Του Δημήτρη Καμπουράκη
Έχω φτάσει σε σημείο να τους συμπονώ. Να μπαίνω στη θέση τους και αντί να νιώθω ικανοποίηση μ’ αυτά που παθαίνουν, να ψιλοστενοχωριέμαι. Ούτε στον χειρότερο πολιτικό εχθρό μου δεν θα ευχόμουν να καταπέσει σε τέτοια πολιτική ευτέλεια. Εντάξει, στηρίξαμε και συνεχίζουμε να στηρίζουμε τη μεταρρυθμιστική ατζέντα και προσπάθεια του Κυριάκου, αλλά ποτέ καμιά σοβαρή μεταρρύθμιση δεν έχει κανονικά αποτελέσματα αν απέναντί της αντί για μια συγκροτημένη αντιπολίτευση έχει να τσίρκο υπό διάλυση.
Φτιάχνω την εικόνα από τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας και πιάνω τον εαυτό μου να ανατριχιάζει μ’ αυτά που έγιναν εκεί μέσα. Προσήλθαν οι σκληρά αντιπολιτευόμενοι με τα μαχαίρια ανάμεσα στα δόντια τους. Μπήκαν οι συμπολιτευόμενοι Κασσελακικοί με σφιγμένες τις γροθιές, πανέτοιμοι να υπερασπιστούν τον νέο Πρόεδρο απέναντι στους υπονομευτές. Και μπήκαν οι τετραπέρατοι ισορροπιστές με υψωμένες τις κεραίες τους για να δουν προς τα πού πάει το πράγμα, ώστε να πλασαριστούν ως σωτήρες και των δύο.
Πανέτοιμα τα στρατόπεδα, σκαμμένα τα χαρακώματα, γεμισμένα τα καριοφίλια, τα σπαθιά βγαλμένα απ’ τα θηκάρια, όλοι έτοιμοι να δώσουν τον δίκαιο πολιτικοϊδεολογικό τους αγώνα, όλοι έτοιμοι να θυσιαστούν για το καλό του λαού, της αριστεράς και του κόμματος. Χρόνια είχε να δει ο Σύριζα τόσο τεταμένο και εκρηκτικό κλίμα, χρόνια είχαν να δουν τον πολιτικό χρόνο να συμπυκνώνεται σε λίγα τόσο κρίσιμα λεπτά, μέσα στα οποία επρόκειτο να κριθεί η ενότητα, η προοπτική και η εμβέλεια της κυβερνώσας αριστεράς στην Ελλάδα. Ιστορική στιγμή κατά μία έννοια.
Κι ενώ οι τόνοι ανεβαίνουν από μισάωρο σε μισάωρο, αφού οι τοποθετήσεις αποκτούν σημασία μανιφέστων, αφού οι αντεγκλήσεις παίρνουν τη θέση των συναινέσεων, αφού η ρήξη δείχνει να καταφθάνει με ταχύτητα φωτός για να φέρει μια καινούρια Συριζαϊκή εποχή που καμιά σχέση δεν θα χει με την προηγούμενη, αφού τέλος πάντων όλοι εκεί μέσα αποκτούν πλήρη συνείδηση της ιστορικότητας των στιγμών που βιώνουν, παίρνει επιτέλους τον λόγο ο Πρόεδρος.
Και ...
Έχω φτάσει σε σημείο να τους συμπονώ. Να μπαίνω στη θέση τους και αντί να νιώθω ικανοποίηση μ’ αυτά που παθαίνουν, να ψιλοστενοχωριέμαι. Ούτε στον χειρότερο πολιτικό εχθρό μου δεν θα ευχόμουν να καταπέσει σε τέτοια πολιτική ευτέλεια. Εντάξει, στηρίξαμε και συνεχίζουμε να στηρίζουμε τη μεταρρυθμιστική ατζέντα και προσπάθεια του Κυριάκου, αλλά ποτέ καμιά σοβαρή μεταρρύθμιση δεν έχει κανονικά αποτελέσματα αν απέναντί της αντί για μια συγκροτημένη αντιπολίτευση έχει να τσίρκο υπό διάλυση.
Φτιάχνω την εικόνα από τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας και πιάνω τον εαυτό μου να ανατριχιάζει μ’ αυτά που έγιναν εκεί μέσα. Προσήλθαν οι σκληρά αντιπολιτευόμενοι με τα μαχαίρια ανάμεσα στα δόντια τους. Μπήκαν οι συμπολιτευόμενοι Κασσελακικοί με σφιγμένες τις γροθιές, πανέτοιμοι να υπερασπιστούν τον νέο Πρόεδρο απέναντι στους υπονομευτές. Και μπήκαν οι τετραπέρατοι ισορροπιστές με υψωμένες τις κεραίες τους για να δουν προς τα πού πάει το πράγμα, ώστε να πλασαριστούν ως σωτήρες και των δύο.
Πανέτοιμα τα στρατόπεδα, σκαμμένα τα χαρακώματα, γεμισμένα τα καριοφίλια, τα σπαθιά βγαλμένα απ’ τα θηκάρια, όλοι έτοιμοι να δώσουν τον δίκαιο πολιτικοϊδεολογικό τους αγώνα, όλοι έτοιμοι να θυσιαστούν για το καλό του λαού, της αριστεράς και του κόμματος. Χρόνια είχε να δει ο Σύριζα τόσο τεταμένο και εκρηκτικό κλίμα, χρόνια είχαν να δουν τον πολιτικό χρόνο να συμπυκνώνεται σε λίγα τόσο κρίσιμα λεπτά, μέσα στα οποία επρόκειτο να κριθεί η ενότητα, η προοπτική και η εμβέλεια της κυβερνώσας αριστεράς στην Ελλάδα. Ιστορική στιγμή κατά μία έννοια.
Κι ενώ οι τόνοι ανεβαίνουν από μισάωρο σε μισάωρο, αφού οι τοποθετήσεις αποκτούν σημασία μανιφέστων, αφού οι αντεγκλήσεις παίρνουν τη θέση των συναινέσεων, αφού η ρήξη δείχνει να καταφθάνει με ταχύτητα φωτός για να φέρει μια καινούρια Συριζαϊκή εποχή που καμιά σχέση δεν θα χει με την προηγούμενη, αφού τέλος πάντων όλοι εκεί μέσα αποκτούν πλήρη συνείδηση της ιστορικότητας των στιγμών που βιώνουν, παίρνει επιτέλους τον λόγο ο Πρόεδρος.
Και ...
τι λέει;
«Παντρεύομαι.»
Γι αυτό σας λέω κι εγώ, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου