Γράφει ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Παρακολουθώ την Αριστερά από την Μεταπολίτευση ως τις μέρες μας. Όλες οι παρέες μου ήταν αριστεροί, όλοι, γνωστοί και φίλοι, απαξάπαντες. Ήταν απίθανο να επιβίωνες αν δεν ήσουν αριστερός, αν δεν σε συγκινούσε το μοντέλο ζωής του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη ή η μελαγχολική μελωδία της φυσαρμόνικας του Κύρκου και των επιγόνων τους.
Παράλληλα, από δίπλα και οι 50 αποχρώσεις της παράνοιας συμπλήρωναν την ουτοπική Εδέμ της Μεταπολίτευσης: ΚΚΕ (μ-λ) και αντιστρόφως, ΕΚΚΕ, ΚΟ ΜΑΧΗΤΗΣ. Αναρχικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, ευγενείς λάτρεις του Χότζα και του Τσαουσέσκου, μας συντρόφευαν εκείνες τις ρομαντικές εποχές με τις αφίσες του Μαρξ και του Ένγκελς να έχουν αποκαθηλώσει όλα τα οικογενειακά πορτραίτα. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που μπήκε στο σπίτι μου κάπου στα Εξάρχεια η κυρία του διπλανού διαμερίσματος και με ρώτησε γεμάτη θαυμασμό βλέποντας τον Μαρξ: «Αρχοντάνθρωπος! Ο παππούς σας είναι;»…
Και τι διεθνιστικά όνειρα δεν ζήσαμε με τους Κουβανολάτρεις, τους Βενεζουελάνους και Βολιβιανούς, τους Χιλιανούς, τους Τουπαμάρος και τους Σαντινίστας συντρόφους, με τις παλαιστινιακές μαντήλες, τις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις, τις ατέλειωτες συναυλίες ειρήνης. Με εξωτικά φρούτα μεγαλώσαμε, εισαγωγής, κυρίως όμως πάντα υπό την σκέπη της φιλόστοργης ΕΣΣΔ. Ανδρωθήκαμε με εκλεκτά διαβάσματα και γούστα που διεύρυναν το δίχως άλλο τους ορίζοντές μας στη γνώση και την κατανόηση του κόσμου όπως το «Φιλοσοφικό Λεξικό» των Ρόζενταλ – Γιουντίν, το «Θεός και Κράτος» του Μιχαήλ Μπακούνιν, το «Λογοτεχνία και επανάσταση» του Λέοντος Τρότσκι, και φυσικά, το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι» του συντρόφου Νικολάι Οστρόφσκι.
Μεγαλώσαμε με την ακλόνητη πίστη ότι πίσω από κάθε σοβιετικό πολίτη κρυβόταν ένα σπάνιος χαρακτήρας, γαλουχημένος με κλασική μουσική, μπαλέτο, αθλητικά ιδεώδη, με γνώσεις και εκλεπτυσμένες αντιλήψεις για την ειρήνη και τον άνθρωπο. Ναι, στη Σοβιετική Ένωση όλοι άκουγαν κλασική μουσική και όλοι ήταν με ένα βιβλίο στο χέρι, πράγμα που έγινε φανερό από την ελίτ της μετασοβιετικής κοινωνίας, που διακρίνεται για τον σοσιαλιστικό αντικομφορμισμό, το λεπτό γούστο και την σπάνια καλλιέργεια… Να σκεφτεί κάνεις ότι ο Ρώσος αν δεν ακούσει πρώτα ένα κουαρτέτο εγχόρδων δεν τσιμεντώνει ούτε κουνούπι! Έχει ρώσικη ψύχη και σοβιετική συνείδηση.
Με αυτά και με τα άλλα, και μετά το θριαμβευτικό πέρασμα του Αλέξη Τσίπρα, άξιου κληρονόμου του ήθους και ύφους της Αριστεράς, κυρίως του πνεύματος και της ιδεολογικής ανωτερότητας που μας κατέπληξε κυριολεκτικά, μπήκαμε επιτέλους στο τελευταίο στάδιο του σοσιαλισμού με την «Τόλμη και την Γοητεία» του Στεφάνου Κασσελάκη που ενσαρκώνει και μεταλαμπαδεύει όλα εκείνα τα κλασικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά μέσα από μια μετα-πολιτική προσέγγιση των οραμάτων που γίνονται πραγματικότητα.
Κληρονόμος της ιστορικής εξέλιξης της ελληνικής Αριστεράς των θυσιών και των αγώνων, ο Κασσελάκης καλείται να ανοίξει νέους ορίζοντες στις κινηματικές πρωτοπορίες.
Παρακολουθώ την Αριστερά από την Μεταπολίτευση ως τις μέρες μας. Όλες οι παρέες μου ήταν αριστεροί, όλοι, γνωστοί και φίλοι, απαξάπαντες. Ήταν απίθανο να επιβίωνες αν δεν ήσουν αριστερός, αν δεν σε συγκινούσε το μοντέλο ζωής του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη ή η μελαγχολική μελωδία της φυσαρμόνικας του Κύρκου και των επιγόνων τους.
Παράλληλα, από δίπλα και οι 50 αποχρώσεις της παράνοιας συμπλήρωναν την ουτοπική Εδέμ της Μεταπολίτευσης: ΚΚΕ (μ-λ) και αντιστρόφως, ΕΚΚΕ, ΚΟ ΜΑΧΗΤΗΣ. Αναρχικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, ευγενείς λάτρεις του Χότζα και του Τσαουσέσκου, μας συντρόφευαν εκείνες τις ρομαντικές εποχές με τις αφίσες του Μαρξ και του Ένγκελς να έχουν αποκαθηλώσει όλα τα οικογενειακά πορτραίτα. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που μπήκε στο σπίτι μου κάπου στα Εξάρχεια η κυρία του διπλανού διαμερίσματος και με ρώτησε γεμάτη θαυμασμό βλέποντας τον Μαρξ: «Αρχοντάνθρωπος! Ο παππούς σας είναι;»…
Και τι διεθνιστικά όνειρα δεν ζήσαμε με τους Κουβανολάτρεις, τους Βενεζουελάνους και Βολιβιανούς, τους Χιλιανούς, τους Τουπαμάρος και τους Σαντινίστας συντρόφους, με τις παλαιστινιακές μαντήλες, τις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις, τις ατέλειωτες συναυλίες ειρήνης. Με εξωτικά φρούτα μεγαλώσαμε, εισαγωγής, κυρίως όμως πάντα υπό την σκέπη της φιλόστοργης ΕΣΣΔ. Ανδρωθήκαμε με εκλεκτά διαβάσματα και γούστα που διεύρυναν το δίχως άλλο τους ορίζοντές μας στη γνώση και την κατανόηση του κόσμου όπως το «Φιλοσοφικό Λεξικό» των Ρόζενταλ – Γιουντίν, το «Θεός και Κράτος» του Μιχαήλ Μπακούνιν, το «Λογοτεχνία και επανάσταση» του Λέοντος Τρότσκι, και φυσικά, το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι» του συντρόφου Νικολάι Οστρόφσκι.
Μεγαλώσαμε με την ακλόνητη πίστη ότι πίσω από κάθε σοβιετικό πολίτη κρυβόταν ένα σπάνιος χαρακτήρας, γαλουχημένος με κλασική μουσική, μπαλέτο, αθλητικά ιδεώδη, με γνώσεις και εκλεπτυσμένες αντιλήψεις για την ειρήνη και τον άνθρωπο. Ναι, στη Σοβιετική Ένωση όλοι άκουγαν κλασική μουσική και όλοι ήταν με ένα βιβλίο στο χέρι, πράγμα που έγινε φανερό από την ελίτ της μετασοβιετικής κοινωνίας, που διακρίνεται για τον σοσιαλιστικό αντικομφορμισμό, το λεπτό γούστο και την σπάνια καλλιέργεια… Να σκεφτεί κάνεις ότι ο Ρώσος αν δεν ακούσει πρώτα ένα κουαρτέτο εγχόρδων δεν τσιμεντώνει ούτε κουνούπι! Έχει ρώσικη ψύχη και σοβιετική συνείδηση.
Με αυτά και με τα άλλα, και μετά το θριαμβευτικό πέρασμα του Αλέξη Τσίπρα, άξιου κληρονόμου του ήθους και ύφους της Αριστεράς, κυρίως του πνεύματος και της ιδεολογικής ανωτερότητας που μας κατέπληξε κυριολεκτικά, μπήκαμε επιτέλους στο τελευταίο στάδιο του σοσιαλισμού με την «Τόλμη και την Γοητεία» του Στεφάνου Κασσελάκη που ενσαρκώνει και μεταλαμπαδεύει όλα εκείνα τα κλασικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά μέσα από μια μετα-πολιτική προσέγγιση των οραμάτων που γίνονται πραγματικότητα.
Κληρονόμος της ιστορικής εξέλιξης της ελληνικής Αριστεράς των θυσιών και των αγώνων, ο Κασσελάκης καλείται να ανοίξει νέους ορίζοντες στις κινηματικές πρωτοπορίες.
Είναι το πρόσωπο που αιφνίδια εισήλθε στην μουντή καθημερινότητά μας ως φωτοδότης, στην πιο …κεφάτη φάση της πολιτικής ιστορίας του τόπου.
Δεν ξέρουμε σε ποιους οφείλουμε τις ευχαριστίες μας, εκτός του Αλέξη Τσίπρα που προσέφερε μιαν ακόμα υπηρεσία ανυπολόγιστης αξίας στην πατρίδα και κυρίως στην ελληνική Αριστερά με την ανακάλυψη αυτού του αστεριού, ούτε τους κρυφούς χορηγούς οι οποίοι λειτούργησαν -για πολλοστή φορά- σαν εθνικοί ευεργέτες.
Ένα είναι βέβαιο:
Η ελληνική Αριστερά ανοίγει πλέον μια νέα σελίδα στην ιστορία της με Τόλμη και Γοητεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου