Δεν είμαι εγώ. Ολη η σκηνοθεσία της παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ έμοιαζε σχεδιασμένη για να υποβάλει σε όποιον τον παρακολούθησε αυτό το μήνυμα. Ο Τσίπρας δεν είναι πια αυτός που καταψηφίσατε.
Αυτό έλεγαν τα εναλλασσόμενα μοβ και πράσινα στις οθόνες πίσω του. Αυτό έλεγε η ταξιθεσία στο Βελλίδειο, όπου –κατά αντανάκλαση της μη κομματικής ταξιθεσίας στην ομιλία Μητσοτάκη του προηγούμενου Σαββάτου– είχαν εξοβελιστεί από τις πρώτες σειρές οι επιβιώσεις του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικού παρελθόντος.
Αυτή την αποσυριζοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την αποτσιπροποίηση του Τσίπρα δοκίμασε και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής να μεταδώσει, αυτοερμηνευόμενος με μια πειραγμένη παραβολή του Μπρεχτ: Δεν είμαι, είπε, μνημείο του εαυτού μου.
Η τακτική αυτή είναι η αντίδραση σε αυτό που η Κουμουνδούρου θεωρεί ότι εξακολουθεί να υφίσταται ως «αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Η διάγνωση δεν είναι αστήρικτη. Αν πιστέψει κανείς τις μετρήσεις, ένα ποσοστό της πρόθεσης ψήφου φαίνεται να καθορίζεται ακόμη από την απόρριψη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά από τον ενθουσιασμό μιας θετικής επιλογής υπέρ των αντιπάλων του. Εξ ου και τις απώλειες της κυβέρνησης δεν τις καρπώνεται η αξιωματική αντιπολίτευση. Στη λογική του «μη χείρον», η πρόσληψη του χείρονος δεν έχει αλλάξει από το 2019.
Πέρα από την παλέτα των πασοκικών χρωμάτων, το εγχείρημα του επαναλανσαρίσματος φάνηκε και από το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν άγγιξε σχεδόν καθόλου την «ακτιβιστική» ατζέντα του μικρού ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και στο θέμα των εμβολίων, δοκίμασε με όρκους στην επιστήμη να προσπεράσει τις εντυπώσεις που είχε προκαλέσει ο συνδικαλιστικός επαμφοτερισμός του κόμματος.
Ο Τσίπρας της χύμα αγανάκτησης έδωσε έτσι τη θέση του σε έναν Τσίπρα που πάσχιζε να επανασυστηθεί στη μεσαία τάξη. Για να της μιλήσει, όμως, χρειάστηκε να την υποβάλει στους δικούς του προκρούστειους ορισμούς: Δεν είναι όλοι οι μεσαίοι καλοί. Υπάρχουν, όπως πια γράφεται, οι κακοί «μεγαλομεσαίοι»· και οι καλοί μικρομεσαίοι.
Αντί να απευθύνεται σε ένα μεγάλο, ευρύχωρο συλλογικό υποκείμενο –η πλουραλιστική σύλληψη του οποίου επιτρέπει και την ιδέα της κινητικότητας εντός του– ο Τσίπρας τεμαχίζει την τάξη, για να την προσαρμόσει στα μονολιθικά στερεότυπα της κομματικής κουλτούρας.
Πολλά δοκίμασε να αλλάξει. Εκείνο όμως που δεν πείραξε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ...
τα συστατικά της πρότασής του.
Το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» 2021 συντίθεται από πολλές καταργήσεις νόμων του Μητσοτάκη· πολλούς διορισμούς· πολλά λεφτά. Σαν να μη χρειάζεται καμία διαρθρωτική αλλαγή, σε τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία, παρά μόνο προσλήψεις. Σαν να αρκεί να ξηλωθούν όσα άλλαξαν τα τελευταία δύο χρόνια.
Με αυτά τα μέσα, ο Τσίπρας προσπαθεί να διεισδύσει στο προνομιακό ακροατήριο του αντιπάλου του. Αλλος. Αλλά πλασμένος από εκμαγείο του εαυτού του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου