Θα το ομολογήσω ο Μαραντόνα δεν ήταν ο τύπος ποδοσφαιριστή που μου πήγαινε.
Όχι φυσικά για την τεχνική του, ποιος να την αμφισβητήσει. Πόσο να σε ενθουσιάσει ωστόσο ένας τύπος που ζούσε μέσα στην κόκα και την χλιδή, θεωρούσε απόλυτα δίκιο να κλέψει ένα ματς κάνοντας χέρι χωρίς ποτέ να το παραδεχθεί, φερόταν με σκαιότητα στη σύντροφό του κι από πάνω εξυμνούσε δικτάτορες όπως ο Κάστρο ή ο Τσάβεζ; Όχι στο δικό μου ρεπερτόριο μου πήγαιναν περισσότερο παίκτες όπως ο Μπόμπι Τσάρλτον που νόμιζες ότι θα μπορούσε να είναι πιλότος που κατεβαίνει από σπιτφάιρ, έχοντας μόλις καταρρίψει ένα στούκας, ή ο Μπόμπι Μούρ ο οποίος εξ ίσου καλά θα ήταν ήρωας ταινίας του Τζέημς Μποντ. Για να μην πω για τον αυτοκράτορα Μπεκενπάουερ.
Και μια και μιλάμε για ιδάλματα, πάντα με ξένιζε πώς απέναντι στο ίδιο ζήτημα, τον πλούτο, πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μπορεί να λατρεύουν τον Μαραντόνα που τον επιδεικνύει χωρίς ντροπή και να μισούν τον χρηματιστή ή τον τραπεζίτη. Αλλά βέβαια αυτοί οι δεύτεροι θεωρούνται μέρος ενός συστήματος προνομίων, φτιαγμένο για να αποκλείει τον απλό άνθρωπο ενώ ο πρώτος ήταν ένα παιδί του λαού που κέρδισε όσα κέρδισε μόνο με την αξία. Ξεπέρασε όλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει ένα παιδί που γεννιέται στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και ξέφυγε από την φτώχεια και την μιζέρια στην οποία είναι καταδικασμένοι όλοι οι όμοιοι του. Με αυτή την έννοια δεν τον φθονούν, τον θαυμάζουν. Είναι αυτό που και οι ίδιοι θα ήθελαν να είναι, ο ήρωας τους. Κι όσα κάνει, αυτά ακριβώς που μας ενοχλούν, στην πραγματικότητα είναι εκείνα που και οι ίδιοι θα ήθελαν να κάνουν αν είχαν την δυνατότητα.
Ο Μαραντόνα δεν πιθήκισε την οικονομική τάξη στην οποία μπήκε, έμεινε αυθεντικός, ότι κι αν σημαίνει αυτό, είτε μας αρέσει είτε όχι. Κι όσο κι αν πολλά με απωθούσαν άλλα ήταν συγκινητικά. Όπως τότε που αγνόησε την απαγόρευση από τον πρόεδρο της Νάπολι και πήγε, παρασέρνοντας και τους συμπαίκτες του, να παίξει σε μια αλάνα για να βοηθήσει ένα άρρωστο παιδί φιλάθλου της ομάδας. «Δεν πα’ να πηδηχτεί και η Lloyd’s, ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει για χάρη του παιδιού!» λέγεται ότι είπε απαντώντας στις ενστάσεις για το ενδεχόμενο τραυματισμού.
Ο Μαραντόνα δήλωνε αριστερός. Στο μπράτσο του είχε τατουάζ του Τσε ενώ είχε εκφράσει ανοιχτά την υποστήριξή του στα καθεστώτα και τους ηγέτες της Κούβας και της Βενεζουέλας. Την ίδια στιγμή ωστόσο είχε πει ότι ήταν ο μεγαλύτερος οπαδός του Πάπα Φραγκίσκου. Για τον προκάτοχό του Πάπα Ιωάννη είχε πολύ πιο αρνητική άποψη, τον είχε ρωτήσει γιατί δεν πουλά το χρυσό του Βατικανού ώστε να ταΐσει του φτωχούς. Με άλλα λόγια η τοποθέτησή του ήταν λιγότερο ιδεολογική και περισσότερο συναισθηματική, ζήτημα ταυτότητας και καταγωγής. Έβλεπε τον εαυτό του στην πλευρά των αδικημένων.
Σε ένα λαϊκό άθλημα όπως το ποδόσφαιρο αυτή η πολιτική παράδοση, όπως φυσικά και η αντίθετή της, έχει μεγάλη ιστορία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Λίβερπουλ στην οποία το σύνθημα των οπαδών ήταν «καλύτερα να σπάσεις το νόμο από το να σπάσεις τους φτωχούς». Ο θρυλικός μάνατζερ της, ο Μπιλ Σάνκλι, συνέδεε ανοιχτά το ποδόσφαιρό με την πολιτική, είχε πει μάλιστα ότι «ο σοσιαλισμός στον οποίο πιστεύω είναι όλοι να δουλεύουμε για τον άλλο, ο καθένας να έχει μερίδιο στην επιτυχία. Είναι ο τρόπος που βλέπω το ποδόσφαιρο, ο τρόπος που βλέπω τη ζωή». Όσο για τον σημερινό προπονητή της τον Γιούργκεν Κλοπ, έχει δηλώσει ανάμεσα σε πολλά άλλα πως «αν κάτι δεν πρόκειται να κάνω ποτέ είναι να ψηφίσω δεξιά».
Για τον θάνατο του Μαραντόνα ο Κλόπ έκανε μια ενδιαφέρουσα δήλωση. «Αν του είχαμε δείξει την αγάπη μας χωρίς να επιδιώκουμε μια σέλφι, αν του είχαμε δείξει τον σεβασμό που του άξιζε όσο ζούσε, τότε πιστεύω ότι θα τον είχαμε βοηθήσει».
Μπορεί αν και δεν το πιστεύω.
Η δήλωση ωστόσο αναδεικνύει με κομψό τρόπο την αμφιθυμία με την οποία πολλοί εξ ημών βλέπαμε τον Μαραντόνα. Ένα μεγάλο ταλέντο που δεν μπόρεσε ποτέ να βοηθήσει τον εαυτό του, έμεινε έξω από την παρέα.
Τέτοιου είδους καθωσπρεπισμοί...
δεν εμπόδισαν καθόλου εκατομμύρια άλλους να τον έχουν θεό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου