Ύφος περισπούδαστο και πομπώδες. Βεβαιότητα ότι εκφέρει την αλήθεια, με ταυτόχρονη αγνόηση ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Εμφανής, υποτίθεται, η συναισθηματική φόρτιση του αδικούμενου. Μείξη ασύνδετων δεδομένων και επιχειρημάτων. Πονηρή στόχευση στα απωθημένα άλλων γενεών…
Όλα τα παραπάνω αποτελούν στοιχεία της συνέντευξης του πρώην πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, πριν περίπου έναν μήνα, στις 18 Mαρτίου 2021 στο κανάλι Οpen. Τρεις όμως αναφορές, εξ όσων είπε, είναι χαρακτηριστικές και ενδεικτικές της ποιότητας και του ήθους του ανθρώπου που ήταν ο επικεφαλής της διακυβέρνησης της χώρας για 4,5 έτη.
Πιο συγκεκριμένα οι αναφορές του στα:
-Ο Μητσοτάκης ήταν που έλεγε, Βάστα Σόϊμπλε
-Ο κίνδυνος είναι η ηρωοποίηση του Κουφοντίνα
-Τον Χριστόδουλο Ξηρό τον συνέλαβε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το καθένα εκ των ανωτέρω αποτελεί και ένα επιμέρους "κεφάλαιο" που αναδεικνύει την ποιότητα του ανδρός. Τα συμπεράσματα που συνάγονται από ένα έκαστο εξ αυτών είναι πολλά και ιδιαίτερα δυσάρεστα. Η στήλη, σήμερα, θα ασχοληθεί μόνο με το τρίτο, καθώς απαιτείται πολύ χώρος για την εξέταση και των άλλων δυο. Με τη "θέση" δηλαδή του πρώην πρωθυπουργού, σύμφωνα με την οποία, τον Χριστόδουλο Ξηρό, τον γνωστό Μανώλη της 17 Νοέμβρη, τον συνέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ισχυρισμός του πρώην Πρωθυπουργού κατέπεσε με πάταγο και ταχύτατα. Ο Χριστόδουλος Ξηρός συνελήφθη πριν έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα αυτοδικαίως έλεγε μια ανακρίβεια (για να μη χρησιμοποιηθεί η λέξη ψέμα). Όμως τι συνάγεται από αυτή την "ανακρίβεια", που τόσο εύκολα και αβασάνιστα και με το γεμάτο αυτοπεποίθηση και στόμφο ύφος, είπε ο πρώην πρωθυπουργός;
Ως σημείο εκκίνησης της εξέτασης του θέματος θα θέσουμε τις δυο αυτοδίκαιες εκδοχές-πιθανότητες ότι δηλαδή:
Α. Ήξερε ότι έλεγε ανακρίβειες και δεν δίστασε να τις εκφέρει με το γνωστό ύφος
.
Β. Δεν ήξερε ότι λέει ανακρίβειες και είπε ότι είπε "εν τη ρύμη του λόγου".
Θα μπορούσε να λεχθεί εδώ ότι η κατ’ αρχήν εξέταση του θέματος δεν επιδέχεται τρίτη εκδοχή. Δεν μπορεί να ήξερε λίγο ούτε να μην ήξερε εν μέρει.
Εξετάζοντας την Α πιθανότητα ευλόγως θα σκεφτούμε τι άραγε σημαίνει για ένα πρώην πρωθυπουργό να λέει εν γνώσει του ανακρίβειες, χωρίς δισταγμό, και μιλώντας δημόσια;
Εύλογο είναι το συμπέρασμα ότι όταν ένα δημόσιο πρόσωπο λέει εν γνώσει του ανακρίβειες, απευθυνόμενο στους πολίτες, δεν τους σέβεται. Ακόμη και σε εντελώς προσωπικές συζητήσεις όταν κάποιος μας λέει, εν γνώσει του, ανακρίβειες είναι βέβαιο ότι δεν μας σέβεται και ότι προσπαθεί να μας ξεγελάσει.
Τα πράγματα όμως γίνονται πολύ χειρότερα όταν είναι εμφανές και απολύτως δεδομένο ότι η ανακρίβεια (ή ψέμα αν θέλετε) είναι ευχερές να ελεγχθεί και να καταρριφθεί ως ισχυρισμός. Στην περίπτωση αυτή αυτός που λέει τις ανακρίβειες όχι μόνο δεν σέβεται αυτούς στους οποίους απευθύνεται, αλλά και τους υποτιμά βαθύτατα. Το ύφος του πρώην του πρωθυπουργού μάλλον ενισχύει αυτό το επιχείρημα...
Όμως, όταν στο ακροατήριο δεν υπάρχουν μόνο υποστηρικτές αλλά και πολιτικοί αντίπαλοι, τότε οι διαπιστώσεις γίνονται κατά πολύ δυσμενέστερες. Τότε έχουμε και υποτίμηση των αντιπάλων του, και άρα μια ανεπίτρεπτη αλαζονεία για έναν άνθρωπο που από τη θέση του καλείται να είναι πολύ προσεκτικός. Πόσο ένας άνθρωπος, αυτής της τακτικής και πρακτικής, θα σεβαστεί όχι μόνο τους εγχώριους πολιτικούς αντιπάλους, αλλά και τους ηγέτες άλλων κρατών με αντιτιθέμενα συμφέροντα ή και με εχθρικές βλέψεις;
Άρα εξετάζοντας την Α' εκδοχή καταλήγουμε στο: Είναι δυνατόν η χώρα να έχει ως ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ένα πρόσωπο αυτού του βεληνεκούς, αυτού του ήθους και αυτών των ικανοτήτων και αυτής της πρακτικής;
Δυστυχώς είναι δυνατόν και συμβαίνει στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας...
Ας μεταφερθούμε όμως και στην Β΄ εκδοχή. Ότι δηλαδή δεν ήξερε ότι λέει ανακρίβειες και τις είπε εν τη ρύμη του λόγου. Τι συνάγεται δεχόμενοι αυτή την εκδοχή;
Όχι και πολύ διαφορετικά πράγματα.
Ας φανταστεί ο καθένας έναν άνθρωπο που λέει ανακρίβειες χωρίς να έχει ελέγξει την εγκυρότητά τους. Και επ’ αυτών των ανακριβειών οικοδομεί συμπεράσματα χωρίς να θέτει ένα "ενδεχομένως" έστω. Αλλά και ποιος στ’ αλήθεια είναι ο άνθρωπος που λέει "επιχειρήματα", χωρίς να ελέγξει την ισχύ τους, τη στιγμή που είναι εύκολο να διαπιστωθεί αν ισχύουν και μάλιστα από αντιπάλους με όλα τα μέσα να ελέγξουν όσα λέει.
Η λέξη που αντιστοιχεί και περιγράφει τα ανωτέρω είναι, κατά πάσα πιθανότητα, η λέξη αφροσύνη. Διότι πως μπορεί διαφορετικά να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι όλα όσα λέχθηκαν δημόσια και με σκοπό να πείσουν τους πολίτες ήταν εύκολα καταρριπτόμενες ανακρίβειες αν δεν χρησιμοποιήσουμε την ανωτέρω λέξη.
Όμως, ο άνθρωπος που περιγράφουμε σ’ όλα τα παραπάνω, δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Είναι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Είναι δηλαδή η εναλλακτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Και το πρόβλημα δεν είναι τόσο του ίδιου όσο της χώρας. Όταν η χώρα (δηλαδή οι πολίτες) αναδεικνύει και προσβλέπει σε ηγέτες αυτού του ύφους, ήθους, διαμετρήματος και βεληνεκούς το πρόβλημα είναι αφ’ εαυτού υπαρκτό και μεγάλο.
Όμως κι’ απ’ την άλλη μεριά, από τους νυν κυβερνώντες, ποια ήταν η ανταπάντηση ως προς τις ανακρίβειες Τσίπρα;
Πολύ λίγα πράγματα. Αντί να αναδείξουν την απαξία αλλά και την επικινδυνότητα αυτών των αντιλήψεων και των πρακτικών βγήκαν να πουν ότι απλώς λέει ψέματα…
Αυτό δηλαδή που δεν έκαναν ήταν ότι δεν ανήγαγαν το θέμα στην ουσία του:
Δηλαδή στην ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ του διάσταση.
Που σημαίνει ότι ο Τσίπρας τα λέει όλα αυτά όπως και πολλά άλλα εντός ενός ιδεολογικού πλαισίου. Του ιδεολογικού πλαισίου της αριστεράς η οποία ποτέ δεν είχε καλή σχέση με την πραγματικότητα, την ειλικρίνεια και τη φιλαλήθεια. Είναι αυτό που βλέπουμε στις κινητοποιήσεις, που δεν προκαλεί αλλά στηρίζει, τις καταλήψεις που δεν συμμετέχει αλλά έχει θετική στάση και τόσα άλλα…
Και με αυτή την έννοια να αποδυναμώσουν και γιατί όχι να κατατροπώσουν το ιδεολογικό αφήγημα της αριστεράς.
Ένα ιδεολογικό αφήγημα που πάντοτε διέστρεφε τα γεγονότα, που τα παρουσίαζε αγνώριστα και μέσα από παραμορφωτικά πρίσματα ώστε να φαίνεται ηθική και έντιμη ενώ ποτέ δεν ήταν…
Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται η ύπαρξη ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑΣ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου