Μίκρυνε την Οδύσσεια για να χωρέσει ο Αλ. Τσίπρας.
Είναι γεγονός ότι ο εμπνευστής του λογυδρίου της Ιθάκης, που πολύ θα ήθελε να έχει τη στιβαρότητα ενός πρωθυπουργικού διαγγέλματος, δεν είναι απλός λογογράφος, σαφώς δεν είναι (πια) αριστερός και μόνο τυχαία δεν βρίσκεται στο Μέγαρο Μαξίμου.
Πρωτίστως και κυρίως είναι θαυμαστής του κ. Τσίπρα, αφού του επιφύλαξε ΤΟΝ ρόλο: αβανταδόρικο, πολυσχιδή, αυτόν του πολυμήχανου Οδυσσέα, ήρωα αξεπέραστου, γνωστού στα πέρατα του κόσμου (κάποιου που να τον «πιάνουν» και οι Θεσμοί που σίγουρα έχουν διαβάσει Ομηρο). Σαν να μην έφθανε η ταύτιση με τον Ανδρέα, τον Σεπτέμβριο του 2017, το casting για τον πανηγυρικό της Ιθάκης επ’ αφορμή του «τέλους των μνημονίων», ήθελε τον Αλέξη να μπερδεύεται με Σειρήνες, Συμπληγάδες, λωτούς, Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Ωιμέ! Που θα έλεγε κι ο αρχαίος ποιητής. Πάνε οι συλλογικότητες, πάνε κι οι αριστεροσύνες. Η αφήγηση της Ιστορίας είναι πια προσωποκεντρική και μόνο, αν όχι και υποτιμητική για τους συντρόφους-συνοδοιπόρους τα χρόνια της εξουσίας. Γιατί αν η Οδύσσεια και η μυθολογία της είναι το πλαίσιο του διαγγέλματος, οι «σύντροφοι» είναι έρμαια της Κίρκης…
«(Η Κίρκη) ως τους συνέμπασε, τους έδωκε σκαμνιά, θρονιά να κάτσουν, και σε κρασί από την Πράμνη ανάδευε μαζί τυρί ξυσμένο, μέλι ξανθό και κριθαράλευρο, και μέσα εκεί τους ρίχνει κακά βοτάνια, την πατρίδα τους για πάντα να ξεχάσουν… (…) χοίρου κορμί απόκτησαν όλοι τους, φωνή, κεφάλι, τρίχες…»
Οι σύντροφοι είναι και λωτοφάγοι, είναι και θύματα δυνάμεων που δεν μπορούν να ελέγξουν (μια χαψιά δεν έκανε μερικούς από δαύτους ο Πολύφημος;), είναι και κάποιοι που φοβήθηκαν τα κύματα, και -πόσο ατιμωτική αναφορά!- δεν προτίμησαν να τα δαμάσουν…
Το Μέγαρο Μαξίμου διάλεξε σφήνα στο ομηρικό έπος και δυο στίχους του Γιώργου Σεφέρη, παντελώς άσχετους κατά τα άλλα με το ύφος του διαγγέλματος.
«Ο τόπος μας ειναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες» είπε ο Αλ. Τσίπρας.
«Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε να ανασάνουμε βλέπουμε να φωτίζονται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς να αγαπήσουν», προσθέτει ο μέγας Σεφέρης.
Επιλογή παράταιρη, σχεδόν αλλόκοτη, με τον Αλ. Τσίπρα να εκτίθεται στην προσπάθεια να χριστεί αγωνιστής.
«Ακούσαμε ότι δεν έχει νόημα να αντιστέκεσαι όταν απέναντι σου στέκονται Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες…». Μα, είναι ολοφάνερο, το επιτελείο του Μαξίμου τον εξέθεσε τελικά, αποκρύβοντας του τη συγκλονιστική αλήθεια των στίχων του Κωνσταντίνου Καβάφη : «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη… (…) τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στο δρόμο σου ποτέ σου δε θα βρεις, αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου”. Ωιμέ! Μοιάζει σαν να αραδιάζονται εμπρός, στα πόδια του, οι πολιτικές του αυταπάτες, τα φαντάσματα του εθνικού διχασμού, οι προσωπικοί του δαίμονες… Πόσοι μπορούν να τους δουν;
Ο ίδιος επιμένει ότι όχι, δεν θα διαπράξει την ύβρι να αγνοήσει τα διδάγματα της Ελλάδας των μνημονίων. Κι ας είχε την αλαζονία ενώπιον ενός ολόκληρου λαού να αυτοχριστεί πολιτικός ήρωας. Καλύτερος κι από τον ένδοξο βασιλιά της Ιθάκης.
Του τελευταίου, του πήρε δέκα χρόνια να γυρίσει στην πατρίδα του, του Αλέξη μόνο τρία για να απολαύσει τον θρίαμβο της επιστροφής στην «κανονικότητα».
Εχει βεβαίως μπροστά του, ακόμη, τους μνηστήρες, το παραδέχτηκε. Ο δρόμος για την εξουσία ποτέ δεν ήταν σπαρμένος με τριαντάφυλλα.
Πρέπει να αντεπεξέλθει...
στη δοκιμασία με το τόξο, αυτή που διάλεξε η Πηνελόπη για να δείξει στους μνηστήρες της, στους μνηστήρες της εξουσίας, ποιος είναι αυτός που μπορεί πραγματικά να χαρεί το κρεβάτι της. Εχει μπροστά του τις εκλογές… Στις οποίες ως φαίνεται θα επικαλεστεί -το έκανε ήδη στην Ιθάκη- με τις επικοινωνιακές ευλογίες του υπογείου του Μαξίμου, τον πιο ενδιαφέροντα μύθο της Οδύσσειας, εκείνον που απέφυγε να αναφέρει στο νησί του Ιουνίου, κι ας μοιάζει -ιδιοσυγκρασιακά- ο αγαπημένος του. Τον μύθο που μπορεί να αποδείξει το μέγεθος της πολιτικής του πονηρίας, αντικατοπτρίζοντας την άρνηση της ευθύνης για λάθη και παραπατήματα, την ικανότητα της διαστροφής ενός όχι σε ναι, την πολιτική μετάλλαξη, την ολιγωρία την ώρα της κρίσης. Εκείνον που θέλει τον Οδυσσέα να ξεφεύγει του μονόφθαλμου Κύκλωπα, αρνούμενος να δηλώσει την πραγματική του ταυτότητα, το όνομά του το αληθινό. Τον μύθο του Κανένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου