Ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελέστηκε μαζί με άλλους 3 ομοϊδεάτες και «συντρόφους» του το 1952 για το αδίκημα της «κατασκοπείας».
Ανεξάρτητα με το αν η ενέργεια αυτή της τότε (κεντρώας – «δημοκρατικής» - «βενιζελικής») κυβέρνησης ήταν νομικά στηριγμένη ή πολιτικά ορθή, ο Ν.Μ. έμεινε στην ιστορία και τιμάται σαν «ήρωας» ή «σύμβολο», κυρίως μεταξύ των αριστερών.
Το γεγονός ότι μόνο αυτόν θυμόμαστε και όχι τους άλλους τρεις (Νίκο Καλούμενο, Δημήτρη Μπάτση και Ηλία Αργυριάδη) αποδίδεται τόσο στη θαρραλέα και άκαμπτη στάση του, όσο και στη «γοητευτική» προσωπικότητά του (ήταν ενεργός διανοούμενος και μέχρι το τέλος χαμογελαστός και «με γαρύφαλλο»…).
Ας εξετάσουμε τώρα το κατά πόσο ήταν πράγματι «ήρωας» με βάση τα ιστορικά δεδομένα και την απλή λογική.
Περίπτωση Α:
Κάποιος θεωρείται ήρωας (κοινής αποδοχής) όταν επιτυγχάνει αγωνιζόμενος ή και όταν πεθαίνει αγωνιζόμενος για μια ΔΙΚΑΙΗ υπόθεση. Για να έχει λοιπόν υπάρξει ήρωας ο Ν.Μ. θα έπρεπε να έχει θεωρηθεί ο αγώνας του τότε ΚΚΕ και του «δημοκρατικού στρατού» (του εμφυλίου) καλός, αγνός και να έχει υπηρήσει τα «ιδανικά» της «δημοκρατίας» (!), της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της «κοινωνικής προόδου» υπό την έμπνευση και υψηλή καθοδήγηση του «αγνού – δημοκράτη – προοδευτικού» (!!) «πατερούλη» Ιωσήφ Στάλιν.
Σε όλα τα παραπάνω η ιστορία έχει ήδη δώσει απαντήσεις και κατά συνέπεια ο Ν.Μ. ΔΕΝ ήταν ήρωας κοινής αποδοχής. Μόνο κάποιοι αμετανόητοι σταλινικοί «δικαιούνται» (με τη λογική που… διαθέτουν) να τον θεωρούν ήρωα.
Περίπτωση Β:
Ναι μεν ο αγώνας του τότε ΚΚΕ δεν ήταν δίκαιος, αλλά ο Ν.Μ. υπήρξε συνειδητός αγωνιστής για αυτά που – με «καλές προθέσεις» και οραματιζόμενος ένα «καλύτερο αύριο για το λαό» - πίστευε, μολονότι συμμετείχε σε πράξεις ασύλληπτης βαρβαρότητας και δολοφονικής βίας (όπως θα λέγαμε «σε σκότωσα για το καλό σου»), στις οποίες επιδιδόταν το κόμμα του.
Στην περίπτωση αυτή ο Ν.Μ. θα ήταν όσο ήρωας είναι ένας «μάρτυρας» του ακραίου ισλάμ, ο οποίος, μετά από αρκετούς αποκεφαλισμούς, τελικά ανατινάζεται «μετά των αλλοπίστων».
Περίπτωση Γ:
Ο Ν.Μ. αγωνιζόταν «με καλές προθέσεις» ως άνω, αλλά δεν εγνώριζε τις φρικαλεότητες του ΚΚΕ και του «πατερούλη» Στάλιν.
Η εκδοχή αυτή δεν κολλάει πολύ με την ευφυΐα και τη μόρφωση που λέγεται ότι διέθετε, αλλά και πάλι δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ήρωας ένας εκτός τόπου και χρόνου παραπλανημένος αφελής.
Η εκδοχή αυτή δεν κολλάει πολύ με την ευφυΐα και τη μόρφωση που λέγεται ότι διέθετε, αλλά και πάλι δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ήρωας ένας εκτός τόπου και χρόνου παραπλανημένος αφελής.
Συμπέρασμα:
Ο Νίκος Μπελογιάννης μπορεί να ενέπνευσε σεβασμό και διεθνή αλληλεγγύη ως θαρραλέος και συνεπής (έως το τέλος) αγωνιστής, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί «Ήρωας κοινής αποδοχής» με βάση τα ιστορικά δεδομένα και την κοινή λογική.
Τον κατέστησε «ήρωα» στα μάτια κάποιων αφελών αριστερών ή αμετανόητων σταλινικών η εκτέλεσή του, που υπήρξε προϊόν της τότε μετεμφυλιοπολεμικής δεξιάς και της μυωπικής πολιτικής που αυτή ακολούθησε, κάτω από την επίδραση ενός εκδικητικού φανατισμού και μιας Αμερικής που βρισκόταν η ίδια υπό την επίδραση του ψυχρού πολέμου και του μακαρθικού περιβάλλοντος της τότε εποχής.
Το γιατί τώρα στήθηκε Μουσείο (από τον «κοινό δημόσιο κορβανά») προς τιμήν ενός προσώπου που δεν θεωρείται ήρωας κοινής αποδοχής, πρέπει κι αυτό να θεωρηθεί δείγμα ενός καλπάζοντος ανορθολογισμού της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας σε μια προσπάθεια των «αριστερών» να διατηρήσουν κάποιες δυνάμεις και ένα κάποιο ηθικό, μέσα στο γενικότερο θαλάσσωμα και την αξιοθρήνητη αποτυχία της ανεκδιήγητης «αριστερής» τους κυβέρνησης.
Τέλος, το γιατί οι δεξιοί ΑΝΕΛ στηρίζουν ή ανέχονται μια τέτοια στάση, αποτελεί ρητορικό ερώτημα, μιας και η απάντηση είναι προφανής…
Η καταφανής αυτή απάντηση (της πάση θυσία διατήρησης της εξουσίας) βρίσκεται όμως σε ακόμη προφανέστερη αντίφαση με τη στάση του ίδιου του τιμωμένου Νίκου Μπελογιάννη.
Διότι εκείνος υπήρξε τουλάχιστον συνεπής και θυσίασε τη ζωή του για όσα πίστευε.
Ετούτοι εδώ, δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν ούτε την καρέκλα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου