Του ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΚΑ
Το 1944 στην απελευθέρωση χάλασε ο κόσμος. Τώρα όμως, που θα λευτερωθούμε απ΄ τα μνημόνια, ούτε ένα χαμόγελο αληθινό δε θα σκάσει.
Πριν τρία χρόνια, επιβάλανε τη φρασεολογία εκείνης της παλιάς εποχής. Για γερμανοτσολιάδες, για προδότες, για πουλημένους που φεύγουν και λευτεριά κι αξιοπρέπεια και τους καλούς ανθρώπους που έρχονται. Μόνο που τώρα ούτε ένας πια δεν βλέπει κάτι από αυτά τα δεύτερα να έρχονται. Βλέπεις, τότε παλιά, ήταν η ακριβή αλήθεια της απελευθέρωσης, τώρα είναι το φτηνιάρικο ψέμα της. Το ψέμα που επιβάλανε στην κοινωνία για να κάνουν τη δουλειά τους. Τη δουλίτσα τους μάλλον, η δουλειά έχει βαρύ φορτίο, ειναι ιερή λέξη, που ποτέ δεν την καταλάβανε στ' αλήθεια. Τους μπέρδευε φαίνεται κι ο τόνος. Κι έτσι τη μισήσανε.
Κρατάω αρχείο. Έχω κάτι περιοδικά του 'Αντί' πριν από 30 χρόνια. Έχω και τον 'Πολίτη'. Έχω και εκείνον τον τρομερό πρόλογο του Κορδάτου στη Μήδεια του Ευριπίδη, λίγα τέτοια κείμενα έχω διαβάσει. Προκατειλημμένος ασφαλώς δεν είμαι.
Η αριστερά ήταν ΠΑΝΤΑ λάθος. Σύστημα παρανοϊκό και αυτο-αναφορικό. “Ο σοσιαλισμός είναι καλό πράγμα, είμαι σοσιαλιστής άρα είμαι καλός άνθρωπος”. Άντε να διαπεράσεις αυτό το μπετό παράνοιας.
Όμως κάποτε είχε ανθρώπους, που είχαν κάτι να πούνε. Σαν αυτούς εδώ πιο πάνω κι άλλους διάφορους. Που κάτι είχαν ζήσει και κάτι είχαν φανταστεί.
Θα πεις πώς γίνεται αυτό;
Έλα όμως που γίνεται! Και δεν είναι μόνο προνόμιο της αριστεράς. Κι ο Έζρα Πάουντ, ποιητής τρομερός ήταν, κάποιοι τον λεν την κορυφή του αιώνα που πέρασε. Κι όμως ήταν ναζιστής.
Γίνεται γιατί είμαστε πολύπλοκες μηχανές. Γιατί άλλο πράγμα η 'ιδέα' που κάποιος κάρφωσε τον ιδανικό πλατωνικό ουρανό κι άλλο το 'ατόμο' που την ευαγγελίζεται. Γιατί μπορεί για κάποιο διάστημα, μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, ένα σπουδαίο άτομο να κουβαλάει μια σάπια ιδέα.
Κάποια στιγμή όμως ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Αίρεται η παρεξήγηση...
Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Η στιγμή αυτή ήρθε. Κι έτσι μην ψάξεις σήμερα, συριζαίε μου, να βρεις κομμουνιστή σαν τον Κορδάτο. Και μη γελαστείς κι από τα εύγε του Κυριάκου, για τους αγώνες της αριστεράς. Λόγια, κούφια.... Ζήτα 'της αγοράς τα ανεκτίμητα τα εύγε' και θα εισπράξεις σιωπή. Ρώτα και κανέναν παλιότερο σαν εμένα, που κρατάει αρχείο, να σου πει τη μαύρη και τη μόνη αλήθεια.
Κι αποχαιρέτα την, που φεύγει....
Ενα τεράστιο ΤΙΠΟΤΑ. Ένα ΤΙΠΟΤΑ εκκωφαντικό. Αυτό απλώσανε αυτά τα τρία χρόνια πάνω απ' όλη την κοινωνία. Τίποτα σε ιδέες και τίποτα σε πράξη θεληματική. Γιατί τα αποτελέσματα του ΤΙΠΟΤΑ είναι βέβαια πολλά...
Ως και για μένα έκπληξη ήταν. Κάτι ρε παιδί μου έλεγα, δεν μπορεί κάποια δράση κοινωνική, κάποια πραγματικά (κι όχι δια τη βρώμας) εναλλακτική γειτονιά, κάτι το αυτοδιαχειριστικό, κάτι στον πολιτισμό, κάποια βοήθεια για τις μικρές εταιρείες. Κάποιος, κάτι στοχαστικό να πει, κάτι- μη χαρούμενο- να γράψει...
Ενα ΤΙΠΟΤΑ μόνο, πιο θαλερό κι απ΄ τις χορευταρούδες που εξαπατήσανε τότε στο Σύνταγμα.
Κι η μόνη πράξη τους με θετικό πρόσημο ήταν...
κι αυτή μια πράξη μη θεληματική. Ήταν τότε που είδαν το γκρεμό και φοβηθήκαν.
Κάτι σαν να τους θύμισε ο γκρεμός. Υπάρχουν μνήμες πολλές από τέτοιους γκρεμούς. Τους έχουμε κατέβει πολλές φορές, και κάτι από αυτοσυντήρηση έχει γραφτεί στο κύτταρο.
Και, ευτυχώς, δειλιάσανε.
Όμως, με μόνο προσόν τους τη δειλία, πόσο μακριά να πας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου