Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχω παρακολουθήσει ούτε μία φορά Γιουροβίζιον. Δεν με απωθεί η ελαφρότητα του γεγονότος, το αντίθετο μάλιστα, η ελαφρότητα μου είναι εξίσου απαραίτητη με τη σοβαρότητα. Στο κάτω κάτω, η διακριτική συνύπαρξή τους είναι αυτή που σου επιτρέπει να κρίνεις τη μεν και τη δε. Μια καλοφτιαγμένη σαπουνόπερα σου επιτρέπει να εκτιμήσεις το μέγεθος μιας καλής τραγωδίας. Εκείνο που με ενοχλεί με τη Γιουροβίζιον είναι η σοβαρότητα με την οποία την αντιμετωπίζουμε.
Μια σύντομη ιστορική αναδρομή για να αντιληφθείτε τι εννοώ.
Το 1975
η χώρα μας απείχε από τον διαγωνισμό επειδή επρόκειτο να συμμετάσχει
και η Τουρκία. Δεν ξέρω αν η απόφαση υπήρξε αντικείμενο διμερών
διαπραγματεύσεων ή μονομερούς καταγγελίας. Πάντως ελήφθη με αυτό το
δικαιολογητικό.
Το 1982, το τραγούδι που είχε επιλεγεί αποσύρθηκε τελικά
μαζί με τη συμμετοχή της Ελλάδας γιατί κρίθηκε ότι δεν ήταν
αντιπροσωπευτικό της ελληνικής μουσικής. Ηταν η εποχή τού «Η Ελλάδα
ανήκει στους Ελληνες» και στη διάρκεια του καλοκαιριού ο λαός έβγαζε τα
σώψυχά του τραγουδώντας σε στάδια και σε πλατείες.
Το 1984 αποφασίστηκε η
αποχή της χώρας μας διότι το επίπεδο της Γιουροβίζιον κρίθηκε πως ήταν
πολύ χαμηλό. Η Ελλάδα εξακολουθούσε να ανήκει στους Ελληνες, πλην όμως
στον ορίζοντα της δημόσιας ζωής είχε αναδειχθεί το είδος που λεγόταν
«ποιοτικό» τραγούδι. Κατά προτίμηση στρατευμένο, κατά προτίμηση βαρετό
και άμουσο, προσπαθούσε να πείσει για την ύπαρξή του μέσω κάποιων
παραμέτρων ποιότητας που όσο πιο έντονη ήταν η παρουσία τους τόσο
μικρότερη ήταν η απόλαυση.
Είκοσι και ένα χρόνια μετά, είτε το επίπεδο της Γιουροβίζιον είχε
ανέβει τόσο ώστε να ικανοποιεί τις απαιτήσεις μας είτε οι δικές μας
απαιτήσεις είχαν πέσει τόσο ώστε να φτάσουν στα επίπεδα της
Γιουροβίζιον. Διότι ο θρίαμβος του «My number one» θεωρήθηκε εθνικός και
καταχωρίστηκε στην τριπλέτα των θριάμβων που είχαν αναδείξει τη χώρα σε
μεγάλη πολιτιστική δύναμη οικουμενικών διαστάσεων. Ηταν το 2005,
μερικούς μόνο μήνες μετά την κατάκτηση του Euro και την τελετή έναρξης
των Ολυμπιακών Αγώνων - διότι μετά την τελετή λήξης, ως διά μαγείας, όλα
άρχισαν να στραβώνουν. Ο πληθυσμός που κατέκλυσε τους δρόμους
επιβεβαίωνε τις προσδοκίες όλων μας για ένα μέλλον λαμπρό. Μετά αρχίσαμε
να χάνουμε και έπαψε να μας ενδιαφέρει πια το άθλημα.
Υποθέτω ότι κάποιος μελετητής των ηθών μας θα μπορούσε να κρίνει τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε η ελληνική κοινωνία τον εαυτό της, ορίζοντας ως μέτρο αντιστρόφως ανάλογο τη σοβαρότητα με την οποία την απασχόλησε ένας θεσμός σαν τη Γιουροβίζιον. Και οφείλω να ομολογήσω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε φέτος το ζήτημα πρέπει να εκληφθεί ως σημείο αισιόδοξο. Κανείς δεν κατήγγειλε την ΕΡΤ για εθνική προδοσία όταν αποφάσισε για οικονομικούς λόγους να μη συμμετάσχει στον ωραίο αγώνα. Η δε απόφαση περί συμμετοχής μας η οποία ελήφθη λόγω ευρέσεως χορηγού πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Εχει και τις θετικές της πλευρές η κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου