Ας υποθέσουµε πως το επίμαχο έργο με την ελληνική σημαία ντυμένη στα ροζ δεν είχε αναρτηθεί στο ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης. Οπου την είδε προφανώς κάποιος ομογενής, ειδοποίησε τον κ. Νατσιό, ο οποίος ανέλαβε να μας υπενθυμίσει την πολιτική του χρησιμότητα και απαίτησε την αποκαθήλωσή της από τον κ. Γεραπετρίτη. Αν δεν είχε αναρτηθεί στο ελληνικό προξενείο ποιον θα απασχολούσε το έργο σήμερα;
Λέω «σήμερα» διότι δεν είμαι σε θέση να προβλέψω τις προθέσεις της αιωνιότητας. Υποθέτω ελάχιστοι θα ασχολούνταν μαζί του, οι συνήθεις ύποπτοι, λάτρεις της σύγχρονης τέχνης που διακρίνεται για τις επιδόσεις της στους εύκολους συμβολισμούς.
Ποιος είναι ο συμβολισμός της σημαίας ντυμένης στα ροζ;
Μα είναι πολύ απλό: η Ελλάδα ξεχωρίζει ως χώρα της γυναικοκτονίας, άρα είναι λογικό το σύμβολό της να ταυτίζεται με τη γυναικοκτονία. Αν λοιπόν είχε εκτεθεί στο ΕΜΣΤ, το πολύ να είχε γραφεί κάποια κοινωνιολογική πραγματεία για το θέμα. Εδώ ο πρώην διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου Νιλ ΜακΓκρέγκορ είχε αποφανθεί ότι το σημαντικότερο έκθεμά του είναι μια πολυθρόνα συναρμολογημένη από τα όπλα του εμφυλίου πολέμου στη Μοζαμβίκη. Τίποτα κακό. Το πρόβλημα λοιπόν ξεκίνησε από τη στιγμή που η σημαία ντυμένη στα ροζ αναρτήθηκε στο ελληνικό προξενείο.
Καταγγελία από εικαστικούς για «λογοκρισία». Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: λογοκρισία λειτουργεί, είτε προληπτική είτε κατασταλτική, όταν κάποιοι θεσμοί απαγορεύουν την ελεύθερη έκφραση, κι ας μην είναι καλλιτεχνική. Θεσμός είναι και ο όχλος, σημειωτέον. Το έργο δεν λογοκρίθηκε. Κανείς δεν απαγόρευσε την έκθεσή του, η δημιουργός του δεν διώχθηκε.
Είμαι σε θέση να ξέρω τι σημαίνει λογοκρισία διότι στα νιάτα μου, ως μεταφραστής του Μαρκησίου Ντε Σαντ, είχα περάσει ημέρες ολόκληρες στα δικαστήρια της οδού Σανταρόζα. Το έργο απλώς αποκαθηλώθηκε από το ελληνικό προξενείο, όπου κακώς κατά τη γνώμη μου είχε αναρτηθεί.
Το προξενείο δεν είναι ούτε μουσείο ούτε γκαλερί. Είναι χώρος που ταυτίζεται με την επίσημη εικόνα του ελληνικού κράτους. Υποθέτω ότι όλοι θα συμφωνήσουν ότι οι γυναικοκτονίες δεν αποτελούν στοιχείο αντιπροσωπευτικό αυτής της εικόνας. Κινδυνεύουμε να μας μηνύσουν άλλες χώρες, όπως το Ιράν ή το Αφγανιστάν που διεκδικούν τα δικαιώματα του ειδεχθούς αθλήματος.
Πολύ κακό για το τίποτα. Και το «κακό» δεν αναφέρεται στο ίδιο το γεγονός. Αφορά ...
το αντίκρισμά του στον δημόσιο λόγο.
Για μία ακόμη φορά ένα σοβαρό θέμα, όπως η ελευθερία της δημιουργίας, αναλαμβάνουν να το διαχειρισθούν άνθρωποι που αλλού έχουν το μυαλό τους, στο πολιτικό όφελος ή το πολιτικό κόστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου