Αναλύστε το και ερμηνεύστε το όπως θέλετε. Πάντως αυτό είναι. Τελεία.
Ας έρθουμε σε εμάς τώρα να πούμε 2 πράγματα:
1. Στο Αφγανιστάν εξελίσσεται ένα ανθρωπιστικό δράμα. Κλαίει η ψυχή μας να βλέπουμε βρέφη να μεταφέρονται από χέρι σε χέρι πάνω από φράκτες. Γυναίκες σε απόλυτη απόγνωση, ολόκληροι άντρες να κλαίνε. Άνθρωποι που απλώς θέλουν να ζήσουν μία κανονική ζωή, όπως όλοι μας, να δώσουν μέλλον στα παιδιά τους, κυλιούνται στα χώματα, ΠΡΟΔΩΜΕΝΟΙ και εγκατελελειμμένοι, καταδικασμένοι στο να εξαρτάται η μοίρα τους από απάνθρωπα κτήνη. Κλαίμε μαζί τους, πονάμε. Αυτά είναι τα συναισθήματα μας. Δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα.
2. Μπορούμε σε επίπεδο κράτους να λάβουμε αποφάσεις με βάση αυτά τα συναισθήματα; Έχουμε τη δυνατότητα; Τις υποδομές; Τις συνθήκες ασφαλείας για να εγγυηθούμε τη μακρόχρονη παραμονή άλλων 60-70 χιλιάδων ανθρώπων στη χώρα μας;
Νομίζω οι απαντήσεις είναι δεδομένες.
Μην μπερδεύεστε μερικοί. Ο τρόπος που οφείλουμε να αντιδράσουμε ως κράτος σε αυτό που έρχεται...
ΔΕΝ έχει να κάνει με αυτό που λέει ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΕ η καρδιά μας.
Ανθρωπιστές του πληκτρολογίου...
Χορτάσαμε πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου