(...) Το ποδόσφαιρο είναι μια θρησκεία με φανατικούς πιστούς, μια τρέλα με τους εθελοντές αρρώστους της, ένα πάθος με τους εκούσιους ομήρους του.
Σαν όμηρος μιλάω. Αλλά σαν όμηρος των αθλητικών γενικώς.
Τόσο πάθος δεν θα μπορούσαν, βέβαια, να το αφήσουν να πάει χαμένο οι κερδοκαιροφυλακτούντες.
Κάνουν λοιπόν τις επενδύσεις τους στη στρογγυλή θεά. Επενδύσεις πολιτικές (από τον Μπερλουσκόνι έως τον Μπέο, ίδια η σκόπευση) και οικονομικές.
Η κυριακάτικη είδηση ότι έξι μεγάλοι αγγλικοί σύλλογοι, τρεις ισπανικοί και τρεις ιταλικοί δημιουργούν το δικό τους κλειστό πρωτάθλημα, αποχωρώντας από το Τσάμπιονς Λιγκ, αντιγράφει τους αντίστοιχους εμφυλίους στον χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μισοξεχασμένους πια, αλλά με μία μεγάλη διαφορά: το πάρα πολύ χρήμα.
Οικονομικά, το ευρωπαϊκό μπάσκετ παραμένει μινιατούρα συγκρινόμενο με το ποδόσφαιρο. Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι, Καταριανοί και Σαουδάραβες κροίσοι την ασπρόμαυρη μπάλα λιμπίστηκαν, όχι την πορτοκαλί.
Θα τη σπάσουν τώρα, με την κυνική απληστία που τους καταλογίζει ο παλιός οπισθοφύλακας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Γκάρι Νέβιλ;
Πιθανόν. Αλλά δεν τους νοιάζει. Κανενός τύπου επιχείρημα δεν τους ενδιαφέρει. Ούτε τα ρομαντικά ούτε τα ορθολογικά.
Απολύτως ορθολογικό είναι ότι κορυφαίος δεν γίνεσαι ετσιθελικά ή κατ’ απονομήν. Η Μίλαν, που μπήκε στο «κλαμπ των 12 κορυφαίων», έχει δέκα χρόνια να πάρει πρωτάθλημα Ιταλίας και 14 ευρωπαϊκό τίτλο. Τα ίδια και η Ιντερ.
Και;
Οσο για τον ρομαντικό ισχυρισμό ότι οι φίλαθλοι νοιάζονται μόνο για τη φανέλα και δεν θέλουν κλειστά συμβόλαια που προστατεύουν τις ομάδες από υποβιβασμό και απαγορεύουν το όνειρο του πρωταθλητισμού σε συλλόγους τύπου Λέστερ ή Πάρμα, γνωστή η απάντηση:
Δηλαδή, την ίδια φανέλα φοράει ο ιδιοκτήτης και ο οπαδός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου