Βρε καλώς τον παλιό καλό Αλέξη! Τον στιβαρό, τον εξοργισμένο, τον
σμιχτοφρύδη, τον πολέμαρχο της πλουτοκρατίας και της διαπλοκής, τον
αμείλικτο κυνηγό των ξένων κατακτητών και των ντόπιων Γερμαντσολιάδων.
Φοβήθηκα προς στιγμήν ότι τον είχα χάσει, ότι είχε μεταμορφωθεί σ' έναν
φλώρο σοσιαλδημοκράτη του κέντρου, αλλά ευτυχώς η Ιθάκη του 'δειξε ξανά
τον δρόμο.
Ομολογώ πως μ’ είχαν βάλει σε σκέψεις όλες αυτές οι κακές ευρωπαϊκές
παρέες του τα τελευταία χρόνια. Αυτά τα τσάγια με την Άνγκελα, τα ακριβά
κονιάκ με τον Ολάντ και τα κρασάκια με τον Γιούνκερ.
Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος ν’ αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του, να
μπλοκαριστεί η διάνοια του, να διατρηθεί ανεπανόρθωτα το σθένος του.
Τόσα έχουν δει τα μάτια μας.
Επαναστάτες να μεταμορφώνονται σε λαπάδες, ανατροπείς να
μεταλλάσσονται σε κατεστημένα ανθρωπάρια, περήφανους καβαλάρηδες να
γίνονται αξιολύπητοι περιπατητές του πουθενά.
Αλλά όχι, ο Αλέξης άντεξε. Σαν τον δρομέα που τρέχει στο εσωτερικό κουλουάρ κι όταν όλοι
νομίζουν πως έμεινε πίσω, αυτός πετάγεται σαν Ομηρικό βέλος και
βρίσκεται ξαφνικά πρώτος και νικητής, με την αλαζονεία του Ρονάλντο στο
βλέμμα.
Το ‘χε πει άλλωστε από το 1979 το είδωλο του, ο Ανδρέας: ‘’Εμείς την
Δεξιά θα την περιμένουμε στη στροφή.’’ Η στροφή του Αλέξη ήταν η Ιθάκη.
Στην Ιθάκη.
Εκεί που (όπως και στον συνάδελφο του Οδυσσέα) εκδηλώθηκε πριν 4.000
χρόνια η έσχατη και πιο κρίσιμη αλληλεγγύη των Θεών στο πρόσωπο του, για
να ανακτήσει το κληρονομικό του βασίλειο που προς στιγμήν κινδύνεψε.
Εκεί που με μια θεϊκή λάμψη, πέταξε από πάνω του το σαρκίο που
εντέχνως χρησιμοποιούσε τόσο καιρό για να ξεγελά τους εχθρούς και να
τουμπάρει τους χολωμένους οπαδούς του.
Μ’ ένα «πάμε» του οπερατέρ, μεταμορφώθηκε από καραβοτσακισμένο ναυαγό
της κρίσης και πειθήνιο μνημονιακό ζητιάνο της Ευρώπης, σ’ αυτό που
ήταν πάντα: Βασιλιάς, κυρίαρχος, εκδικητής.
Τώρα θ’ ακολουθήσει το λυτρωτικό, το καθαρτικό λουτρό αίματος μέσα
στην περίκλειστη αίθουσα του θρόνου, την οποία η θεία πρόνοια έχει
οριστικά αποδώσει σ’ αυτόν και μόνο σ’ αυτόν.
Τα πτώματα των μνηστήρων, κάθε Κυριάκου, Αδώνιδος, Στουρνάρα και
Βορίδιδος, κάθε Μαρέβας και κάθε άτιμου τέκνου των Σαμαροβενιζέλων θα
κείτονται σε λίγο στα πατώματα, μέσα στις λίμνες του γαλάζιου ακροδεξιού
δηλητηρίου που κυκλοφορεί στις φλέβες τους.
Η Πηνελόπη δεν θα πάρει χαμπάρι την σφαγή. Χαμένη στις αριστερές
γυναικείες ονειροπολήσεις της, θα αναμένει τον νυμφίο της δίχως να
υποψιάζεται πως ο καλός της όση ώρα δεν την αγαπά, κατασκευάζει εχθρούς
και μετά τους αποκεφαλίζει.
Δεν χρειάζεται να τα ξέρουν αυτά οι Πηνελόπες. Αυτή θα τον δει να
καταφθάνει μέσα στην αστραφτερή πορφύρα του, να πατά σε γυαλιστερά,
καθαρισμένα απ’ τα αίματα και τ’ άντερα, πατώματα.
Έτσι ήταν πάντα η αριστερά. Αθώα, ηθική, άμεμπτη, ανόθευτη, άδολη,
ονειροπόλα, ανθρωπίστρια. Την βρώμικη δουλειά την κάνουν οι άνθρωποι της
αριστεράς, ποτέ η ίδια η αριστερά.
Ούτε στα Σούνια κάνει ποτέ διακοπές η αριστερά (μαζί με την
πλουτοκρατία), οι άνθρωποι της κάνουν. Ερήμην της και δίχως να την
δεσμεύουν ηθικά ή ιστορικά.
Αυτό που είδαμε στην Ιθάκη, δεν ήταν διάγγελμα εξόδου, ήταν...
ένα
σάλπισμα για να μαζευτεί ξανά το σκορπισμένο ασκέρι για την τελευταία
επιδρομή.
Κι αν άνοιγε το πλάνο της ΕΡΤ, στα πόδια του Αλέξη δεν θα βλέπατε τον
πιστό Άργο έτοιμο να ξεψυχήσει από την χαρά της επιστροφής, όπως ο
ίδιος υπονοούσε.
Τα μέλη του υπουργικού του συμβουλίου θα βλέπατε, ως πειρατικό κοπάδι
που αλυχτά με τα μαχαίρια στα δόντια, έτοιμο να δώσει τον υπέρ πάντων
εξουσιαστικό αγώνα.
Καλή προεκλογική περίοδο πατριώτες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου