Τις τελευταίες μέρες ξετυλίγεται μπροστά μας ένα εσωτερικό πολιτικό
παιχνίδι υψηλού κινδύνου. Ταυτόχρονα, συμπτωματικά ή όχι, το πολιτικό
κλίμα για την Ελλάδα στο εξωτερικό έχει γίνει από ψυχρό έως εχθρικό. Ολα
αυτά εν μέσω διεθνούς αναταραχής που συνδυάζει οικονομικές αβεβαιότητες
με εχθροπραξίες, ακόμη και πολεμικές συρράξεις στη γειτονιά μας.
Είναι περισσότερο από εμφανές ότι η Τουρκία πάσχει από νευρική κρίση
που «εξάγει» στην ευρύτερη περιοχή. Η προχθεσινή «αερομαχία» πάνω από τη
Μύκονο είναι ένα σημάδι. Οι υδρογονάνθρακες του Αιγαίου, οι
γεωπολιτικές «ονειρώξεις» ενός απομακρυνόμενου από την πραγματικότητα
ηγέτη και η εμφάνιση του «απόλυτου κακού» με τη μορφή των τζιχαντιστών
στη Μέση Ανατολή έχουν αλλάξει την εικόνα.
Την ίδια στιγμή, η Δύση
πάσχει από εντεινόμενη οικονομική καχεξία με τη μορφή ύφεσης και
αποπληθωρισμού, η Αμερική κλείνεται όλο και περισσότερο στο «οχυρό» της
περιορίζοντας τις παρεμβατικές κινήσεις στα «απολύτως απαραίτητα», η Απω
Ανατολή είναι ακόμη ανώριμη να αναλάβει ηγετικό ρόλο, ενώ η Ρωσική
Αρκούδα αναπολεί παλιές δόξες και ασχολείται μόνο με τα σύνορά της.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με εμάς;
Καμιά, θα απαντούσα, αν ήμασταν
Ελβετία ή Σκανδιναβία. Δυστυχώς, όμως, είμαστε μια χώρα απόλυτα
εξαρτημένη από τη βοήθεια ή, έστω, την κατανόηση φίλων και εταίρων.
Φίλους, ως γνωστόν, δεν έχουμε πολλούς, ούτε ανάμεσα στους εταίρους μας,
όπως αποκάλυψαν οι ακριτομυθίες του κ. Γκάιτνερ. Ακόμη και τους
Κινέζους φαίνεται ότι απογοητεύουμε σταδιακά.
Κατανόηση, από την άλλη
μεριά, δεν μπορείς να έχεις αν δεν κάνεις κάτι για αυτό. Αν δεν πείσεις
ότι μπορείς να βοηθήσεις, εσύ τουλάχιστον, τον εαυτό σου. Και εδώ
ερχόμαστε στο πραγματικό πρόβλημα
Τις τελευταίες μέρες, η Ελλάδα
βάλθηκε να βγάλει, πάλι, τα μάτια της μόνη της:
Τα νταηλίκια της
κυβέρνησης για έξοδο από Μνημόνια και στις αγορές τιμωρήθηκαν τόσο
έντονα και άμεσα που ακόμη και η αξιωματική αντιπολίτευση φάνηκε να
μουδιάζει, προς στιγμήν.
Μόλις, όμως, φάνηκε ότι μπαίνουμε στον «τελικό γύρο» με την τρόικα, άρχισαν ξανά οι απειλές και οι φοβέρες.
Τώρα βρήκε ο κ. Τσίπρας να κάνει πρόταση μομφής στον Πρόεδρο της Κομισιόν, τώρα να επαναλάβει ότι για αυτόν «δεν ισχύει» η συνέχεια του κράτους, τώρα να «σκίσει» τα Μνημόνια και τις όποιες συμφωνίες, τώρα όλα. Και όλα αυτά, με το ισχνό ποσοστό στις δημοσκοπήσεις που δεν λέει, το άτιμο, να κουνηθεί πάνω από το 25%.
Ωρες ώρες θυμάμαι αυτόν τον
ταλαίπωρο τον Καραμήτρο, αλλά δεν έχω όρεξη πια να ρωτήσω «πού πάει».
Το ξέρω, το έχω ξαναδεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου