ανατολικής Αττικής, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έβαλε τα δύο τελευταία καρφιά.
«Είδαμε και τους άλλους», λένε τρία χρόνια τώρα. Μπορεί να τους καταγγέλλουν ως «παλιό πολιτικό σύστημα», αλλά η «ελπίδα που ήρθε» συνέχισε τα παλιά. Δεν διόρθωσε το κατά τους ίδιους «έγκλημα», το επέκτεινε. Σε όλα τα ζητήματα άλλαξε το κομματικό, ρουσφετολογικό κράτος και φόρεσε τα ρούχα αλλιώς. Από τις γαλοζοπράσινες φανέλες, περάσαμε στις κόκκινες με βαθύτατα μπλε (σχεδόν μαύρες) ρίγες.
Το πιο προσβλητικό που λέγεται τρία χρόνια είναι «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν». Και δεν είναι προσβλητικό για τους «άλλους». Είναι προσβλητικό για τους ψηφοφόρους τους, εκείνους που μπούχτισαν από τα ρουσφέτια των προηγούμενων, εκείνους που έλεγαν –όσοι τέλος πάντων πίστεψαν– πως τούτοι εδώ θα γίνονταν άλλοι. «Θυμώνω όταν μου λένε ότι “και οι άλλοι τα ίδια έκαναν”. Τους απαντώ: “Μα εγώ, παιδιά, δεν ήμουν με τους άλλους, με εμάς είμαι (...) Χαιρόμαστε που γίναμε ίδιοι με τους άλλους;”», απάντησε προσφυώς ο έχων μακρά διαδρομή στον χώρο της Αριστεράς κ. Γιάννης Μεϊμάρογλου («Καθημερινή 24.7.2018).
Κάποτε ο μεγάλος Αμερικανός θεολόγος Ρέινολντ Νίμπουρ προσευχήθηκε: «Θεέ μου, χάρισέ μου τη γαλήνη να δεχθώ τα πράγματα που δεν μπορώ ν’ αλλάξω, το κουράγιο ν’ αλλάξω εκείνα που μπορώ και τη σοφία να καταλαβαίνω τη διαφορά».
Τούτη η κυβέρνηση δεν κατάλαβε τίποτε. Δεν είχε τη γαλήνη να δεχθεί τον «φυσικό νόμο» ότι χωρίς λεφτά δεν μπορεί να πάει πουθενά. Αφού τέλειωσε την «περήφανη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω», δεν είχε το κουράγιο να αλλάξει εκείνα που μπορούσε. Δεν διάλεξε τους καλύτερους για να αντιμετωπίσει την πολυεπίπεδη ελληνική κρίση αλλά τους χλεύασε ως «άριστους». Και το πρόβλημα ξεκινάει από την κορυφή. Αλήθεια: με ποιο κριτήριο ο κ. Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τον κ. Πάνο Καμμένο για συγκυβερνήτη τον Σεπτέμβριο του 2015; Διακρίθηκε ποτέ για την αποτελεσματικότητά του ο νυν υπουργός Εθνικής Αμυνας; Είχαν κάποια ιδεολογική συνάφεια;
Για όλες τις θέσεις δεν επέλεξε τους ικανούς, αλλά τους αρεστούς. Ακόμη και όταν εισπήδησε στον χώρο του «παλιού πολιτικού συστήματος» για να δρέψει πολιτικά στελέχη, προέκρινε τους αποδεδειγμένα ανίκανους.
Αυτό είναι το βασικό έλλειμμά του, που...
δυστυχώς μεταμορφώθηκε σε τραγωδία για τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου