ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η Δύση αντεπιτίθεται για να παραμείνει ζωντανή

Aπό τον Ραφαήλ Καλυβιώτη

rkaliviotis@gmail.com

Αστραψε και βρόντηξε ο Αμερικανός πρόεδρος στη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ο Τραμπ βλέπει τη Μέρκελ ως μία παραλλαγή του Βίλι Μπραντ, που εφαρμόζει μία νέα μορφή Ostpolitik. Με λίγα λόγια, μια πολιτική που απλώνει τα χέρια στην Ανατολή (Ρωσία και Κίνα), αλλά με την άνεση και την ασφάλεια που προσφέρουν η προστασία και τα λεφτά της Αμερικής. Οπως τότε ο Νίξον σόκαρε τους Ευρωπαίους αναστέλλοντας μονομερώς τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό, γνωστό ως «Nixon Shock», έτσι και ο Τραμπ δεν πρόκειται να διστάσει να προκαλέσει ένα «Trump Shock», χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ ή ό,τι άλλο τον εξυπηρετεί. 

Φυσικά, για τον πρόεδρο των ΗΠΑ το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η Ρωσία, αλλά η Κίνα, που αναδύεται. Τα σκληρά λόγια εναντίον της Ρωσίας είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση απέναντι στις αιτιάσεις του Δημοκρατικού κόμματος και των σκληροπυρηνικών neoconservatives.
 

Σε γενικές γραμμές, η αντίληψη του Τραμπ για το πώς πρέπει να διαχειριστεί η Δύση τα επερχόμενα προβλήματα και τον ανταγωνισμό από την Ανατολή δεν είναι μέσω μιας Ευρωπαϊκής Ενωσης της ήπιας ισχύος, της δημογραφικής γήρανσης, με αντικατάσταση των γηγενών από μουσουλμάνους μετανάστες και μιας Γερμανίας που θα συνδέει «ειρηνικά» -αλλά πάντα προς όφελός της- τη Δύση με την Ανατολή.

 

Στο πλαίσιο αυτό, βρίσκεται πιο κοντά με ηγέτες ανατολικών ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, που, από τη μία, έκλεισαν τα σύνορά τους, αλλά, από την άλλη, έχοντας πρόσφατες αναμνήσεις περί του τι εστί κομμουνισμός και Ανατολή, αντιλαμβάνονται τι εστί Δύση.

 

Ο Τραμπ δεν συγκινείται με διακηρύξεις για μία Ευρωπαϊκή Ενωση που θα προβάλλει τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας γενικά και αόριστα. 

 Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ήταν και επικριτικός απέναντι στην Τερέζα Μέι. Η τελευταία προωθεί ένα soft Brexit, που επί της ουσίας δεν απελευθερώνει τις εμπορικές δυνατότητες της Μεγάλης Βρετανίας. Ετσι, ο πλανητάρχης προειδοποίησε ότι το σχέδιο της Τερέζα Μέι θα καταστρέψει τις πιθανότητες οποιασδήποτε εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ - Ηνωμένου Βασιλείου, λέγοντας ότι κάθε προσπάθεια διατήρησης στενών δεσμών με την Ευρωπαϊκή Ενωση θα καθιστούσε απίθανη μια μελλοντική εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Πρόσθεσε, δε, ότι είχε συμβουλεύσει τη Mέι ενάντια στην επιδίωξη μιας soft στρατηγικής Brexit, αλλά «δεν τον άκουσε», αρνούμενη επί της ουσίας να πειθαρχήσει στη λαϊκή βούληση έτσι όπως εξεφράσθη διά του δημοψηφίσματος. Είναι βέβαιο ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα μπορούσε να συνεννοηθεί γρήγορα και με επιτυχία με μία πιο στιβαρή ηγεσία στο Ηνωμένο Βασίλειο, ίσως με επικεφαλής τον παραιτηθέντα υπουργό Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, θερμό υποστηρικτή του σκληρού Brexit.

 

Με λίγα λόγια, ο Τραμπ θεωρεί ότι...

 η εκλογή του συνοδεύεται από ένα νέο λαϊκό αίτημα στις ΗΠΑ, τις προεκτάσεις του οποίου βλέπει και σε αναδυόμενα κόμματα αλλά και σε προσωπικότητες της Νέας Δεξιάς στην Ευρώπη.  

Για τον πλανητάρχη η Δύση διέρχεται μιας κρίσης, τα αποτελέσματα της οποίας πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα. Ηγέτης αυτής της νέας προσπάθειας δεν μπορεί να είναι άλλος από την Αμερική. Χρειάζεται μία νέα τάξη πραγμάτων, που όμως ξεκάθαρα θα μετουσιώνεται μέσω της σκληρής πραγματικότητας: «Η Αμερική πρώτα». Αρέσει, δεν αρέσει το νέο όραμα αυτό, η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα νέο όραμα.

 

Οι ιδεοληψίες της Αριστεράς και των ελευθεριακών, πως η πολιτική του Τραμπ δεν βασίζεται σε ένα ενιαίο δόγμα εξωτερικής πολιτικής, μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορούν να εκληφθούν. 

Η Δύση αντεπιτίθεται και παλεύει να παραμείνει ζωντανή. Το μόνο ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι εάν ο χρόνος είναι επαρκής, λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι οι εχθροί εντός των τειχών είναι πιο επικίνδυνοι από τους εξωτερικούς.