Προχθές πέρασα τρεις μαγευτικές ώρες μέσα στο αυτοκίνητο, στο κέντρο του κλεινού Αστεως, προσπαθώντας να κάνω δυο γραφειοκρατικές δουλειές για λογαριασμό πελατών. Το κυκλοφοριακό έμφραγμα ξεκινούσε πέριξ του Συντάγματος και έφτανε ως τους Αμπελοκήπους – υποθέτω τα ίδια συνέβαιναν και πέριξ της υπεράκτιας επαρχίας της Σομαλοπακιστανοσυριακής ομοσπονδίας, που οι παλαιοί ξέραμε ως Πλατεία Ομονοίας, εκεί που είναι κάτι όρθιες σιδεριές που παριστάνουν τη μοδέρνα γλυπτική.
Ο λόγος, όπως μου είπε πηγμένος τροχονόμος, ήταν πως είχαν συγκέντρωση εκπαιδευτικοί που αντιδρούν στην… αξιολόγηση. Από κάτι σχόλια συντρόφων συνδικαλιστών και συνοδοιπόρων τους, που διάβασα στη ζούγκλα των κοινωνικών δικτύων, εκεί που οι επαναστάτες με ψευδώνυμο, φρέντο και παντόφλες ανακαταλαμβάνουν τον Γράμμο και εγκαθιδρύουν λαϊκιά «δημοκρατία», η δικαιολογία είναι πως δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν εμπιστοσύνη στο ποιος και πώς θα κάνει την αξιολόγηση.
Προσπάθησα να φανταστώ στον ιδιωτικό τομέα, σε οποιοδήποτε επάγγελμα, τι θα συνέβαινε αν κάποιος αρνιόταν την αξιολόγηση και ζητούσε και τα ρέστα για τον τρόπο και τα πρόσωπα που θα την έκαναν. Θα μάζευε τα σέα του και θα πήγαινε από το λογιστήριο να πάρει τα δεδουλευμένα του και να πάει για φρέσκα.
Με το παρόν πόνημά μου θέλω να βοηθήσω κι εγώ, να συμβάλω ως συμπάσχων, αφού ανήκω κι εγώ στον κόσμο της εργασίας.
Το πιο τσίλικο και ορθόν θα ήταν καθένας δημόσιος υπάλληλος να αξιολογείται μόνος του. Γιατί να εκτίθεται σε κινδύνους μια άλλης γνώμης; Τι κι αν οι μαθητές μουγκρίζουν με 300 λέξεις λεξιλόγιο, τα μισά αγγλική αργκό, δεν ξέρουν να βρουν στον χάρτη χώρες, πόλεις, γράφουν με ορθογραφία α λα Μποστ και νομίζουν πως το 1821 πολεμήσαμε τους Γερμανούς;
Αμα ξέρουν πως «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73», πως το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα και όχι η προδοσία της Κύπρου, άμα αγνοούν τους ήρωες του Εθνους αλλά τιμούν με μπάχαλα τη μνήμη του Γρηγορόπουλου, όλα καλά και όλοι άξιοι να μπαίνει ο μισθός στον λογαριασμό κάθε μήνα.
Επειδή όμως θα ήταν κάπως, ρε παιδί μου -Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει, Γιάννης αξιολογεί-, η αυτοαξιολόγηση θα ήτο μια πρόκλησις και θα διακινδύνευε το ηθικό πλεονέκτημα, διότι μπορεί οι γεμάτοι αριστεροσύνη συνδικαλιστές, που πλερώνονται για να καθοδηγούν το κίνημα για τετράγωνες ρόδες -όπως άλλοι σύντροφοι κατά του μετρό στα Εξάρχεια-, να έμπαιναν στον αστικής παρεκτροπής εγωισμό να αξιολογήσουν την πάρτη τους υψηλότερα από όλους τους συντρόφους, και δεν θέμε τέτοια ρίσκα για να μην κλονιστεί η αξιοπιστία του κινήματος.
Με περίσκεψη λοιπόν θέλω να καταθέσω μια σεμνή πρόταση, που θα δώσει λύση στο πρόβλημα αλλά και θα είναι εναρμονισμένη και με το πνεύμα της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος είναι πολύ σεβαστικός προς την Αριστερά και τους αγώνες της. Ετσι κρατά σφιχτά στη χούφτα του το «κέντρο», τουτέστιν αυτόν τον φαντασιακό χώρο. Απόδειξη και η διάθεση να συζητήσει τα αιτήματα των καλλιτεχνώνε και γενικώς της Αριστεράς, που δεν θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά θέλουν κάτι εργαστήρια και ιδιωτικές σχολές -που μαθαίνεις από μπαγλαμά μέχρι ηθοποιία, εξ ου η κορυφαία ποιότης του θεάτρου και του κινηματογράφου μας, που ανθούν και σκίζουν σε εισιτήρια, από διεθνείς καριέρες, δε, έχουμε καταλάβει το Χόλιγουντ- να είναι ισότιμα ΑΕΙ. Προβλέπω νέα μεγάλη πετυχεσιά α λα Πανεπιστημιακή Αστυνομία, αλλά στο θέμα μας.
Επειδή λοιπόν οι συνδικαλισταί, ιδίως του Δημοσίου, που ο λαός σε όλες τις μετρήσεις τούς περιβάλλει με απύθμενη εκτίμηση και εμπιστοσύνη, δεν εμπιστεύονται το αστικό κράτος, τους μπουρζουάδες, τους φασίστες της πλειοψηφίας, διότι, ως γνωστόν, όταν σφίξουν τα γάλατα όλοι, πλην της αριστεράς, είναι φασίστες, πρέπει η αξιολόγηση να ανατεθεί στον μόνο αξιόπιστο οργανισμό, με τεράστια προσφορά στο Εθνος, στην κοινωνική ειρήνη, στα εθνικά θέματα και στην ομαλή λειτουργία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, στη μήτρα κάθε παραφυάδας της αριστεράς: στο ΚΚΕ. Και με κριτήρια λαϊκά, ντρέτα, απλά, όχι αστικοτσιφλικάδικες μπούρδες, καπιταλιστικές, ιμπεριαλιστικές μέθοδες, όπως γελοιότητες για τις γνώσεις των παιδιών που διδάσκεις, την πρόοδο, τις επιτυχίες τους.
Μια ασφαλής μέθοδος είναι η χιλιομετρική.
Πόσα χιλιόμετρα έκανες, σύντροφε εκπαιδευτικέ, την τελευταία πενταετία με το στειλιάρι από τσάπα και το κόκκινο σημαιάκι πάνω;
Προτείνω δε να τους βάλουμε χιλιομετρητή και ταχογράφο, όπως στα φορτηγά. Οποιος έχει περπατήσει περισσότερο στους αγώνες θα αξιολογείται υψηλότερα. Οποιος δε στην πρώτη γραμμή άρχισε τα σπρωξίδια και τα «τι κάνετε, ρεεε» προς τους «μπάτσους» θα παίρνει μπόνους. Μέθοδος απλή, αξιόπιστη, σαν το manual του μαρξισμού – λενινισμού, που έσκισε παντού αλλά το συκοφαντούν οι ιμπεριαλισταί και οι καπιταλισταί.
Νομίζω πως...
ο κ. Γεραπετρίτης και οι συν αυτώ θα βρουν ενδιαφέρουσα την πρότασή μου.
Αλλωστε, σε πολλά θέματα κινούνται στο πνεύμα αυτό, αφού όλοι για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμεθα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου