Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Από την εποχή των Ορλωφικών το ελληνικό κράτος
αναζητά σταθερά το «ξανθό» ή όποιο άλλο γένος που θα μας σώσει άλλοτε
από τον Οθωμανό, άλλοτε από τον εμφύλιο σπαραγμό, άλλοτε από την
οικονομική καταστροφή.
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης και
κυρίως όταν αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν επρόκειτο για ένα απλό
παιχνίδι από τα συνηθισμένα, που θα ξεγελούσαμε για ακόμη μία φορά τους
ξένους, εταίρους, σύμμαχους ή απλώς ομόδοξους, αρχίσαμε να πλάθουμε
ορόσημα που αφορούσαν όχι το τι πρέπει εμείς να πράξουμε, αλλά το τι
θεωρούμε ότι οι άλλοι οφείλουν να κάνουν για εμάς.
Περάσαμε μερικούς
μήνες περιμένοντας με πολλές προσδοκίες τη νίκη του Φρ. Ολάντ στη
Γαλλία, αλλά τώρα πια ακόμη και οι πιο φανατικοί θαυμαστές του δεν
μπορούν να μην παραδεχτούν ότι ο χειρότερος Γάλλος πρόεδρος δεν μπορεί
να βοηθήσει τον εαυτό του, πόσω μάλλον την Ελλάδα.
Μετά
ανακαλύφθηκε η βοήθεια του φίλου Αμερικανού προέδρου, ο οποίος ανέξοδα
ασκούσε κριτική στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία στην
Ευρώπη.
Τελικά ούτε οι επενδύσεις από τη Γουόλ Στριτ ήρθαν ούτε η κ.
Μέρκελ κάμφθηκε από τις φιλικές πιέσεις του Ομπάμα.
Σειρά είχαν
οι ίδιοι οι Γερμανοί και οι προσδοκίες ότι οι Σοσιαλδημοκράτες θα
δώσουν λύση στο πρόβλημά μας (ίσως και μερικά δισ. παραπάνω). Η κ.
Μέρκελ εξελέγη ακόμη πιο ισχυρή και οι Σοσιαλδημοκράτες στον κυβερνητικό
συνασπισμό που εκκολάπτεται κρατούν τα βέτο τους μάλλον για την
εσωτερική διακυβέρνηση, παρά για την ευημερία της Ευρωζώνης και τη
χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας.
Τελευταίο δείγμα
αυτής της αντίληψης είναι η Ρωσία και η επίσκεψη του Σ. Λαβρόφ:
Χωρίς
στοιχειώδη προετοιμασία, ο κ. Λαβρόφ ήρθε για είκοσι ώρες, μίλησε στο
συνέδριο του προέδρου των Ρωσικών Σιδηροδρόμων, πέρασε από το Προεδρικό
Μέγαρο, το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών και επέστρεψε στη
χώρα του. Και τι έμεινε από την επίσκεψη αυτή; Η (δική μας) εκτίμηση ότι
η Gazprom θα μειώσει την τιμή του φυσικού αερίου και η πεποίθηση ότι η
Ρωσία θα στηρίξει την Ελλάδα στον τουρισμό, εφόσον πείσουμε την... ΕΕ να
διευκολύνει το καθεστώς θεωρήσεων.
Απλά διδακτικά
παραδείγματα για να κατανοήσουμε ότι ούτε κουβαρντάδες ούτε ιδεολογικοί
σύμμαχοι υπάρχουν στις διεθνείς σχέσεις. Πολύ περισσότερο ότι είναι
μάταιο να περιμένουμε τη σωτηρία μας από κάποιο «ξανθό» ή άλλης
απόχρωσης γένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου